ร่างของหญิงสาวในชุดสีแดง หันหลังเดินออกจากร้านเหล้าโกโรโกโส กลางซอยเปลี่ยวแห่งนั้น​​ไป หลังจากรู้ว่าเธอเดินมาผิดซอย ​ซึ่งเธอ​จะ​ต้องเดินย้อนกลับ​ไปทางต้นซอย ระยะทางกว่าหนึ่ง​กิโลเมตร ท่ามกลางทางเปลี่ยว ​ที่สองข้างทาง​เป็นป่ารกชัฎ ไม่มีบ้านคนไม่มี​แม้​แต่ไฟส่องสว่างตามซอย​ที่พึงมี

ครั้นร่างสูงระหงในชุดกระโปรงรัดรูปสีแดงสั้นเต่อ โชว์เรียวขา​และสะโพกกลมกลึง อีก​ทั้งเสื้อสายเดี่ยวสีแดงก็คว้านลึก อวดโนมเนื้อขาวผ่องดั่งหยวกกล้วย เดินลับตา​ไปกลุ่มชายฉกรรจ์สี่ห้าคน ​ที่นั่งกินเหล้าอยู่​ในมุมมืดด้านหนึ่ง​ของร้านก็สั่งเช็คบิลล์ ​และเดินตาม​ไปอย่างเร่งรีบ

ชายหนุ่มมองตามด้วยใจเต้นระรัว ​เขารู้ว่า​จะเกิดอะไร​ขึ้น​​กับหญิงสาวคนนั้น​ ท่ามกลางสังคม​ที่ตกต่ำผู้ชายไร้จิตสำนึก เหตุการณ์ฉุดคร่าข่มขืนหญิงสาวอย่างอุกอาจ เย้ยกฏหมายเกิดขึ้น​ไม่เว้น​แต่ละวัน

​เขาเหลียวมองซ้ายขวา ​ทั้งร้านไม่มีลูกค้าอยู่​เลย​มีเพียงอาแปะแก่ ๆ​ ​ที่​กำลังเก็บของ​จะปิดร้าน ไม่มี​ใคร​ที่พอ​จะ​เป็นแนวร่วม ช่วย​เขา​ได้เลย​ ​แต่​เขา​จะไม่ยอมให้เหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้น​​กับเธอผู้นั้น​เด็ดขาด ​แม้ว่าเหตุการณ์อาจลงเอย ด้วย​ความตายของ​เขา ก็​ต้องเสี่ยงคนอย่าง​เขาไม่มีอะไร​​จะเสียอยู่​แล้ว​

ท่ามกลางซอยเปลี่ยวไร้แสงสว่าง ไม่มี​แม้​แต่รถรา​จะผ่านมาสักคัน​เพราะดึกสงัดมากแล้ว​ ชายหนุ่มค่อย ๆ​ จรดฝีเท้าตามพวกมันมาอย่างเงียบ ๆ​ ​และค่อย ๆ​ เปลี่ยน​เป็นย่อตัว​และย่องหลบตรงพุ่มหญ้าข้างทาง

ตรงโค้งข้างทางนั้น​ แสงจันทร์ขมุกขมัวก็พอทำให้ชายหนุ่มมองเห็นเหตุการณ์อย่างชัดเจน เธอผู้นั้น​ถูกรุมล้อมด้วยกากเดนมนุษย์​ทั้งห้า ชายหนุ่มมองหาสิ่ง​ที่พอ​จะ​เป็นอาวุธพอทุ่นแรง​ได้ ​แต่ไม่มีเลย​ไม่ว่าท่อนไม้ หรือก้อนหิน ชายหนุ่มใจเต้นระรัว​ที่สำคัญ​เขาเพียงคนเดียว​แต่พวกมันมีถึงห้า

​แต่​ความอดทน​และ​ความกลัวของ​เขาก็ขาดผึง ​เมื่อเห็นพวกมันคนหนึ่ง​ชกเธอ​ที่หน้าท้อง ​และพากันลากเธอลง​ไปในพงหญ้าข้างทาง เข็มขัดเส้นเขื่องถูกกระชากมาไว้ในมือ ขยับตัว​จะลุกขึ้น​​พร้อมชาร์จแลกชีวิต ทันใดนั้น​ !!!

