 ไม่มีชื่อเรื่อง |
|
| ศศิ |
...นี่เป็นครั้งแรกที่อยากจะเขียนเรื่องสั้น หรือบทความส่วนตัว ซึ่งก็ไม่ได้ไปบีบบังคับว่ามันจะออกมาเป็นอะไร เคยสัญญาเอาไว้กับคนคนหนึ่งที่เขาให้อ...
นี่เป็นครั้งแรกที่อยากจะเขียนเรื่องสั้น หรือบทความส่วนตัว ซึ่งก็ไม่ได้ไปบีบบังคับว่ามันจะออกมาเป็นอะไร เคยสัญญาเอาไว้กับคนคนหนึ่งที่เขาให้อ่านเรื่องสั้นของมูราคามิ นักเขียนที่มีสไตน์เป็นของตัวเองคนหนึ่งของญี่ปุ่น แล้วรู้สึกสบายใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ก็เลยสัญญากับ "เขา" ว่าถ้าเขียนเรื่องสั้นแล้วจะให้เขาอ่านเป็นคนแรก สำนวนอาจไม่ดีนักหลังๆอาจดีขึ้น หากเรารู้จักกันแล้ว และที่ไม่อยากบังคับลักษณะงานประพันธ์ก็เพราะไม่ต้องการให้ถูกจำกัดด้วยรูปแบบบางทีงานเขียน อาจจะรู้สึกดีขึ้นหากมันมีอิสระที่จะเดินไปทางใดก็ได้ ตามที่ใจมันปรารถนา หากโชคดี คือมีคนมองเห็นค่าของความพิเศษเฉพาะตัวที่มีมาแต่กำเนิดของมัน มันอาจได้รับความอบอุ่น มิตรภาพจากผู้อ่าน แต่หากไม่เป็นเช่นนั้น อาจหมายว่าคนอ่านไม่สามารถเข้าถึง หรือมันไม่ได้มีอะไรพิเศษพอที่เขาอยากเติมเต็มในสิ่งที่เขาอยากรู้ แม้เพียงความอบอุ่นสบายใจที่สามารถมอบให้ได้บ้าง ก็คงมีคุณค่าเพียงพอกับกำเนิดของงานเขียนชิ้นนี้
เสียงนกร้องแว่วมาทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ไม่อาจรู้ว่ามันร้องมาก่อนหน้านั้นนานแล้ว อาจร้องมาเรื่อยๆ ดังบ้างแผ่วบ้างแต่เราไม่ได้ยินเสียงของมัน อาจเพราะมีเรื่องจดจ่ออย่างอื่นหรือ หรือว่ามันเพิ่งร้อง แต่ช่างเถอะเพราะถึงแม้ว่ามันจะเป็นองค์ประกอบเล็กๆ ที่ไม่ได้มีความหมายอะไรมากสำหรับฉันในตอนนี้ แต่ก็ถือว่ายังมีนกข้างๆห้อง เป็นเพื่อน ฟังๆจากเสียงร้องของมันก็ดูจริงใจดี ใสซื่อ บริสุทธฺ์ แท้จริงแล้วมันอาจไม่ได้คิดอะไรอย่างเราก็เป็นได้ หรือว่ามันหวังจะมาเกาะอยู่ที่หลังคาห้องเป็นที่พักพิงเหมือนอย่างนกตัวอื่น แต่นี่คงเป็นความเคยชินในการแปลสัญญาณเสียงเป็นสัญลักษณ์ ที่ล้วนมีความหมายที่มนุษย์อย่างเราถูกบ่มเพาะมาใช้กับมนุษย์ด้วยกันเองกระมัง อาจใช้ไม่ได้กับสัตว์ ที่ต่างเผ่าพันธ์ต่างภาษา ที่อาจสามารถเข้าใจได้ยากแม้บางครั้งเราจะพยายามทำความเข้าใจกันได้โดยที่อาศัยการเรียนรู้ และเปิดใจ ก็ตาม หรือเราอาจผูกพันกับเสียงร้องปกติของมัน โดยที่มันอาจไม่ได้คิดอะไรกับเราด้วยเลย
สิ่งที่ดีที่สุดก็คือน่าจะเป็นการปล่อยให้มันอยู่ตามธรรมชาติของมัน แทนที่จะหาวิธีผูกมัด ล่อใจ ที่เสมือนกับการหาทางกักขังด้วยความอยาก ความสงสัย หรือสัญชาติญาณดิบพื้นฐานของสิ่งมีชีวิต หากเราไม่คำนึงถึงความสุขของตนเองเพียงฝ่ายเดียว แม้ว่าจะไม่รู้ว่ามันจะปลื้มหลังคาห้องของที่นี่หรือไม่ จะฉันก็ยืนยันได้ว่าที่นี่ปลอดภัย ฉันไม่เคยคิดทำร้ายกักขัง หรือล่อหลอกให้มันมาติดกับ เพื่อหวังครอบครองไว้อวดเพื่อนบ้านดอก และบางทีมันอาจจะรู้เอง หรือไม่รู้ อันนี้ก็ไม่อาจคาดเดาได้ และคงไม่มีใครรู้ ดีไปกว่าตัวของมันเอง
