![]() |
![]() |
ข้าวฟ่าง![]() |


ฉันเยาว์ ฉันเขลา ฉันทึ่ง
ฉันจึง มาหา ความหมาย
ฉันหวัง ได้อะไร ไปมากมาย
สุดท้าย ให้กระดาษ ฉันแผ่นเดียว ... (วิทยากร เชียงกูล)
เธอเยาว์ เธอเขลา นักนี่
สี่ปี ไปอยู่ ที่ไหน
ตำรา อาจารย์ มีถมไป
เหตุไฉน ไม่รู้จัก ตักตวง... (ศ.เกียรติคุณ แสง จันทร์งาม)
เธอเยาว์ เธอเขลา ครูรู้
ครูสู้ อุตส่าห์ สอนสั่ง
เพื่อนเธอ หลายคน เด่นดัง
เด็กงั่ง อย่างเธอ ก็มี... (รศ.ดร.สุธรรม จันทร์หอม)
สี่ปี ฉันได้ หลากหลาย
มากมาย ความรู้ ครูสอน
สุดท้าย เหมือนเรื่อง ในละคร
คำสอน ของครู อยู่ที่เดิม
ไม่เคย นำมา ใช้ประโยชน์
เฝ้าโทษ คนอื่น อยู่เสมอ
ทุกอย่าง เกิดขึ้น เพราะเธอ
สิ่งที่เจอ นั้นหรือ ถือเป็นกรรม... (ข้าวฟ่าง)
ก่อนนั้นวันที่เริ่มเป็นนักศึกษา....และวันสุดท้ายที่ได้ปริญญาใบแรกในชีวิต จนถึง ณ ปัจจุบัน...และวันนี้ที่ปริญญาใดๆก็ไม่เท่า "ปริญญาชีวิต" ที่นำพาให้เราเป็นพลเมืองดีของสังคม ทำให้เข้าใจแล้วว่าเกียรติบัตรที่ได้รับเป็นเพียงสัญลักษณ์เพื่อแสดงให้สังคมเห็นว่า เป็นคนมีการศึกษานะ..จะบอกให้

วันนี้สิ่งที่ต้องทำให้ได้ คือการใช้ความเป็นบัณฑิตเพื่อการดำเนินชีวิตและจรรโลงสังคม นำความรู้ที่ได้รับมาใช้กับการทำงาน กว่าจะได้รับปริญญาชีวิตใบนี้มา ก็หลงโทษเวรกรรมเสียตั้งนาน วันนี้เป็นวันที่การศึกษาสัมฤทธิ์ผลในที่สุด เพราะได้ใช้วิชาความรู้ที่ร่ำเรียนมาให้เป็นประโยชน์กับตัวเอง,ผู้คนรอบข้าง และสังคมของเรา..
"ปริญญาชีวิต" ยังคงต้องศึกษาเล่าเรียนต่อไปอย่างไม่มีวันจบ ที่มหาวิทยาลัยชีวิตแห่งนี้...และจะเป็นปริญญาใบเดียวในโลกที่ไม่มีค่าเทอมที่เป็นเงิน นอกจากความตั้งใจจริงในการเรียนรู้ชีวิต...ขอบคุณคุณครูแห่งมหาวิทยาลัยชีวิตทุกท่านที่มอบปริญญาใบนี้แก่ฉัน...ฉันจะใช้ปริญญานี้ให้คุ้มค่าทีเดียว



เมื่อวันที่ : 14 ก.พ. 2551, 17.15 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...