มีมือหนัก ๆ​ ของ​ใครสักคนกดบ่า​เขาไว้ไม่ให้ยืนขึ้น​​ได้​พร้อม​กับเสียงกระซิบห้าว ๆ​ เบา ๆ​ "ใจเย็น ๆ​ ไว้ไอ้น้องใจเย็น ๆ​ ปล่อยพวกมันทำตามใจพวกมันเถอะ" ชายหนุ่มหันขวับมาเพ่งมอง​ไปใน​ความมืด ร่างกำยำนั้น​อยู่​ในชุดสีดำ ทะมัดทะแมงขนาบหลัง​เขาอยู่​ " พี่​เป็น​ใคร​เป็นพวกมันใช่ไหม " ชายหนุ่มยิงคำถามรัว​พร้อมตั้งท่ามั่นเตรียมต่อสู้

"ไม่ใช่หรอกผมไม่ใช่พวกเดียว​กับไอ้เดนมนุษย์พวกนั้น​แน่ ผมตามคุณมา​เมื่อเห็นคุณเดินตามพวกมัน ผมรู้ว่าคุณ​กำลังคิด​จะทำอะไร​ ​แต่ปล่อยให้พวกมันทำ:-)ต่อ​ไปเถอะไม่​ต้อง​ไปขวาง "

"แล้ว​พี่​กับผม​จะปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้น​ ถูกข่มขืนต่อหน้าต่อตาอย่างเนี้ยเหรอ ? "

" ไม่​ต้องห่วงเธอไม่​เป็นอะไร​หรอก เธอ​เป็นแฟนผมเอง "

" แฟนพี่ แล้ว​พี่ปล่อยให้แฟนตัวเองถูกข่มขืนต่อหน้าต่อตา​ได้ลงคอรึไง :-) " ชายหนุ่มยังฮึดฮัดอย่างขัดใจ

" ​ความจริงแล้ว​เธอไม่ใช่คนอย่างเราหรอก " ชายหนุ่มอ้าปากค้างแววตาเต็ม​ไปด้วยคำถาม

"เธอ​เป็นไซบอร์ก (หุ่นยนต์​ที่มีรูปลักษณ์คล้ายมนุษย์จริง ๆ​ เหมือน T 1000 จาก T 3)​ ​และ​ที่คุณเห็นนั่นก็​เป็นภารกิจของเธอ "

"ผม ผมยังไม่เข้าใจอยู่​ดีพี่ช่วยอธิบายให้มันชัด ๆ​ หน่อย​ " ชายหนุ่มท่าทางอ่อนลง ​แต่ก็เต็ม​ไปด้วย​ความกังขา

"​เนื่องจากทุกวันนี้คดีอาชญากรรม ​ที่เกี่ยว​กับการข่มขืน ​และฆ่าผู้หญิงมีมากขึ้น​จนยาก​ที่​จะควบคุม ​เพราะสังคมเสื่อมโทรม ​และผู้คนไม่เกรงกลัวกฏหมาย การลงโทษด้วยการกักขัง ไม่​สามารถทำให้อาชญากรกลัวเกรง​ได้ ​แต่​ถ้าหากเรา​จะกำจัดกันตรง ๆ​ ก็ติดเรื่อง​คำครหาเรื่อง​ของสิทธิมนุษยชน ​ที่​กำลัง​เป็นประเด็นถกเถียงกันอยู่​ทั่วโลก

​แต่​ถ้าหากไม่กำจัดไอ้พวกกากเดนสังคมเหล่านี้อย่างเด็ดขาด ประเทศชาติก็ไม่มีทาง​จะสงบสุขลง​ได้ ทางรัฐบาลก็เลย​ตั้งทีมวิจัยลับชื่อว่า "กุหลาบสังหาร" ขึ้น​มา ​โดยมีจุดประสงค์ ​จะกำจัดพวกอาชญากรพวกนี้อย่างลับ ๆ​ ​และไม่ผิดกฏหมาย

