 รักครั้งแรกของผู้หญิงคนหนึ่ง |
|
| มีน[a] |
...ฟ้าแลบปลาบ ตามด้วยเสียงฟ้าร้องสนั่นหวั่นไหว ฝนที่ตกตั้งแต่ตอนเย็นยังคงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เหมือนฟ้าจะรับรู้ว่าดวงใจน้อยๆของเธอแทบแตกสลาย...
สายฝนยังคงตกลงมาไม่ขาดสายตั้งแต่ตอนเย็น แต่ด้วยความรัก ความคิดถึงที่เธอมีให้เขามันมีมากเกินกว่าที่จะทนรอถึงวันรุ่งขึ้น จึงต้องชวนเพื่อนสาวลงจากหอพักมาโทรศัพท์หาเขา และแม้อีกฝ่ายจะไม่อยากลงมาด้วยฝนตกหนัก แต่ก็ไม่อยากขัดใจเพื่อน และรู้ดีว่าถึงเธอไม่ลงมาเป็นเพื่อน อีกฝ่ายก็คงลงมาคนเดียวอยู่ดี งั้นไม่สู้เธอลงมาเป็นเพื่อนน่าจะดีกว่าหอพักที่พวกเธอพักอยู่เป็นหอพักทั่วๆไปในกรุงเทพมหานคร เมืองหลวงที่แสนวุ่นวาย แออัดไปด้วยผู้คนต่างที่มา ต่างระดับชั้น ต่างจิตต่างใจ
พิณทิรา เฝ้าคิดถึงเขาชายอันเป็นที่รัก และชื่นชม เฝ้าคิดถึงเขามาตลอดตั้งแต่ตอนเริ่มคบกันใหม่ๆ เมื่อสองปีก่อน เขาเป็นรักแรกของเธอ เขาซึ่งเข้ามาเติมเต็มหัวใจที่เปลี่ยวเหงาของวัยสาวให้เต็มไปด้วยความรู้สึกวาบหวาม หวานไหว ด้วยถ้อยคำพร่ำรำพัน ตลอดทุกการกระทำที่เขาแสดงออกว่ารักเธออย่างมากมาย
สองปีก่อน เขาเป็นรุ่นพี่เธอหนึ่งปี และกำลังจะจบการศึกษาในระดับมัธยมศึกษาปีที่ 6 ของโรงเรียนมีชื่อในอำเภอ ในจังหวัดเล็กๆ ของภาคใต้ ส่วนเธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ด้วยความที่ชื่นชมในความสามารถในการเรียนและนิสัยหลายๆอย่างของเขาทำให้ พิณทิรา พาตัวเองเข้าไปอยู่ใกล้ๆ เขาเสมอ เขาเองก็ยังไม่มีใครในหัวใจ เมื่อพบกันหลายๆ ครั้งประกอบกับความช่วยเหลือของเพื่อนๆ หลายๆคนที่ช่วยเป็นสื่อให้ สุดท้ายเขาและเธอก็ตกลงใจที่จะคบกัน
และแม้จะคบกันแล้วก็ตาม พิณทิราก็ยังคงรักษาระยะระหว่างเขากับเธอไว้เป็นอย่างดี เธอไม่ยอมแม้จะให้เขาได้จับมือ แม้ว่าหัวใจจะต้องการ แต่ความที่ได้รับการปลูกฝังจากทั้งบิดา และมารดา ให้รักในเกียรติ์ของผู้หญิง อย่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ใครง่ายๆ ไม่เหมือนเด็กสมัยใหม่ บางคนที่แทบจะเข้าไปนั่งบนตักของกันและกัน
เขาเองก็ไม่เคยจะหักหารน้ำใจเธอ แต่เขาก็มีอีกหลากหลายวิธีที่ทำให้เธอรู้ว่าเขารักเธอมากมายเพียงใด และออกจะโรแมนติกไม่น้อย จนหลายครั้งที่เธอก็นึกอายเพื่อนๆเหมือนกัน ทั้งที่ใจอิ่มเอิบไปด้วยรักที่เขามอบให้
เพื่อนๆ ต่างเข้าใจในความรักของทั้งคู่ หลายคนคิดอิจฉาเธอที่ได้เขามาเป็นคนรัก เขาที่แสนดีทุกอย่าง และทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข
