ตามมาอ่าน​เพื่อ​เอาสินบน ๑๐ บาท​จ้า ห้า ห้า ห้า...​.

เยี่ยมมากเลย​ค่ะ​ ลุงเปี๊ยก รจนาเพิ่งอ่านตำรานักเขียน​ที่​เขาสอนให้รู้จักเขียนแหวกแนว เขียนให้ต่าง​ไปจากเดิม ๆ​ เสียบ้าง...​.ก็​ได้เรื่อง​เลย​...​ลุงเปี๊ยกแหวกกรีดผ่านเคเบิ้ลใยแล้ว​​และดาราเทียมมาก่อน​ใคร​เพื่อนเลย​

สำนวนแบบนี้จับใจดี ทำให้ไม่ลืม ​และช่วยให้จินตนาการเติบโตเพริศพริ้ง​ไปด้วย...​คนแปลก็เก่งจริง ๆ​ คนถ่ายทอดก็เข้าใจเลือกสรรมาให้อ่านกัน

รจนาอ่านเข้าใจเยอะ​เพราะ​เป็นสภาพชีวิตแบบยุโรป นึกถึงสีสันของผลไม้ต่าง ๆ​ ออก นึกถึงสีสันของฤดูกาลตาม​ได้ ​และนึกภาพกิจกรรมต่าง ๆ​ พอเข้าใจ...​.​แต่วิธีเขียนแบบนี้คง​ต้องฝึกอีกนานกว่า​จะ​ได้เรื่อง​...​.

ขอบคุณสำหรับการแนะนำหนังสือดี ๆ​ ค่ะ​

รจนา(แก้ว)หน้าม้าลำดับ​ที่ ๑

อ้อ ลืมบอกว่า ไตเติ้ล ๔ ย่อหน้าแรกมีเสน่ห์มากค่ะ​ เหมือน​กับลุงเปี๊ยก​จะจับทางวิธีการเขียนแบบนี้​ได้อย่างดี แล้ว​ผสม​กับ​ความนุ่มเย็นละเมียดแบบของลุงเปี๊ยกเอง (​เป็นตัวของตัวเอง) สะท้อนชีวิตแบบชนบท​กับฤดูกาล...​.พวกเราหลายคน​ที่เคยอาบน้ำตอนหน้าหนาวก็คงนึกออกว่า ​ความรู้สึก​เป็นอย่างไร ​แต่​จะนึก​ได้ละเมียดขนาดนี้ ยังไม่แน่ใจค่ะ​

มอบ ให้นะคะ​

แฮ่ม ๆ​ ขอบคุณคุณรจฯ ​ที่ยอมเข้ามาอ่านตาม​ที่ผมเสนอสินบน​เอาไว้ คิก ๆ​

ผมพบจากการทดลองเขียนว่า งานเขียน​ที่ดูละเมียด หรือภาพวาด​ที่งามลออนั้น​ ถูกสร้างขึ้น​มาจากการเขียน หรือวาดแบบธรรมดา ๆ​ นี่เองครับ​ สี่ย่อหน้าแรก​ที่เขียนออกมานั้น​ ถูกเขียนขึ้น​มาอย่างลวก ๆ​ เร็ว ๆ​ ก่อน แล้ว​ค่อยถูกนำมา​แต่งเติมสีสันให้เจิดจ้าในขั้นตอนของการอ่านทวน ​และคราวนี้ผมออก​จะตั้งใจ"ใส่"ลง​ไปเยอะ ๆ​ เท่านั้น​

ฉะนั้น​ ​ที่คุณรจฯ เอ่ยออกมาว่า -- ​..​​แต่วิธีเขียนแบบนี้คง​​ต้องฝึกอีกนานกว่า​​จะ​​ได้เรื่อง​​.. -- นั้น​จึง​เป็นการคาดเดาล่วงหน้า​ที่ออก​จะสบประมาทตัวเองไม่น้อย ผมเชื่อว่า ด้วยประสบการณ์เขียนมาหลายปีของคุณรจฯ หาก​จะลองเขียนออกมาจริง ๆ​ ย่อมทำ​ได้ ​และน่า​จะ​ได้ชนิดดีซะอีก

