...​.. ค่ำคืน​ที่มีดาวพราวฟ้า ...​...​




วินเซนต์

...​ค่ำคืน​ที่มีดวงดาวพราวฟ้า
ละเลงสีน้ำเงิน​และสีเทาลงบนจานสี
พลางทอดสายตาผ่านวันแห่งคิมหันตฤดู
ด้วยดวงตา​ที่บ่งบอกถึงวิญญาณอันหม่นหมอง​และสิ้นหวัง

เงาทาบอยู่​บนโนนเนิน​เขา
ร่างเส้นหมู่ไม้​และดอกแดฟโฟดิล
ไขว่คว้า​เอาสายลม​และ​ความเย็นเยียบของเหมันต์
มา​แต่งแต้มสีสันบนแผ่นดิน​ที่เต็ม​ไปด้วยหิมะราว​กับปูด้วยผ้าขาว


บัดนี้ฉันเข้าใจแล้ว​ว่า คุณพยายาม​จะพูดอะไร​​กับฉัน
​และคุณรู้สึกทุกข์ทรมานมากเพียงใด​กับการควบคุมจิตใจอันว้าวุ่นสับสน
คุณพยายาม​จะปลดปล่อย​ความรู้สึกเหล่านั้น​ออกมาให้​เป็นอิสระ
พวก​เขาไม่​ได้ฟังเลย​
พวก​เขาไม่รู้ว่า​จะรู้​ได้อย่างไร
บางที..ตอนนี้พวก​เขา​จะรับฟังบ้างแล้ว​

...​..ค่ำคืน​ที่มีดวงดาวพราวฟ้า...​...​
ดอกไม้สีจัดกระจ่างราว​กับเปลวไฟ​ที่ลุกโชน
เมฆ​ที่ม้วนตัวหมุน​เป็นวงอยู่​ในม่านหมอกสีม่วง
ภาพเหล่านี้สะท้อนอยู่​ในดวงตาสีฟ้าลายครามของวินเซ็นต์

สีสันต่างๆ​ค่อยๆ​เปลี่ยน​ไปทีละนิดๆ​
อรุณรุ่งฉายให้เห็นทุ่งข้าวสีอำพัน
ใบหน้าของผู้คน​ที่มีริ้วรอยแห่ง​ความทุกข์ยากตรากตรำ​เพราะกรำแดดกร้านลม
กลับดูงดงามขึ้น​ด้วยฝีมือของจิตรกรผู้หลงใหลในการวาดภาพ

ถึงพวก​เขาไม่อาจรักคุณ
​แต่ ​ความรัก​ที่แท้จริงของคุณนั้น​ยังคงอยู่​
​และ​แม้ว่าไม่มี​ความหวังใดๆ​หลงเหลืออยู่​เลย​ก็ตาม

...​โอ้...​ค่ำคืน​ที่มีดวงดาวพราวฟ้า...​..
คุณ​ได้ทำลายชีวิต...​...​.ดังเช่นคู่รัก​ที่ผิดหวังใน​ความรัก
​แต่ฉันน่า​จะ​ได้บอกคุณ...​วินเซ็นต์
ว่าโลกนี้ไม่ใช่โลกสำหรับคน​ที่มีจิตใจงดงามอย่างคุณ

...​.ค่ำคืน​ที่มี ดวงดาวพราวฟ้า...​.
ภาพคนเหมือนหลายภาพแขวนอยู่​ในห้องโถงอันว่างเปล่า
ภาพใบหน้าคนไม่​ได้ใส่กรอบติดไว้ตามผนัง ไม่ปรากฏชื่อ
สายตาของพวก​เขามองโลกอย่างไม่มีวันลืม
เหมือนเช่นผู้คนแปลกหน้า​ที่คุณเคย​ได้พบ
คนยากจนมากมาย​สวมใส่เสื้อผ้าขาดวิ่น
ดุจดังกุหลาบสีแดงเลือด​แม้​จะมีหนามแหลมคม
ก็ยังถูกขยี้แหลกลาญอยู่​บนลานหิมะขาวบริสุทธิ์

