 สิ่งมีค่า...ที่มีอยู่เพียงชิ้นดียวในโลก |
|
| พันนที |
...ก่อนก้มลงอ่านงานตรงหน้า บังเอิญสายตาก็ไปสะดุดภาพดอกไม้สวยในปฏิทินตั้งโต๊ะ พลิกดูภาพใบไม้ ดอกไม้ อย่างตั้งใจ และ...พบดอกไม้ที่ฉันตามหา เอาล่ะนะ ฉันอยากลองวาดภาพดอกไม้ดูสักตั้ง...
ก่อนก้มลงอ่านงานตรงหน้าบังเอิญสายตาก็ไปสะดุดภาพดอกไม้สวยในปฏิทินตั้งโต๊ะ
พลิกดูภาพใบไม้ ดอกไม้ อย่างตั้งใจ
และ...พบดอกไม้ที่ฉันตามหา
 |
|
|
|
||
|
|
|
อมยิ้มพักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจพับโครงการอ่านหนังสือ
หยิบดินสอ กระดาษ A4
ฉันอยากลองวาดรูปดอกลั่นทมดูสักตั้ง
จำได้ว่าในสมุดพกสมัยประถมและมัธยมต้น
มีเลข 4 เรียงลงมาเป็นแถวยาวสวยงาม
เพียงแต่...ถ้าเทอมไหนมีวิชาศิลปะวาดรูป
สมุดพกหน้านั้นจะมีเลข 2 มาให้สะดุดตาเล่น
เฮ้อ...ฉันมาตกม้าตายก็ตอนวิชาศิลปะซะทุกที
ฉันไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้เอาเสียเลย
.......
เมื่อหมดภาคบังคับวิชาศิลปะ
ฉันก็ไม่เคยคิดจะกลับมาวาดอะไรเป็นจริงเป็นจังเลยสักครั้ง
แล้ววันนี้บางอย่างในหัวใจกระซิบบอกให้ฉันลองดู
ฉันค่อยๆลากดินสออย่างแผ่วเบา ร่างกลีบดอกแต่ละดอกอย่างช้าๆ
พยายามอย่างมากที่จะให้แต่ละกลีบเหมือนต้นแบบอย่างที่สุด
แค่เริ่มต้นฉันก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดไว้เลย
ยิ่งพยายามจ้อง วาดให้เหมือน รูปทรงกลีบยิ่งกลับบิดเบี้ยว
หลังจากวาดแล้วลบอยู่พักนึง ฉันก็คิดว่าน่าจะไม่ไหวแล้ว
ฉันจะวาดดอกไม้ดอกนี้ จากความรู้สึกของฉันเอง
ให้ภาพจางของดอกไม้ในสายตา...แจ่มชัดในความรู้สึกของฉัน
แล้วหลังจากนั้น ฉันก็ค่อยๆวาดรอยโค้งตามที่ใจคิด
............
~*กลีบดอกที่โค้งมนได้รูปอย่างลงตัว~*
ถ้าไม่ลองวาดภาพดอกไม้...ฉันคงไม่เข้าใจ
ว่าธรรมชาติได้สร้างแต่ละกลีบดอก
ด้วยความอ่อนหวาน~ความอ่อนโยนแค่ไหน
ดอกลั่นทมในจินตนาการของฉันก็ค่อยๆปรากฏชัดขึ้นมา
ฉันวาดเส้นโค้งได้อย่างมั่นใจยิ่งขึ้น
จากร่างกลีบดอกอย่างแผ่วเบา...ฉันค่อยๆเพิ่มแรงดินสอลงอย่างมั่นใจ
แล้วฉันก็ได้ดอกลั่นทมของฉัน
..