"พี่จะจบ ม.6 แล้ว พี่คงคิดถึงพิณ แย่เลยตอนไปเรียนมหาวิทยาลัย" เขาเคยพูดกับเธอแบบนี้
"แหม แต่เราก็ติดต่อกันได้ตลอดนี่" แม้จะพูดไปแบบนั้นแต่ก็รู้สึกใจหายไปเหมือนกัน เมื่อรู้ว่าจะต้องจากกันไปไกลเพื่อเรียนต่อ แต่ก็มั่นใจในรักที่เขามีให้เธอ เท่ากับที่มั่นใจในรักที่เธอมีให้เขาว่ามันจะไม่เปลี่ยนแปรไป ไม่ว่าทั้งสองจะห่างกันไปเท่าไร จะนานเท่าไร แต่รักนี้จะไม่เปลี่ยนแปลง
"ถ้ามีโอกาสพี่จะแวะมาหาบ่อยๆนะ" เขาให้สัญญา
"พิณ กลัวแต่พี่จะไปเจอคนใหม่ที่สวยน่ารักกว่า พิณแล้วก็คงลืมพิณ" สาวเจ้าพ้อ
"พี่จะลืมพิณได้ยังไง พิณคือหัวใจพี่" คำหวานของเขายังคงแววอยู่จนทุกวันนี้
ใครกันนะบอกว่ารักแรกมักไม่สมหวัง แต่รักแรกของเธอกับเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง
"อีกสี่ปี พี่เรียนจบแล้ว พี่จะไปขอพิณนะ เราจะสร้างอนาคตด้วยกัน" เขาเคยพร่ำบอกต่างๆนานา เกี่ยวกับอนาคตที่จะมีเพียงเขาและเธอ ครอบครัวเล็กๆ ที่อบอุ่น มีลูกด้วยกัน เขาจะทำทุกอย่างให้เธอมีความสุขที่สุด เธอเองเคยฝันถึงวันนั้นเสมอ ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีอะไรสุขไปกว่ามีครอบครัว ที่อบอุ่น มีสามีที่ดีที่รักและทำทุกอย่างเพื่อความสุขของครอบครัว และภรรยา เธอจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก เมื่อวันนั้นมาถึง เธอเฝ้าแต่วาดฝันถึงวันนั้น ในอนาคตที่ไม่ไกลนัก
ปีแรกที่เขาไปศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัย เขาไม่เคยผิดคำพูดที่เคยให้ไว้ ทั้งเขียนจดหมายมาหาตลอด และกลับมาหาเธอทุกครั้งที่มีโอกาสในช่วงวันหยุดยาว ตลอดจนมีของฝันติดมือมาให้เธอเสมอ แต่ของเหล่านั้นไม่ได้มีความหมายกับเธอมากไปกว่าการได้พบเขาเลย เธอเองโทรศัพท์ไปหาเขาเสมอ แม้ว่าทั้งเธอจะไม่มีโทรศัพท์มือถือใช้ ด้วยว่าในตอนนั้นโทรศัพท์มือถือยังมีราคาแพง และไม่เหมาะกับเธอและเขาที่ยังไม่มีรายได้อะไร ไม่เหมือนสมัยนี้ที่แทบจะไล่แจกกันอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงมักจะโทรไปเข้าเบอร์ที่หอพักของเขา แม้บ้านเธอจะมีโทรศัพท์บ้านใช้แต่เธอไม่สะดวกให้เขาโทรติดต่อมาเพราะเรื่องที่เธอคบกับเขาเธอปิดเป็นความลับ ไม่ได้บอกให้ใครรู้ด้วยบิดาไม่ชอบให้บุตรสาวคบผู้ชายก่อนจะเรียนจบ ดังนั้นในครอบครัวเธอจึงมีเพียงน้องสาวที่เรียนอยู่ ม.4 คนเดียวเท่านั้นที่รู้เรื่องระหว่างเธอกับเขา