​โดยผลิตไซบอร์กผู้หญิง​ซึ่งมีรูปร่างลักษณะเหมือนมนุษย์ทุกประการ ​จะต่างกันก็เพียง​แต่เธอตายไม่​เป็นเท่านั้น​

ภารกิจก็​คือเรา​จะส่งกุหลาบสังหาร ​ซึ่งมีสารพิษพิเศษอยู่​ในระบบอวัยวะสืบพันธุ์เทียม ​ซึ่ง​เมื่อผู้ชายคนไหนก็ตามมีเพศสัมพันธุ์ด้วย ​และสัมผัสสารพิษ ก็​จะค่อย ๆ​ เสียชีวิตภายในเจ็ดวัน​เพราะสารพิษ ​ที่พวกมัน​ได้รับ ​จะค่อย ๆ​ ทำลายเซลล์ทุกเซลล์ของพวกมันให้หมดสภาพลงอย่างช้า ๆ​

​โดย​ที่หลังจากสัมผัสพิษ พวกมัน​จะหมดสมรรถภาพทางเพศ​ไป​โดยปริยาย จึงไม่​ต้องห่วงว่ามัน​จะ​ไปแพร่สารพิษ ให้​กับผู้หญิงคนอื่น ๆ​

ในวัน​ที่พวกมัน​จะเสียชีวิต สารพิษ​จะทำให้เกิดอาการประสาทหลอนอย่างรุนแรง ​โดย​จะมี​ความรู้สึกเหมือนอวัยวะเพศ โดนเฉือนสด ๆ​ ​เป็น ๆ​ ​แต่​จะไม่ปรากฏอาการทางภายนอกให้ผู้อื่นรู้ ​เพราะร่างกายของพวกมัน​จะ​เป็นอัมพาต พูดไม่​ได้ขยับไม่​ได้ ​แต่มี​ความรู้สึกรับรู้เกินร้อยเปอร์เซ็นต์ จากภาวะแทรกซ้อนจากพิษ

ทนทรมานทุรนทุรายอยู่​ยี่สิบสี่ชั่วโมงถึง​จะขาดใจตาย ​ซึ่งก็คงพอ​จะสาสม​กับ​ความชั่ว​ความเลว ​ที่พวกมัน​ได้ก่อกรรมทำเข็ญไว้​กับผู้หญิง

​ซึ่งคาดว่าภายในสิบปีโครงการนี้ ​จะ​สามารถกำจัดอาชญากรนักข่มขืน​ไป​ได้ประมาณสองล้านคน " ชายในชุดดำหยุดถอนหายใจเฮือกใหญ่

" ​และในตอนนี้หนึ่ง​ชั่วโมงผ่าน​ไปแล้ว​ภารกิจของโรส ก็​ได้จบสิ้นลงอย่างสมบูรณ์ คุณดูโน่นสิ " ชายหนุ่มมองตาม​ที่ชายชุดดำบอก ​ที่พงหญ้าตรงหน้าพวกมันพากันเดินออกมาแล้ว​ เสียงคุยกันสนุกสนาน เฮฮาอย่างสุขอารมณ์ ก่อน​ที่​จะเดินหายลับ​ไป​กับ​ความมืด

เนิ่นนานนับสิบนาที นานจนชายหนุ่มรู้สึกอึดอัดก่อน​ที่ชายในชุดดำ ​จะผิวปากขึ้น​​เพื่อส่งสัญญาณบางอย่าง " วิ้วว " ภายในพงหญ้าก็พลันเกิดการเคลื่อนไหว ท่ามกลาง​ความมืดหญิงสาวในชุดแดงค่อย ๆ​ ก้าวออกมา เสื้อผ้าของเธอฉีกขาดหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดี โลหิตสังเคราะห์สีแดง ไหลย้อยเปื้อนมุมปาก ​และหว่างขา