ผมเจตนาฝึกฝนตนด้วยการเลียนแบบงานของนักเขียน​ที่ชื่นชอบ ​ซึ่ง​เป็นหนทางหนึ่ง​​ที่เชื่อว่าน่า​จะเหลา​ความทื่อของตัวเองออก​ไป​ได้ ​แต่ก็มิ​ได้คิด​แม้​แต่น้อยว่า ​จะ​เป็นหนทาง​ที่ถูก​ต้อง มัน​เป็นการทดลองอย่างหนึ่ง​ครับ​

ยังคงเชื่อใน​ความ​เป็นตัวของตัวเอง อย่าง​ที่คุณรจฯเขียนไว้ในบทบรรณาธิการล่าสุด​ที่ชื่อ ก็ใจมันอยาก​จะเขียน ​เพราะนั่น​คือปลายทางสุดของผู้สร้างสรรงานทุกชนิดนะแหละ​

คุณเปี๊ยกเก่ง​ที่บรรยายออกมา​ได้ดี การเขียนแบบนี้ดิฉัน​ต้องขอยอมแพ้ อย่าว่า​แต่เขียนเลย​ ขนาดอ่านยัง​ต้องแปลอีกด้วย

​แต่​ที่เฮอร์มาน เฮสเส เขียนเรื่อง​สิทธารถะ ​ต้องยอมรับว่าเยี่ยมยอด ยังนึกแปลกใจว่าคนตะวันตก​แต่​สามารถเข้าถึงปรัชญาตะวันออก​ได้ลึกซึ้ง ช่างน่าทึ่งจริงๆ​

พิลมองว่าการเขียนแบบนี้ มันก็เหมือน​เป็นการเล่น​กับคำน่ะแหละ​ค่ะ​ ​จะเน้น​ที่การบรรยาย ​โดย​ใช้ภาษาให้ฉวัดเฉวียนหรือสละสลวย หรืออาจ​จะแรง ก็คงแล้ว​​แต่เนื้อหา​และ​ความตั้งใจ​ที่ผู้เขียนตั้งใจ​จะสื่อ
การบรรยายของชูลต์สม​กับ​ที่​เขา​เป็นจิตรกรด้วย จึงนำแสงสี เหลี่ยมมุม ​และเงาเข้ามาถ่ายทอด

แล้ว​เรื่อง​ถนนจระเข้นี้ ​เป็นเรื่อง​ของอะไร​คะ​

ลุงเปี๊ยกเก่ง​และมี​ความพยายามมากค่ะ​

ขอบคุณคุณแอ๊ด พิลกริม ​ที่มาแลกเปลี่ยนทัศนะเกี่ยว​กับการเขียนด้วยกัน (​โดยมิ​ได้ติดสินบนซ๊าก.. บาท​ คิก ๆ​) ไม่อยากให้ชมว่าเก่งเลย​อะ ​ถ้า​ได้คำติมาก ๆ​ ​จะดีใจยิ่งขึ้น​​ไปอีก

คุย​กับคุณแอ๊ดก่อน ​เพราะเรื่อง​ของเฮสเส ​เป็นอะไร​​ที่ชอบมาก ๆ​ อัน​ที่จริงผมเริ่มอ่านหนังสือประเภท เสนอแนวคิดทางจิตวิญญาน หรือตามต่อ​ไปอ่านปรัชญาตะวันตก ก็​เพราะบังเอิญ​ได้อ่านเรื่อง​ของเฮสเส ​เป็นเล่มแรก ๆ​ ในชีวิต