ก่อนจะได้ยินเสียงนก ฉันเงยหน้าขึ้นจากบทความบทหนึ่ง ซึ่งยากต่อการเข้าใจ เพราะมันเป็นภาษาที่กลั่นมาจากจิตเบื้องลึกภายใน เป็นความต้องการ ความปรารถนาบางทีคนเขียนอาจไม่ได้อยากให้ใครเข้าใจ หรือบางทีอยากให้เข้าใจแบบคิดเอาเอง บางทีก็รู้สึกไม่แฟร์เพราะเราอยากรู้ความหมายที่แท้จริงของภาษาแทนสัญลักษณ์นี้ แม้จะคาดคั้นอย่างไร คนเขียนก็ไม่บอกตรงๆอยู่ดี นั่นเป็นเพราะว่าเขาอยากบอกเป็นสัญลักษณ์ให้ตีความหมายเอาเอง และบางทีความคลุมเครืออาจช่วยให้เขาไม่ต้องถูกตราว่างานเขียนเขามีจุดประสงค์อะไร จัดเป็นบทประพันธ์ประเภทใด อาจเพราะเขาต้องการอยู่ตามธรรมชาติ และอยากมีอิสระ ซึ่งจะว่าไปก็อาจจะไม่ได้แตกต่างกันกับนกตัวเมื่อกี้ ฉันจึงควรให้อภัยแทนการโกรธขึ้ง และไม่ต้องไปกำหนดว่าอะไรคือความยุติธรรม
บางทีมนุษย์อาจคิดแตกต่างกับนกในเรื่องการใฝ่รู้ สงสัย และความเป็นอิสระแห่งชีวิต อย่ากระนั้นเลย อาจมีนกมากมายหลายตัวที่รู้ว่าความต้องการของตนนั้นคืออะไร และอาจมีบางตัวอาจจะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วมันต้องการอะไรกันแน่ตราบชีวิตดับ ซึ่ง มนุษย์เองเลือกจะตอบนิยามนี้ด้วยการทำตัวใฝ่รู้ทุกรูปแบบ และบางครั้งอาจใช้คำว่ามีอารยธรรมมาเป็นสิ่งกีดกั้นให้ตนเองดูดีกว่าสัตว์ บางทีสิ่งที่พวกนกต้องการ อาจไม่แตกต่างอะไรกับมนุษย์ และบางทีอาจแตกต่าง การมีชีวิตอยู่ต่อไปถือเป็นการเรียนรู้ และนกหรือคนจะคิดในเรื่องนี้อย่างไร นั่นมันไม่ใช่ปัญหา เพราะอย่างไรไม่ว่าจะคน หรือนก ก็เกิดมาเพื่อตาย เป็นสัจธรรม แม้บางทีวิญญาณที่มีความต้องการที่ไม่สิ้นสุด อาจไม่สามารถไปด้วยกันกับสังขาร แต่กว่าทั้งหมดจะสิ้นสุดลง นกและมนุษย์ก็สามารถใช้สิทธิ์แห่งการมีชีวิตนี้เรียนรู้ตราบวันสุดท้าย
และวันนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่ นกตัวนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะได้ยินเสียงมันอีกหรือไม่ แต่ที่ห้องใต้หลังคาก็ยังคงเป็นที่ที่ปลอดภัยสำหรับมันเสมออันนี้แน่นอน ถ้าหากว่าฉันยังคงอาศัยอยู่ที่นี่ต่อไป หรือว่าถ้าพรุ่งนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่ และนกตัวนี้ยังมีชีวิตอยู่ ไม่มีใครตอบได้ว่า นกต้องการอะไร และฉันต้องการอะไร การมีชีวิตอยู่ของเราจะพิสูจน์เรื่องนี้เอง
.............................................................................................................
2 votes
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 13 ธ.ค. 2550, 17.49 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...