"พิณ ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยพี่นะ" เขาเอ่ยชวนในวันปีใหม่ที่เขากลับมาและมาพบเธอเหมือนทุกครั้งที่เขามักจะกลับมาเสมอๆ ความจริงนี่เป็นเรื่องที่เขาคิดไว้นานแล้วและพูดกับ เธอเสมอ มาตั้งแต่เขาจบไปใหม่ๆ
มหาวิทยาลัยที่เขาไปเรียนเป็นมหาวิทยาลัยเล็กๆ ที่จังหวัดหนึ่งในภาคใต้ เขามักบอกเสมอว่า แม้จะเล็ก แต่ด้านการเรียนการสอนไม่ได้ด้อยกว่าที่อื่น เครื่องมือก็พร้อมกว่าด้วยซ้ำ ที่สำคัญที่นั่นอยู่กันแบบพี่น้อง อบอุ่น และมีความสุข
ทำไมพิณทิราจะไม่อยากไปเรียนที่เดียวกับเขา ในเมื่อเธอคิดถึงเขาทุกลมหายใจอยู่อย่างนี้ แต่เหมือนฟ้าแกล้ง ในการสอบเก็บคะแนนที่จะใช้รวมกับ GPA รอบที่ 2 เพื่อใช้เป็นคะแนนในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย จังหวัดที่เธออยู่เกิดน้ำท่วมหนัก ทำให้เธอเองไม่ได้ไปสอบในครั้งที่ 2 ทั้งที่ตลอดเวลาเธอเองทุ่มเทเวลาส่วนใหญ่ในการอ่านหนังสือ และเตรียมตัวสอบครั้งนี้ สุดท้ายคะแนนของเธอไม่เพียงพอที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับเขา ช่วงนี้เขาเองก็หายไปไม่มาหาเธอ เขาให้เหตุผลว่าเขากำลังทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมเพื่อจะได้มีค่าใช้จ่ายในตอนเปิดเทอม เธอไม่ได้บอกเขาเรื่องที่ไม่สามารถสอบเข้าที่เดียวกับเขาได้ และคิดว่าเขาคงเข้าใจ
สุดท้ายเธอและ อุษา เพื่อนรักก็ตัดสินใจไปเรียนต่อที่กรุงเทพ เมืองฟ้าที่หลายคนใฝ่ถึง เหมือนกับเพื่อนๆคนอื่นๆ และนักเรียนอีกหลายหมื่นคนทั่วประเทศ
อุษา เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ตั้งแต่เข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 และนับแต่นั้นทั้งสองก็คบกันเป็นเพื่อนที่รู้ใจกัน ซึ่งอุษานี่เองที่เป็นหนึ่งในแม่สื่อที่ทำให้เขาและเธอได้คบกัน อีกทั้งยังค่อยปลอบใจ ยามเธอไม่สบายใจ คอยช่วยคิดช่วยแก้ปัญหาต่างๆให้เสมอ นอกจากพ่อแม่ครอบครัว และเขาอันเป็นที่รักแล้ว อุษาคืออีกคนที่เธอรักและห่วงใย
เธอมาเรียนอยู่กรุงเทพฯ กว่า 2 เดือนแล้ว กับเพื่อนรักอย่างอุษา ในขณะที่ข่าวเกี่ยวกับเขาเงียบไป เธอเคยโทรศัพท์ไปหาเขาที่หอพักจึงทราบว่า เขาย้ายออกไปเช่าบ้านอยู่กับเพื่อนๆของเขา สุดท้ายเธอตัดสินใจเขียนจดหมายไปถึงเขา เพื่อบอกเขาถึงที่อยู่ใหม่ และเรื่องอื่นๆที่เกิดขึ้นช่วงหลายเดือนที่ไม่ได้ติดต่อกัน ช่วงเวลาที่นานที่สุดที่ไม่ได้ติดต่อกันนับตั้งแต่คบกันมา เธอคิดว่าเขาเองก็คงร้อนใจเช่นกันที่ติดต่อเธอไม่ได้