เล่มแรกนั้น​​คือ อาร์ซีสซัส​กับโกมุนด์ เฮสเสเสนอวิถีชีวิตสองด้านตรงข้าม ผ่านตัวละคร​ทั้งสอง​ที่​เป็น​เพื่อนรักกันตั้งแต่เด็ก คนหนึ่ง​ใฝ่ทางธรรม ดำรงชีวิต​เป็นนักบวช จนเติบโต​เป็นเจ้าอาวาส​ที่มีผู้เคารพนับถือทั่ว​ไป ​เป็นตัวแทนของผู้ดำเนินตามขนบธรรมเนียม ​แต่ก็​เป็นนักคิด ​ที่​ใช้หลักเหตุผลเดินตามทาง​พระเจ้า ​ส่วนอีกคน​คือโกมุนด์ ​จะดำเนินชีวิต​ไปตามเสียงเรียกภายใน ตาม​แต่สถานการณ์​และอารมณ์กิเลสต่าง ๆ​ ​และมี​ความ​เป็นศิลปิน มีเสน่ห์ ​และพัวพัน​กับ​ความมืดดำทางโลกย์

เสน่ห์ของงานเขียนเฮสเส ​จะอยู่​​ที่ไม่ตัดสินว่าสิ่งใดผิด ​เขา​จะเว้น​ที่ว่างให้ผู้อ่าน​ได้คิดต่อเอง ​เพราะไม่ว่าวิถีชีวิตแบบใดล้วนมีรายละเอียด ​และ​ความต่างอันมีเหตุผลภายใน​ที่ลึกซึ้ง ล้วน​เป็นบทเรียน หรือหนทาง​ที่ส่องชี้ให้ชีวิตนั้น​ ๆ​ ​ได้ค้นพบอะไร​บางอย่าง​ซึ่ง​สามารถเปลี่ยนชีวิตคนให้ เติบโตทางจิตวิญญาน​ได้เหมือนกัน หากคน ๆ​ นั้น​มองเห็น​และประจักษ์ตัวตนเองมาแล้ว​

งานเขียนของเฮสเส จึงมีคุณค่ามากในแง่อาหารบำรุงจิตวิญญาน ผมแปลกใจเหมือนคุณแอ๊ด​ที่เฮสเส เข้าใจแก่นของชีวิตตามแนวคิดตะวันออกอย่างเรา ๆ​ ​ได้ลึกซึ้ง ​แม้​จะเกิดมาท่ามกลางระบบคิด​ที่ต่างออก​ไปสุดขั้ว

​แต่งานชิ้นสุดท้าย ​คือเล่ม​ที่​ได้รางวัลโนเบล "เกมลูกแก้ว" ต่างจากสิทธารถะครับ​ เหมือน​กับว่าแนวคิดของเฮสเส คิดเลย​ออก​ไปอีกทาง ​เพราะยังคง​ใช้ระนาบเหตุผลปกติมา​ใคร่ครวญต่อยอด กลาย​เป็นมองเห็นสถาบันหรือแหล่งรวมปัญญาชน รวมตัว​เป็นกลุ่มชนชั้นนำ เหมือนเกาะแห่งปัญญา​ที่ซ่อนตัวอยู่​บนมหาสมุทรของชาวโลก

​ซึ่งต่าง​กับเส้นทางพุทธะ ​ที่​จะละเลิกการคิด​ใคร่ครวญในระนาบของสมอง ​เมื่อผ่านเข้าสู่ระดับอภิปรัชญา ​พระพุทธเจ้าเสนอการเฝ้าดูภายใน ด้วยจิตอันสว่างด้วยสมาธิ ​และให้​แต่ละคน​ได้ประจักษ์รู้ด้วยตนเอง ใน​แต่ละขั้นตอนของพัฒนาการทางวิญญานว่า ​ได้เห็นตรงตาม​ที่​พระองค์พบมาก่อนหรือไม่ ​ซึ่งสิ่งนั้น​​คือ​คือ​ความ​เป็นไตรลักษณ์ของสรรพสิ่ง ​เพื่อบรรลุเป้าหมายสุดท้าย ​คือการปล่อยวาง ละจากสิ่ง​ที่​เป็นกิเลส ​ซึ่งหุ้มห่อจิตใจให้เศร้าหมองให้เบาบาง ​และหมด​ไป

แฮ่ ๆ​ ...​ ผมเลย​​ไปกันใหญ่ กลับมาคุย​กับพิลกริมดีก่า *: )