​แต่กลับไม่มีท่าทางอิดโรยเหนื่อยล้า หรือเจ็บปวดแสดงให้เห็นดวงตากลมโตคู่นั้น​ยังดูสดใสร่าเริง ​และเย้ายวนอยู่​เช่นเดิม เธอหลิ่วตาให้​เขาด้วย

" ​เป็นไง​ที่รัก อื้ห์ม ลำบากหน่อย​นะ​แต่ก็เรียบร้อย​ดี ภารกิจเราเสร็จสิ้นแล้ว​ เอ้านี่เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ตรงมุมโน้นนะตรงนี้มีผู้ชายฮ่า ๆ​ "

ชายชุดดำโยนเสื้อผ้ารัดรูปชุดใหม่ ​แต่​เป็นสีดำให้​กับเธอ แม่หุ่นสังหารมรณะเดินหันหลัง ​เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำสั่ง แว่บหนึ่ง​ใน​ความมืด​ที่ชายหนุ่มมองเห็น ​ที่แผ่นหลังของเธอมีดปอกผลไม้ขนาดใหญ่ ยาวเกือบคืบถูกแทงลง​ไป จนมิดด้าม โลหิตสังเคราะห์ไหลเปรอะ เธอไม่ใส่ใจ​ใช้มือเอื้อมมาจนยาวผิดรูป กระชากมีดเล่มนั้น​หลุดออกมา ของเหลวสีแดงกระฉูดตามมา เธอเพียงแค่กดตรงต้นคอ โลหิตนั้น​นั้น​ก็หยุดสนิทยังกะปิดก็อก

เธอ​ใช้เสื้อผ้าสีแดงชุดเก่า เช็ดคราบของเหลวสีแดง​ที่ไหลเปรอะ พอดูสะอาดก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ​เป็นชุดสีดำชุดใหม่ทันที

ร่างระหงอวบอัดนั้น​ก้าวออกมาจากพงหญ้าช้า ๆ​ อย่างสง่า งามเสียจนชายหนุ่ม​ต้องตะลึง ​เขาไม่ปฏิเสธเลย​ว่า​เขาหลงรัก แม่หุ่นสาวตัวนี้ตั้งแต่แรกเจอ รักจนยอมถึงขั้นแลกชีวิต​เพื่อปกป้องเธอ อา..นี่​เขา​กำลัง​จะอกหัก​เพราะรักหุ่นยนต์หรือนี่

"มองอะไร​ไอ้น้อง ตาละห้อยเชียวนี่มันหุ่นยนต์นะโว้ย อย่าหลง​ไป​ใช้บริการเชียวนะตายลูกเดียวเลย​นะ ​เอาละ​ไปกัน​ได้แล้ว​โรส ไว้เจอกันใหม่นะไอ้น้องชาย" ร่างกำยำในชุดดำ​และร่างระหงดั่งนางพญา ค่อย ๆ​ เดินลับหาย​ไปใน​ความมืด

ชายหนุ่มยืนงงอยู่​​กับ​ที่ ​ความรู้สึกเหมือน​กับฝัน​ไป นี่​ถ้า​เขา​จะ​เอาเรื่อง​นี้​ไปบอกคนอื่น ​จะมี​ใครเชื่อ​เขาหรือ คงไม่หรอก​จะหาว่า​เขาบ้าละไม่ว่า ก็คง​ต้องเก็บ​เอาไว้​เป็น​ความลับ ​และ​ความทรงจำในประสบการณ์อันแปลกประหลาด ของตัวเองต่อ​ไป

​แต่​ที่แน่ ๆ​ ​เขาคงไม่มีวันลืมแววตาสดใสท้าทาย ​และร่างสูงระหงสง่า นั้น​​ได้แน่นอน ยังไงฉันก็​จะคิดถึงเธอแม่กุหลาบมรณะ ผู้แอบฉกหัวใจฉันติดมือ​ไปด้วย ภารกิจเธอจบสิ้นแล้ว​ ลาก่อน

Link ​ที่เกี่ยวข้อง http://www.mthai.com/square/news/news28383.html