อีกเกือบเดือนที่เธอได้รับจดหมายตอบจากเขา เขาบอกว่าเขาไม่รู้จะติดต่อเธอยังไง จะโทรไปถามที่บ้านเธอก็ไม่กล้า เขาบอกที่อยู่กับเธอ และเบอร์โทรศัพท์ของบ้านที่เขาไปเช่าอยู่กับเพื่อนๆ เขายังบอกอีกว่าเขาเสียใจที่เธอไม่ได้ไปเรียนที่เดียวกับเขา แต่เขาก็เข้าใจทุกอย่างดี เพียงแต่คงขึ้นไปหาเธอที่กรุงเทพไม่ได้ เพราะมันไกลกันมาก เธอตอบจดหมายไปถึงเขาว่าเธอเข้าใจ จากนั้นเธอก็โทรศัพท์คุยกับเขาเสมอ แต่หลายครั้งที่เธอโทรไปไม่พบเขา เพื่อนๆของเขาบอกว่าเขาเข้าไปในมหาวิทยาลัยยังไม่กลับเข้ามา ในขณะที่เขาเองก็ไม่ค่อยได้โทรหาเธอบ่อยนัก แต่พิณพิราก็คิดในแง่ดีว่า เขาคงยุ่งกับการเรียนมาก และคงเรียนหนักมาก ตามที่เขาเคยบอกเธอ และไม่ว่าอย่างไรเธอยังคิดว่าเขายังคงเหมือนเดิม เหมือนความรักที่เธอมีให้เขาที่ยังเหมือนเดิมตั้งแต่วันแรกที่คบกันจวบจนวันนี้ แม้ระยะห่างของเขาและเธอจะเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว
ความจริงใช่ว่าจะไม่มีผู้ชายมาสนใจเธอ แต่ในเมื่อใจของเธอมีเจ้าของไปแล้ว เธอจึงปฏิเสธทุกไมตรีที่ยื่นเข้ามา
หนึ่งในนั่น วุฒ เป็นคนหนึ่งที่ยังไม่เลิกตื้อเธอทั้งที่เธอบอกปฏิเสธเขาไปตรงๆแล้ว และยังบอกว่าหัวใจเธอมีเจ้าของแล้ว แต่วุฒยังไม่ล้มเลิกความพยายาม เด็กหนุ่มให้เหตุผลว่า "ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก" กับ "รักแท้แพ้ใกล้ชิด" จนเธอก็อ่อนใจที่จะพูดกับเขาอีก แต่เจ้าหนุ่มก็ยังพยายามวนเวียนแวะมาหาอยู่เสมอ ด้วยความที่เรียนอยู่คณะเดียวกัน อีกทั้งยังมีหอพักอยู่ใกล้กัน วุฒ จึงหาเหตุมาพบเธอบ่อยๆ ความเป็นคนขี้เล่น ทำให้หลายครั้งที่ พิณทิราลืมเรื่องเศร้าๆ ไปเหมือนกัน แต่เธอก็คิดกับเขาแค่เพื่อนเท่านั้น
มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เธอเล่าเรื่องของวุฒ ให้เขาคนนั้นฟังเจตนาเพื่อแกล้งให้เขาหึงเล่นๆ เท่านั้น แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับมาคือความเงียบ เธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร นั่นทำให้เธอน้อยใจไปบ้าง อย่างน้อยเขาน่าจะแสดงออกอะไรบ้างว่าเขารู้สึกอะไร หรือแสดงออกบ้างว่าเขาไม่พอใจที่มีผู้ชายอื่นเข้ามายุ่งกับคนรักของเขา แต่เขากลับเงียบแล้วเปลี่ยยนเรื่องคุยไป ความเชื่อมั่นที่เคยเต็มเปี่ยมว่าเขายังคงรักเธอไม่เปลี่ยนแปลงเริ่มสั่นคลอน