...​บัดนี้ฉันคิดว่า..ฉัน​ได้ตระหนักแล้ว​...​
ว่าคุณพยายามบอกอะไร​แก่ฉัน
ว่าคุณทุกข์ทรมานเพียงใด​กับการควบคุมจิตใจ​ที่ว้าวุ่น สับสน
คุณพยายาม​จะปลดปล่อย​ความรู้สึกเหล่านั้น​ออกมาอย่างอิสระ
พวก​เขาไม่ฟังเลย​
พวก​เขายังคงไม่รับฟัง
บางที...​.พวก​เขา​จะไม่...​ตลอด​ไป

เรียวจันทร์เรียบเรียงจากเพลง Vincent

VINCENT
Don Mclean

Starry starry night,
Paint your palette blue and grey,
Look out on a summer’s day,
With eyes that know the darkness in my soul.

Shadows on the hills,
Sketch the tree and the daffodils,
Catch the breeze and the winter chills
In colors on the snowy linen land.

Now I understand
What you try to say to me,
And how you suffered from you sanity,
And how you try to set them free.
They would not listen,
They did not know how
Perhaps they’ll listen now.

Starry , starry night,
Flaming flowers that brightly blaze,
Swirling clouds in violet haze
Reflect in Vincent’s eyes of china blue
Colors changing hue,
Morning fields of amber grain,
Weathered faces lined in pain,
Are soothed beneath
The artist’s loving hand

For they could not love you,
But still your love was true,
And when no hope was left in sight
Oh that starry, starry night
You took your life as lovers often do,
But I could have told you, Vincent,
This world was never meant
For one as beautiful as you.

Starry , starry night,
Portraits hung in empty halls,
Frameless heads on nameless wall,
With eyes that watch the world
And can’t forget.
Like the strangers that you’ve met.
The ragged men in ragged clothes,
The silver thorn of bloody rose,
Lie crushed and broken on the virgin snow.

Now I think I know ,
What you try to say to me,
That how you suffered from your sanity,
That how you try to set them free,
They would not listen,
They’re not listening still,
Perhaps they never will...​


---​หมายเหตุ---​

ภาพนี้ชื่อ THE STARRY NIGHT , 1889 วาด​โดย VINCENT VANGOGH จิตรกรเอกชาวฮอลแลนด์ วาด​ที่เมือง Saint-Rémy ประเทศฝรั่งเศส

ตอน​ที่​เขาวาดภาพนี้ ​เขามีปัญหาทางด้านจิตใจ มีเรื่อง​ราวเล่าว่า

โกแกงมาหาวินเซ็นต์​ที่ปารีส​เมื่อ ตุลาคม ค.ศ. 1888 วินเซนต์กระตือรือร้นพาโกแกง​ไปเ​ที่ยวกลางคืน ​ไปดื่ม​และเ​ที่ยวผู้หญิง รวม​ทั้งพา​ไปดูสถาน​ที่ต่างๆ​เช่น ร้านกาแฟโต้รุ่ง บางทีก็​ไปเขียนภาพด้วยกัน

วินเซ็นต์เขียนภาพตั้งแต่ตีสี่ จนถึงเวลาค่ำคืน ​ที่​ความมืด​ได้ลบภาพต่างๆ​​ไปจาก​เขา ในวันหนึ่ง​ๆ​​เขาเขียนภาพ​ได้ราว สองสามรูป ​เขาเขียนภาพตลอดทุกวัน ​และทะเลาะ​กับโกแกงในตอนกลางคืน ไม่ค่อย​ได้หลับ​ได้นอน กินอาหารเพียงนิดเดียว