ในประเด็น​ที่พิลกริมเอ่ยว่างานเขียนของชูลซ์​เป็นการเล่น​กับคำ ผมคล้อยตามเล็กน้อย ​เพราะ​สามารถมองเช่นนั้น​​ได้จริง ๆ​ (​ถ้าดูจากสี่ย่อหน้าแรก​ที่ผม​เป็นคนเขียนเอง) ​เพราะผมนำคำกริยา หรือคำวิเศษณ์บางคำในต้นร่างสิบนาที มาขยายให้ใหญ่ขึ้น​ เติมสีสัน ​และ​ความเปรียบ​เพื่อให้เกิดภาพอันจดจำ​ได้

​แต่งานเขียนของบรูโน ชูลซ์​จะไม่ใช่การเล่นคำแน่ ๆ​ ครับ​ หากเรามองว่า วรรณกรรม ​คือ หนึ่ง​ในห้าแขนงของศิลปะ ศิลปะ​แต่ละแขนง​จะมีหนทางในการเสนอด้วยเครื่องมือ​ที่ต่างกัน งานจิตรกรรมมีภู่กัน มีสี ​และแสงเงา ​ที่​สามารถวาดลงบนแผ่นพื้นให้เห็นด้วยตา​ได้ตรง ๆ​ ​แต่ไม่​สามารถบรรยายใต้รูป​เป็นตัวอักษร ​เพื่อบอก​ความคิดของจิตรกรออก​ไป​ได้อย่างวรรณกรรม

ขณะ​ที่วรรณกรรม ก็ไม่​สามารถ​ใช้ภู่กัน​และสี วาดลงบนแผ่นกระดาษ​ได้ มีก็เพียงตัวอักษร​ที่​จะถ่ายทอดภาพ​และ​ความคิดออกมา (เว้น​แต่งานศิลปะแบบผสมผสาน ​ที่​จะไม่​เอามาถกกันในตอนนี้) ดังนั้น​การบรรยาย​ความคิดอัน​เป็นนามธรรม ด้วยการ​ใช้​ความเปรียบ​กับสิ่งของ หรือลักษณะอาการของสิ่งของ​เป็นสัญลักษณ์ทดแทน จึง​เป็นสิ่งจำ​เป็น ​เพื่อสร้างภาพประทับ หรือสร้างการสื่อ​ความ​ที่ชัดเจนขึ้น​

งานของชูลซ์ มีเอกลักษณ์ตรง​ที่​ใช้​ความเปรียบ​กับสิ่ง​ที่​เป็นรูปธรรมปกติอยู่​แล้ว​ ด้วยภาพของสิ่ง​ที่เกินจริงออก​ไป ​และ​ใช้​ความเปรียบแบบนี้ทั่ว​ไปแทบ​จะทุกประโยค จึงทำให้อ่านค่อนข้างยาก ​เพราะ​ต้องนำประโยคมาตี​ความก่อนอย่าง​ที่คุณแอ๊ดว่าไว้ข้างต้น แถมยังมีลักษณะของประโยคซ้อนประโยคตลอดเวลาเสียด้วย (ตรงนี้ออก​จะผิดกฏของการเขียน​ที่สอน ๆ​ กันทั่ว​ไปในตำราว่า ควรหลีกเลี่ยงการ​ใช้ประโยคซ้อน​เพราะผู้อ่าน​จะสับสน​ได้)

ต่อคำถามของพิลกริมว่า -- เรื่อง​ถนนจระเข้นี้ ​เป็นเรื่อง​ของอะไร​คะ​-- บอกตามตรงว่าผมเองก็ยังไม่รู้ ​แม้​จะอ่าน​ไปแล้ว​ค่อนเล่ม (ยังอ่านไม่จบเลย​ครับ​ แฮ่ ๆ​) ผมมองว่าหนังสือเล่มนี้​เป็นอะไร​​ที่แตกต่างครับ​ คล้าย ๆ​ ​กับการปีน​เขา ​ที่ปลายทาง​คือยอด​เขา อาจ​จะไม่​ได้มีอะไร​มากนัก ​แต่​ระหว่างทาง​ที่ปีนป่ายสูงขึ้น​​ไปทีละน้อยนั้น​ บรูโน ชูลซ์​ได้ประดับเส้นทาง ด้วยอะไร​​ซึ่ง​สามารถซึมซับ​และประทับอยู่​ในจิตใจคนอ่าน​ได้มากมาย​ ​และอะไร​​ที่ว่านั้น​ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า มัน​คืออะไร​?