ฟ้าแลบปลาบ ตามด้วยเสียงฟ้าร้องสนั่นหวั่นไหว ฝนที่ตกตั้งแต่ตอนเย็นยังคงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เหมือนฟ้าจะรับรู้ว่าดวงใจน้อยๆของเธอแทบแตกสลาย เมื่อคนที่เธอเฝ้าหลงรักมาตลอด ทั้งเชื่อใจมาตลอด จะมาเอ่ยบอกกับเธอว่า ขอให้รักของเราสิ้นสุดลงเท่านี้ ขอให้เราเป็นพี่ชายน้องสาวกันเท่านั้น พิณพิราไม่เข้าใจ เธอเฝ้าถามหาเหตุผล แต่เขาไม่ตอบ เขาบอกเพียงเสียใจ เรื่องที่ผ่านมาขอให้เป็นความหลัง น้ำตาใสๆ หยดลงอาบแก้มเนียนเธอปล่อยโทรศัพท์ในมือ ในหัวไม่รับรู้เรื่องราวอะไรอีกแล้ว ภาพความรักความหลังที่เคยหวานชื่นผ่านเข้ามาในความทรงจำ พร้อมๆกับ ภาพอนาคตที่วาดฝันพังทลายลง น้ำตาพรั่งพรูลงอาบสองแก้ม ในขณะที่เจ้าตัวทรุดลงก้มหน้าร้องไห้
"พิณ เป็นอะไร" อุษาร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพเพื่อนรัก
"เขาเลิกกับเราแล้ว" เสียงพิณทิราพร่ำเพ้อ ไม่ขาดปาก พร่ำพูดซ้ำไปซ้ำมาอย่างนั้น เหมือนไม่รับรู้อะไร ทำเอาอุษารู้สึกสงสารเพื่อนสุดทน เธอตรงเข้าเขย่าตัวเพื่อนอย่างแรงเพื่อเรียกสติ แต่อีกฝ่ายเหมือนไม่รับรู้อะไร ยังคงร้องไห้ปานว่าใจจะขาดลงให้ได้ เมื่อชายที่รักมานาน บอกตัดรักสั้นๆ ง่ายๆ ผ่านทางโทรศัพท์เท่านั้น รักของเธอไม่มีค่าพอสำหรับเขา คำรักที่เขาเคยบอกเป็นเพียงคำหลอกเท่านั้นหรือ เธอเฝ้าถามตัวเอง
พิณทิรา หยุดฟูมฟายร่ำไห้แล้ว แต่น้ำตายังไหลอาบแก้ม ดวงตาแดงก่ำ หลังจากผ่านการร้องไห้มานาน
"เราจะโทรไปถามพี่เขาว่าทำไมทำกับพิณแบบนี้" อุษาบอกเจตนาของตน
"อย่าเลยนะษาเราไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เขาก็พูดมาชัดเจนแล้ว ว่าให้เรื่องมันจบกันไป" พิณทิรา ห้ามเพื่อน
"แล้วตัวจะมานั่งเสียใจโดยไม่รู้เหตุผลอย่างนี้หรือ"
"ถ้าเขาอยากบอกเขาก็คงบอกเราไปแล้ว"
"แล้วตัวจะทำใจได้หรือ"
"เราจะพยายาม ต่อไปเราจะตั้งใจเรียนอย่างเดียว จะมีแต่พ่อ แม่และ น้องๆ" พิณทิราปาดน้ำตาออกจากแก้ม พยายามทำจิตใจให้เข้มแข็ง มีเพียงอุษาเท่านั้นที่พอจะทราบว่า ใจของเพื่อนรัก ปวดร้าวเพียงใด เมื่อรักมากก็ช้ำมากเป็นธรรมดา
พิณพิรา เหม่อมองออกไปยังสายฝันที่ตกพร่ำๆ ด้านนอกหอพัก มันตกมาตั้งแต่เย็นวาน โดยไม่มีทีท่าจะหยุดตกแม้แต่น้อย ภาพความหลังกระจ่างจัดในความทรงจำ อีกกี่ปีหนอ เธอจะลืมเขา น้ำตาพาลจะไหลลงมาอีก หากสาวเจ้ากล้ำกลืนฝืนไว้ ไม่อยากให้มันไหลออกมาอีกแล้ว