ในเช้า​วันคริสมาสต์ โกแกงก็เตรียมตัวเก็บข้าวของ​จะจาก​ไปในเย็นวันนั้น​เอง ​แต่​เขา​ได้ยินเสียงฝีเท้าของวินเซ็นต์วิ่งตามหลังมา พอหันกลับ​ไปก็แลเห็นวินเซ็นต์ถือมีดโกนอยู่​ โกแกงจ้องหน้าวินเซ็นต์ วินเซ็นต์จึงหันกลับเข้า​ไปในห้อง แล้ว​ตัดหูข้างหนึ่ง​ของตัวเองออก ห่อไว้ในผ้าเช็ดหน้า วิ่ง​เอา​ไปให้ราเชล โสเภณี​ที่​เขาชอบ​ไปหาอยู่​เสมอ แล้ว​ก็กลับบ้าน​ไปนอน

เช้า​วันรุ่งขึ้น​ โกแกง​ซึ่ง​ไปพักอยู่​​ที่โรงแรม เห็นฝูงชนมามุงกันอยู่​​ที่หน้าบ้านวินเซ็นต์ ตำรวจมาพบวินเซ็นต์นอนหมดสติอยู่​ท่ามกลางผ้าเช็ดตัวเปื้อนเลือด ​เขาถูกพา​ไปโรงพยาบาล ​เขาเรียกหาโกแกง ​แต่โกแกงก็หายตัว​ไปเสียแล้ว​

วินเซ็นต์เพ้อคลั่ง หมดสติ​ไปสามวัน ​แต่คุณหมอก็ช่วยดูแล​เขาจนหาย​เป็นปกติ ​เขาก็กลับมาเขียนภาพเหมือนเดิม ​โดยมีผ้าพันแผลพันไว้ตรงหู



​ต่อมาวินเซ็นต์ก็เกิดอาการคลุ้มคลั่งอีก จน​ต้อง​ไปอยู่​ในโรงพยาบาลบ้า ​ที่เซ็นต์เรมี ​โดย เธโอ น้องชาย​เป็นคนส่งเงินค่ารักษามาให้ ​แต่​เขาก็​ได้รับอนุญาตให้วาดภาพต่อ​ไป​ได้

​และภาพ​ที่​เขาวาดในช่วงนี้ ​คือภาพนี่ THE STARRY NIGHT

" ​แม้ในภาวะ​ที่ วินเซ็นต์ แวนโก๊ะ สับสน​และทุกข์ทรมานจากโรคร้าย ​แต่​เขาก็ยังเค้นอัจฉริยะภาพของ​เขาออกมา​เป็นผลงานอันอมตะ ให้คนรุ่นหลัง​ได้ชื่นชม ภาพนี้ตรึงตราตรึงใจเราด้วยก้อนเมฆ​ที่ม้วนขด​เป็นวง ดวงดาว ดวงจันทร์อันสุกสว่าง ​และต้นไซเปรส​ที่มีรูปทรงเหมือนเปลวไฟ "

วัน​ที่ 27 กรกฎาคม ค.ศ.1890 ​เขายิงตัวเองด้วยปืนสั้น ขณะ​ที่อยู่​ในทุ่งนา ​และสองวัน​ต่อมา​เขาก็เสียชีวิต

​(ข้อมูลเรื่อง​ราวของแวนโก๊ะจาก หนังสือ ฟินเซนต์ ฟานก๊อกฮ์ เจิดจ้าเริงแรงแห่งสีสัน กิติมา อมรทัต เรียบเรียง)

เพลงนี้ผู้​แต่ง ​คือ Don Mclean ​แต่งในปี ค.ศ. 1971 ​ซึ่งขณะนั้น​​เขามีอายุ 35 ปี ​เขา​แต่งเนื้อร้องตอนหนึ่ง​ว่า

Oh that starry, starry night
You took your life as lovers often do,
But I could have told you, Vincent,
This world was never meant
For one as beautiful as you.

...​โอ้..ค่ำคืน​ที่มีดวงดาวพราวฟ้า...​..
คุณ​ได้ทำลายชีวิต...​...​.ดังเช่นคู่รัก​ที่ผิดหวังใน​ความรัก
​แต่ฉันน่า​จะ​ได้บอกคุณ...​วินเซ็นต์
ว่าโลกนี้ไม่ใช่โลกสำหรับคน​ที่มีจิตใจงดงามอย่างคุณ