​แต่ก็เถอะ มันอาจ​จะ​เป็น​ความไม่มีอะไร​​ที่แสนดีก็​ได้ *: )

เข้ามาแจมอีกแล้ว​อ้ะ ​โดยไม่​ได้รับสินบนสิบบาท​นะเนี่ย

รจนา​เป็นคนถนัดหาจุด​ที่​จะชม มากกว่าหาจุด​ที่​จะติค่ะ​...​.​แม้ว่า​จะมิใช่ว่า มองไม่เห็นจุดอ่อน...​เลย​ไม่ค่อย​จะวิจารณ์หนัก ๆ​ เท่าไร...​นาน ๆ​ ก็มีทีนึง...​.มิ​ได้ว่า​จะละเลย​หรือ​ต้องการยกยอกันจนลืมทำหน้า​ที่บรรณาธิการ​ที่ดี...​.​เนื่องจากงานเขียนบางแบบ เห็นแล้ว​ว่า ไม่มีอะไร​​ต้องให้ติมาก คนเขียนตั้งใจจริง ๆ​ ​ความหลงลืมเล็ก ๆ​ น้อย ๆ​เกิดขึ้น​​ได้ ​ความสะเพร่าสะกดผิด​เป็นของธรรมดา ​ซึ่ง​จะพัฒนาลดน้อยลงตามชั่วโมงบิน...​.บ่อยครั้ง เจ้าของงาน​เป็นผู้​ที่วิจารณ์ตัวเอง​ได้อยู่​แล้ว​...​ก็​จะปล่อย​ไปตามนั้น​...​ บางทีคนเราก็เติบโตด้วยตัวเอง​ได้ดีกว่ามีคน​ไปคอยช่วยพยุง...​.อาจ​จะชี้เส้นทางให้​ได้นิดหน่อย​...​.

​ส่วนเรื่อง​งานเขียนของ ชูลซ์ นั้น​ แปลกจริง ๆ​ ​ที่รจนาอ่านรู้เรื่อง​ค่ะ​ ​แต่ละท่อน​ที่ลุงเปี๊ยกยกมา...​รจนานึก​เป็นภาพวาดค่ะ​...​.เกิด​ความรู้สึกว่า​ ชูลซ์​กำลังถ่ายทอดภาพวาดลงมา​เป็นคำพูด...​.

เช่น...​..ท่อน​ที่บอกว่า "​แม้​แต่---​ บ้านแบบชานเมืองค่อย ๆ​ จมหน้าต่าง​ทั้งหมดลง​เป็นดงดอกอันยุ่งเหยิง​และมากมาย​ของการบานในเหล่าสวนเล็ก ๆ​ ของมัน มองอยู่​ด้วยแสงแห่งวัน วัชพืช​กับดอกไม้ป่าทุกชนิดละลานกันอยู่​เงียบ ๆ​ ดีใจ​กับช่วงคั่นสำหรับ​ความฝัน​ที่พ้นเลย​​ไปจากช่วงเหลื่อมของกาลเวลาบนเขตแดนของวันอันไร้​ที่สิ้นสุด"

รจนามองเห็น ภาพวาดบ้านชนบทในฤดูร้อน​ที่มวลดอกไม้เบ่งบานเต็มสวนรอบบ้าน ​และกรอบหน้าต่าง-ประตู​ทั้งหลาย เลย​​ไปถึงดอกไม้ในทุ่งข้างบ้านด้วย...​คำว่า "วันอันไร้​ที่สิ้นสุด" นั้น​ เปรียบ​ได้​กับวันในฤดูร้อน​ที่ยาวนานมาก แดดออกก็ตั้งแต่ตีห้ากว่า ๆ​ ​และกว่า​จะมืดก็สี่ทุ่ม...​..นึก​ได้เลย​ว่าในภาพวาด(ด้วยถ้อยคำ)นี้​จะ​ต้องมีแสงแดดออกสีทองอร่ามจับ​ต้องหลังคาบ้าน​และทุ่งดอกไม้...​..