"ปล่อยมันเถอะพิณ ร้องไห้ให้พอเถอะเพื่อน ให้พอกับความเสียใจ" เสียงเพื่อนปลอบมา พิณพิราก็ปล่อยโฮอีกครั้ง อุษาโอบเพื่อนรักไว้ ร่างนั้นสะอื้นสั่นสะท้านปานจะขาดใจ อุษาไม่นึกเลยว่าผู้ชายที่สุดแสนดีคนนั้นจะแปรเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ หรือกาลเวลาทำให้คนเปลี่ยนได้จริง แล้วนี่หากไม่มีเธออยู่ด้วย เพื่อนรักของเธอคนนี้จะทำอย่างไร จะมีแรงก้าวสู้ไปข้างหน้าได้หรือ แม้เจ้าตัวจะทำเป็นเข้มแข็ง แต่อุษาก็รู้ว่าอีกฝ่ายเปราะบางเพียงใด
เช้าวันใหม่ แดดอุ่นสาดส่องเข้ามาในห้องนอน ฟ้าหลังฝนมักสวยเช่นนี้เสมอ
เมื่อคืนอุษาปลอบเพื่อนสาวอยู่ทั้งคืน กว่าอีกฝ่ายจะหลับก็เลยเที่ยงคืนไปหลายชั่วโมง ดังนั้นกว่าจะงังเงียตื่นขึ้นก็สายมากแล้ว ดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ จึงไม่ต้องไปมหาวิทยาลัย
"ขอบใจมากนะษา ถ้าไม่ได้ษาเราก็ไม่รู้จะอยู่คนเดียวได้มั้ย" เสียงทักสดใสจากพิณทิรา
"เราเป็นเพื่อนรักกันนะ"
"นั่นแหละ เราก็ต้องขอบใจษาอยู่ดี เราคนเดียวคงผ่านมาไม่ได้" แม้เสียงพูดจะฟังดูสดใส แต่แววตานั้นยังคงหม่นหมออยู่ดี
"แล้วนี่ตัวตื่นนานแล้วหรือ" คนพึ่งตื่นถามขึ้น
"จ๊ะ เห็นษาหลับสบายอยู่เลยไม่กล้าปลุก เมื่อคืนษาก็อยู่เป็นเพื่อนเราตี 2 ตี 3"
"แล้วนี่แต่งตัวจะไปไหนล่ะนี่" อุษาถามเมื่อเห็นเพื่อนแต่งชุดสวย
"ไปเดินเที่ยวเล่นให้สบายใจ" คนทุกข์ใจเรื่องรักตอบ "ไม่อยากอยู่แต่ในห้องมันหดหู่นะ ษาก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เราโทรไปชวนเพื่อนคนอื่นๆ แล้ว" พิณทิราบอกเพื่อน เท่านั้นเองอุษาก็รีบลุกจากที่นอนทันที ดูจากอาการแล้วเพื่อนของเธอคงพอทำใจได้บ้างแล้ว แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ก็ยังดี เธอรู้ว่าเรื่องแบบนี้ไม่ใช่จะลืมกันได้ง่ายๆ ยิ่งเป็นรักแรกของผู้หญิง ด้วยแล้วมันจะตราตรึงอยู่ในใจไม่รู้เลือนทีเดียว แต่เวลาจะช่วยรักษาแผลใจนั้นเอง เช่นเดียวกับที่เปลี่ยนใจของผู้ชายคนหนึ่งให้แปรเปลี่ยนไปเช่นกัน
5 ปีผ่านไป วันเวลามักผ่านไปรวดเร็วเสมอ ทั้งยามสุขและทุกข์
วันนี้เป็นวันแต่งงานของเพื่อนรักและเธอเป็นเพื่อนเจ้าสาว งานแต่งงานของ อุษา กับ วุฒ เพื่อนรักทั้ง 2 ของเธอ