 |
|
|
|
||
|
|
|
ดอกไม้ดอกแรก
ภาพวาดภาพแรก
ที่ฉันวาดเองในรอบสิบกว่าปี
ดอกไม้ ไม่ได้สวยงามตามต้นแบบ
ก็ฉันไม่มีความรู้ด้านการวาดรูปเลยสักนิด
แต่ฉันกลับหลงรักดอกไม้ที่วาดเองดอกนี้มาก
มองและยิ้มอย่างภูมิใจ นี่ฉันก็วาดรูปกับเค้าได้เหมือนกันนะ
นี่หรือเปล่า ความสุขที่ทำให้จิตรกรหลงรัก
ทุ่มเท เวลา แรงกาย แรงใจ
เพื่อสุดท้ายได้ภาพหนึ่ง...ที่ทำให้เกิดความรู้สึกแบบนี้
แล้วฉันก็พบว่า...
บางอย่างที่เคยคิดไว้ว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่ฉันคิดไว้
จริงๆแล้ว...
มันอาจไม่ได้ยากอย่างที่เคยคิดไว้ต่างหาก
ในวันนั้น...จากที่เคยลำเอียงไม่ชอบวิชาศิลปะอย่างตั้งใจ
ในวันนี้...ฉันกลับพบว่าฉันเริ่มหลงรักวิชาศิลปะอย่างจงใจซะแล้วสิ
วันนั้น-วันนี้ ฉันก็ยังเป็นฉันคนเดิม...ที่ไม่เหมือนเดิม
ตัวตนของเรา เปลี่ยนแปลงตามวันเวลาและการเรียนรู้
ฉันนั่งมองภาพวาดดอกไม้ของฉัน มอง ยิ้ม มอง
และคิดว่าหลังจากทำงานในส่วนที่ตั้งใจไว้เสร็จแล้ว ฉันจะวาดรูปอีก
เย็นวันเดียวกันนั้นฉันไปซื้อสีไม้ มาวาดดอกไม้อีกดอกหนึ่งและระบายสีอย่างที่ใจคิด
ดอกไม้ของฉัน สีแบบตามใจฉัน
 |
|
|
|
||
|
|
|
เชื่อเถอะว่า นี่เป็นดอกไม้ที่มาจากภาพต้นแบบเดียวกัน
(ที่ถึงแม้มันจะไม่ค่อยเหมือนกันสักเท่าไหร่
)ดอกไม้จากดินสอสีเทา...ดอกไม้จากดินสอสี-สีชมพู
ดอกไม้ดอกเดียวกันที่ไม่เหมือนกันจากฝีมือของฉันเอง
ความพยายามเลียนแบบ
ที่อย่างไรก็คงไม่มีวันเหมือน
ทุกอย่างในชีวิตล้วนเกิดขึ้นได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น
และแม้ชีวิตของเราเองก็ไม่มีวันเหมือนกับใครได้
เพราะเราทุกคน ก็ต่างเป็นสิ่งที่มีชิ้นเดียวในโลก
 |
|
|
|
||
|
|
|
ไม่มีใครเป็นเหมือนใครได้ ไม่ว่าจะพยายามสักเท่าไหร่ก็ตาม
ในทางตรงกันข้าม...เราแทบไม่ต้องพยายามจะเป็นเหมือนใครเลย
ในเมื่อเราก็ต่าง เป็นสิ่งที่มีอยู่ชิ้นเดียวในโลก
เราทุกคนมีสิ่งสวยงามอยู่ในตัวเองเสมอ
เพียงหยุดมอง ลองค้นหา เห็นคุณค่า ในความเป็นเรา
ก็ในเมื่อกว่าธรรมชาติจะสร้างเรามา
ต้องผ่านเวลาและอุปสรรคไม่รู้สักกี่ล้านปี
เราที่เป็นเราในวันนี้
ทุกคนจึงพิเศษเสมอ
ฮืม...ดอกไม้พาฉันไปได้ไกลอีกแล้วสิ
รีบไปทำงานต่อก่อนดีกว่านะคะ 
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 16 ส.ค. 2550, 13.45 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...