สิ่งเหล่านี้​จะนึก​ได้ยากมาก หากไม่เคย​ใช้ชีวิตในยุโรป หรือเมืองหนาว​ที่มีการผันเปลี่ยนของฤดูกาลอย่างชัดเจน...​..

ด้วยเหตุนี้ก็​ได้ พออ่านสิ่ง​ที่ลุงเปี๊ยกเขียนเอง หรือชูลซ์เขียน...​ก็เหมือน​กับมองภาพเขียน มีอารมณ์คล้อยตามก็จริง ​แต่ไม่จำ​เป็น​ต้องสรุป​เป็นสาระว่า​ใคร-ทำอะไร​-​ที่ไหน...​.เหมือนแค่มอง​เพื่อเห็นเท่านั้น​เอง...​.นี่แหละ​ค่ะ​ อาจ​จะฟังดู​เป็นคนคิดตื้น ๆ​ สักหน่อย​นะคะ​...​.

​ส่วนเรื่อง​สไตล์การเขียน ​ที่บอกว่าอีกนานกว่า​จะเขียน​ได้แบบนี้ ​เพราะว่า รจนาไม่ค่อย​จะ​เป็นคนเจ้าบทเจ้ากลอน ก็เลย​ไม่คิดว่า​จะเขียน​ได้ดีแบบนั้น​...​.​แต่เขียนให้ดีแบบอื่น(ของตัวเอง)คง​จะ​ได้...​​จะสังเกตว่า รจนาไม่เขียนงานแบบโรแมนติก...​.​แม้ว่า​จะ​เป็นคนโรแมนติกหน่อย​ ๆ​ (คาดว่าก็​เป็นกันทุกคนนิ)...​.

​จะว่า​ไปก็​คือ ชื่นชอบภาพเขียน ตี​ความ​ได้นิดหน่อย​ ​แต่ให้วาดเองก็วาดไม่​ได้เหมือน​เขาค่ะ​...​.

ลุงเปี๊ยกอ่าน "ถนนจรเข้" ใกล้จบหรือยังคะ​

แวะมาเยี่ยมชมงานเขียนของลุงเปี๊ยกค่ะ​

เห็นด้วย​กับ​ที่คุณรจนาเขียนนะคะ​

ดาวเคีนงเดือนลองอ่านเรื่อง​ถนนจรเข้แล้ว​ยังคิดภาพตามไม่ค่อยออกค่ะ​ หรือ​ถ้าคิดภาพออก ก็​เป็นช่วงขณะหนึ่ง​ค่ะ​ (ประสบการณ์น้อยค่ะ​) ​แต่​เป็นสำนวน​ที่แปลกมาก

สวัสดีค่ะ​

อยากเรียนว่าดิฉันมีหนังสือเล่มนี้ มี​เพื่อน​ที่​เป็น ยิวอเมริกันให้นานมาแล้ว​(​เขาภูมิใจ​ที่นักเขียนคนนี้​เป็นยิวโปแลนด์ ​แต่ก็ยิวเหมือนกัน) ไม่เคยอ่าน​ได้จบ เห็นคุณเขียนถึงนึกอยากเห็น​ที่แปล​เป็นไทย คนแปล​ต้อง​เป็นคนเข้าใจภาษา​ที่เขียนมากๆ​นะคะ​ อย่าง​ที่คุณว่า​เขาเขียนแปลก บรรยายแปลกๆ​ดี ​ที่อ่านไม่จบ​เพราะเรื่อง​นั้น​...​ตาม​ความเห็นของดิฉัน...​ไม่​ได้ติ ​แต่​เป็นคำวิจารณ์​คือ เดินเนื้อเรื่อง​ไม่ทำให้สนใจพอ...​​ที่​จะอ่านต่อให้จบ ​แต่ยังมีหนังสืออยู่​ คงอ่านจบสักวันแหละ​ค่ะ​ ​ที่จริงนักเขียนสำนวนอย่างนี้ทำให้นึกถึง รงค์ วงศ์สวรรค์นะคะ​

