ว่ากันว่ายามเย็น
​ที่สีทองของอาทิตย์ทาบฟ้า ก่อน​ที่​จะค่อยๆ​ลับ​ไป
​เป็นเวลา​ที่เราเหงาง่ายกว่าเวลาไหน

​แต่ฉันกลับชอบบรรยากาศแบบนี้​ที่สุด
บรรยากาศ​ที่ก้อนเมฆถูกเน้นด้วยแสงจนขอบ​เป็นสีทอง
ลมพัดเอื่อยอ่อย ใบไม้น้อยใหญ่โบกไหวแล้ว​หยุด
เสียงใบไม้กระทบกันอาจไม่​เพราะเหมือนเสียงดนตรี
​แต่มีจังหวะ​ที่อ่อนโยน อ่อนโยนจน​ไปถึงหัวใจ
เสียงนกร้องเรียกครอบครัวให้กลับรัง...​ถึงเวลาของครอบครัว
รถขายไอติมบีบแตรเก่าๆ​ ด้วยเสียงคุ้นหู
เด็กเล็กวิ่งเล่น หัวเราะสนุกสนาน

เสียงของยามเย็น
.
.
แล้ว​ไม่นานทุกอย่างก็เงียบนิ่ง ​เมื่อฟ้าเริ่มมืดลง





ตั้งแต่​เป็นเด็กตัวเล็กไว้ผมหน้าม้า ผมยาวเคลียไหล่
ตอนเย็น​เป็นเวลาโปรด​ที่ฉัน​จะมานั่งห้อยขา​ที่ระเบียงหน้าบ้าน
บ้านไม้ยกสูง ไม่ไกลกันมีต้นก้ามปูต้นใหญ่แผ่กิ่งก้าน
เวลาลมพัดกิ่ง​ทั้งกิ่งโยกไหว เสียงใบไม้พลิ้ว
ผมของฉันปลิวตามลม
สายลมทำให้รู้สึกว่า​ฉันอยู่​สูงพอ​ที่​จะลอย​ได้
ฉันแกว่งขาเบาๆ​ แล้ว​อมยิ้ม

รอยยิ้มอิ่มใสแบบเด็กๆ​

​เมื่อโตขึ้น​จน​ต้องเรียกตัวเองว่า "ผู้ใหญ่" ​ได้แล้ว​
ทุกครั้ง​ที่​ได้มองท้องฟ้า​ที่​พระอาทิตย์​กำลัง​จะลับ
ทุกครั้ง​ที่​ได้ยินเสียงของบรรยากาศรอบตัว
เสียงของยามเย็น
ก็อดไม่​ได้​ที่​จะคิดถึงตอน​เป็นเด็ก
คิดถึงวัน​ที่นั่งห้อยขา แล้ว​แกว่งขาเบาๆ​ล้อลม

หลงรักวัยเด็กขึ้น​มาจับใจ
วัยใส​ที่ไม่ว่า​จะอะไร​ก็ดูมี​ความสุข





​ความแตกต่างของวัยเด็ก​กับเวลานี้​ที่​เป็นผู้ใหญ่
ขณะ​ที่รอบตัวมีเสียงของยามเย็น ฉันก็อมยิ้มเหมือน​ที่เคย
​จะต่างก็ตรง​ที่เสียงยามเย็นทำให้​ความวุ่นวายในช่วงวันของฉัน
ค่อยๆ​ตกตะกอนลงอย่างเงียบๆ​
มีเวลา​เพื่อ​ที่​จะหัดคิดให้ทุกอย่างตกผลึก

​ถ้าหากมี​ความสุข ก็​จะอมยิ้ม
เอ่ยคำขอบคุณขึ้น​มาในใจอย่างลอยๆ​
​ถ้าหากมีเรื่อง​ไม่สบายใจ
ก็คิดว่า​จะทำอย่างไรให้มันเข้า​ที่เข้าทาง
จัดระเบียบใจกันสักนิด
ฉันไม่อยากทำให้บางเรื่อง​ยุ่งยากจนเกิน​ไป

​ถ้าไม่ดูแลหัวใจตัวเอง แล้ว​​ใคร​จะดูแล

​เพราะถึงอย่างไร เราก็​ต้องก้าว​ไปข้างหน้าอยู่​ดี
​และคงไม่มีอะไร​ ​ที่​เมื่อเราตัดสินใจเลือกเองแล้ว​

เรา ​จะ ทำ ไม่ ​ได้