พิณพิรา มองเพื่อนทั้ง 2 มีความสุขในชีวิตครอบครัวที่กำลังจะเริ่มต้น อุษา กับ วุฒ รักกันมา 3 ปี หลังจากที่ วุฒ พยายามเข้ามาแทนที่ผู้ชายคนนั้นโดยมีอุษาเป็นแม่สื่อให้อีกครั้ง แต่กลายเป็นว่าสุดท้ายอุษากับวุฒ กลับรักกันแทน ในขณะที่เธอได้เพื่อนรักเพิ่มมาอีกคน ตลอดเวลาที่เรียนมหาวิทยาลัย ทั้ง 3 มักไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ บางครั้งพิณพิรา ก็รู้สึกเหงาเมื่อเห็นเพื่อรักทั้ง 2 หยอกเย้ากันอย่างมีความสุข อดคิดถึงเวลาของตัวเองบ้างไม่ได้ แม้เวลาจะผ่านไปนานแล้ว แม้ภาพเก่าๆ จะถูกลางเลือนไปบ้างแล้วด้วยกาลเวลา แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่ได้หายไปไหน หากยังคงแอบซ่อนอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ ดังนั้นในบ้างครั้งเวลาเหงาๆ มันก็จะหวนกลับมาให้นึกถึงตลอด
ทุกวันนี้พิณทิรา ยังไม่ได้คบกับใคร หรือมีใครใหม่ในหัวใจ แม้จะมีใครหลายคนผ่านเข้ามาให้เธอเลือกคบบ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครที่จะยึดครองหัวใจเธอได้เลยสักคน หญิงสาวเพียรบอกตัวเองว่า สักวันคงจะพบใครสักคนที่จะทำให้เธอลืมรักแรกนั้นได้อย่างหมดใจ รักแรกที่ปวดร้าว หากก็เป็นรักแรกที่ยากจะลืมเลือนเช่นกัน
รักแรกของผู้หญิงยากจะลืมเลือนเสมอ ในขณะที่รักแรกของผู้ชายมักเกิดขึ้นใหม่ได้เสมอเช่นกัน ผู้หญิงจะยึดมั่นกับรักแรกของเธอ แต่ผู้ชายจะพยายามค้นหารัก ตลอดเวลา และบอกว่านั่นคือรักแรกของเขา กับผู้หญิงคนใหม่คนนั้นตลอด
เวลาอาจจะเปลี่ยนคนบางคน แต่กับคนบางคนเวลาไม่ว่าจะนานเพียงใด ก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจเขาหรือเธอได้ ไม่ว่าวันนี้ พรุ่งนี้ หรืออีกนับ สิบๆ ปีก็จะไม่เปลี่ยนแปลง นับจากวันที่เขาขอเลิก พิณทิรา ยังไม่เคยได้รู้ถึงเหตุผลของเขา แต่มันจะมีประโยชน์อะไร เมื่อเวลามันผ่านมานานถึง 5 ปีแล้ว ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไร แต่ที่เขาขอเลิกกับเธอมันก็เป็นความจริง เขาเองที่ทอดทิ้งสัญญา
พิณทิรา สัญญากับตัวเองที่จะลืมเขาให้หมดใจในสักวัน และวันนั้นเธอคงสามารถเปิดใจรับใครคนอื่นเข้ามาได้อย่างเต็มใจอีกครั้ง แม้เธอจะไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อใดก็ตาม
หญิงสาวเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนที่กำลังคุยเล่นกันอย่างสนุกสนานอีกไม่นานเธอคงจะลืมเขา ...
"รักแรกเร่าร้อนตราตรึงจิต
ให้หวลคิดคะนึงใฝ่ฝันหา
แม้วันคืนผ่านผันตามเวลา
แต่รักยังตรึงตรามิรู้ลืม
รักแรกร้อนรุ่มดังไฟสุ่ม
ไฟรักรุมเร่าร้อนเร้าใจฝัน
เฝ้าเพ้อถึงรักแรกทุกคืนวัน
แรกรักอันตราตรึงในหัวใจ"
5 votes
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 06 ม.ค. 2550, 06.02 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...