ด้วย​ความปรารถนาดี

แฮ่ ๆ​ คุณกัลปจันทราครับ​.. หนังสือเล่มนี้คงมีไว้​เพื่อเก็บกระมัง สารภาพ(อีกครั้ง)ว่ายังอ่านไม่จบครับ​ ​แม้​จะผ่าน​ไปอีกหลายร้อยว้น นับจากวัน​ที่เขียนบท​ความชิ้นนี้

​ถ้า​เอามาเฉลี่ย​เป็นหน้า ๆ​ "ถนนจระเข้" เล่มนี้ ​ใช้เวลาอ่านหน้าละหลายวันครับ​

ขอบคุณ​ที่แวะมาอ่านคร๊าบบบ

เรียก​ได้ว่าผมชอบ ถนนจระเข้​ที่สุด เท่า​ที่อ่านวรรณกรรมมาเลย​

ผมว่า​จะเขียนถึงหนังสือเล่มนี้หลายครั้งแล้ว​ ​เพราะแวดวงวรรณกรรมไทยยังกล่าวถึง
งานเล่มนี้อยู่​น้อยกว่าคุณค่า​ที่มันควร​ได้รับ

​พอดีค้นกูเกิ้ล ​เพื่อหาหนังสือเล่มนี้อยู่​ก็เลย​มาเจอเว็บนี้เข้า จึง-แนะนำตัวเลย​ว่า
ชื่อสุขพงศ์ครับ​ www.ananbrogrevo.com

คุณสุขพงศ์ ยินดี​ที่​ได้รู้จักครับ​ ผมแวะ​ไปเว็บ www.ananbrogrevo.com ตะกี้เผื่อว่า​จะ​ได้รู้จักกันมากขึ้น​ บังเอิญว่าเข้าไม่​ได้ ไม่รู้ว่าเขียนชื่อโดเมนผิดหรือเปล่า?

อย่างไรก็ดี ยินดี​ที่​ได้เฉียดใกล้บนเวิ้งไซเบอร์ครับ​

ใช่ เขียนผิดจริงๆ​ครับ​ http://anan.blogrevo.com/ ไม่มี www. นี่!

สวัสดีครับ​คุณลุงเปี๊ยก-ขออณุญาตเรียกเช่นนี้ด้วยคน ขอบคุณ​ที่อังหน้า​ไปหน้าต่างบานของผมครับ​ ในเรื่อง​ถนนจระเข้นั้น​ ตาม​ความเห็นผมคิดว่ามัน​เป็นอะไร​​ที่มากกว่าการบรรยายให้เห็นภาพครับ​, สาระมันอยู่​ตรง​ที่ว่าภาพนั้น​​ที่เราเห็นมี​ความ​เป็นอัตวิสัยของมนุษย์อย่างชูลส์ด้วย-ดวงตา​ที่​สามารถเจาะเข้าสู่ก่อนการปรากฏของภาพนั้น​ ข้อเขียนของ​เขาในแง่​ที่บรรยายภาพนั้น​​เป็น​ความพยายาม​ที่​จะทำให้รูปสติกลมกลืน​กับสิ่งแวดล้อม​ที่สัมผัสให้มาก​ที่สุด นักเขียนคนนี้สัมผัสสรรพสิ่งด้วยภาษาไม่ใช่ผัสสะ

งานเขียนสิบนาทีของลุงเปี๊ยก นับรวม ...​...​...​. (จุดประๆ​ๆ​) ​ได้สิบบรรทัด ค่ะ​

กานต์ติ​จะรออ่านบรรทัด​ที่ 11 เขียนแล้ว​บอกด้วย

see you บรรทัด​ที่ 11 ^_^