พ่อนี้...​มีบุญคุณอันใหญ่หลวง


พ่อของฉันมีอาชีพ​เป็นพ่อค้า ขายของอยู่​​ที่ตลาดสดแห่งหนึ่ง​ใจกลางเมืองกรุงเทพฯ ทุกวันพ่อ​ต้องตื่น​แต่เช้า​​เพื่อออก​ไปตั้งแผงขายของ

พอตกบ่าย พ่อก็​จะขี่มอเตอร์ไซค์ออก​ไปส่งของให้​กับลูกค้า พ่อมักให้​ความสำคัญ​กับลูกค้ามาก ๆ​ พ่อมองว่า การขายของสิ่งสำคัญ ​คือ ​ความพึงพอใจของลูกค้า ลูกค้า​ต้องมา​เป็นอันดับหนึ่ง​เสมอ ​แม้บางครั้งดึก ๆ​ ดื่น ๆ​ ลูกค้าโทรมาสั่งของ พ่อก็​ต้องขี่มอเตอร์ไซค์ออก​ไป ​เพื่อนำของ​ไปส่งให้ลูกค้า ให้ทันตาม​ความ​ต้องการของลูกค้า

เคยมีบ้างบางครั้ง​ที่พ่อขี่มอเตอร์ไซค์​ไปล้ม ​เพราะฝนตก ถนนลื่น พ่อกลับบ้านมานั่งทายาเอง ...​ พ่อจ๋า พ่อรู้ไหม เวลาพ่อ​ต้องเหนื่อย เวลาพ่อ​ต้องเจ็บ หรือพ่อไม่สบาย ​แต่น้ำตาลูก ๆ​ ไหล



​เมื่อฉันยังเด็ก ฉันมักถูกพ่อเคี่ยวเข็ญให้ตื่น​แต่เช้า​มือ ​เพื่อออก​ไปช่วยพ่อขายของ​ที่ตลาดเสมอ ๆ​ ​แต่ฉันคง​เป็นเด็กไม่ดี ​ที่ค่อยเชื่อฟังคำสั่งของท่านนัก

ฉันไม่ชอบขายของหน้าร้าน ฉันชอบเรียนหนังสือมากกว่า พ่อชอบเคี่ยวเข็ญให้ฉันทำโน้น ทำนี่อยู่​เรื่อยแหละ​ ...​ ฉันก็​เป็นเด็กไม่ดี ไม่ชอบเชื่อฟังคำสั่งหรอก ฉันรู้ตัว ...​

ฉันก็แค่มีเหตุผลของฉัน ฉันเองก็มี​ความใฝ่ฝันของฉัน ...​


​และด้วย​เพราะ​ความทะเยอะทะยาน ​และ​ความอุตสาหะของฉัน ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐบาล ​ที่มีชื่อเสียง​ได้ ไม่รู้ว่าพ่อภูมิใจแค่ไหนนะ!

​เมื่อฉันจบปริญญาตรี พ่อแม่ของฉันมาร่วมฉลองวันรับปริญญา​กับฉันด้วย มาร่วมถ่ายรูปชุดครุยวันรับปริญญาของฉัน รู้ไหมว่าฉันดีใจแค่ไหนนะ!

ตอนนี้ ฉัน​กำลังเรียนต่อระดับปริญญาโท ​และ​กำลัง​จะจบปริญญาโท ฉันทำงาน​ไปด้วย ส่งเสียตัวเองเรียน​ไปด้วย ​และฉันก็​จะ​เอาใบปริญญามาให้พ่อแม่​ได้อีกใบ ไม่รู้ว่าพ่อของฉัน​จะภูมิใจในตัวฉันแค่ไหนนะ!

ในวันพ่อแห่งชาติ ฉันคงทำเฉกเช่นทุกทุกวัน​ที่ฉันทำ ​คือ กลับ​ไปกินข้าว​ที่บ้าน กลับ​ไปกินข้าว​กับท่าน กินข้าว​พร้อมหน้า​พร้อมตาพ่อแม่ลูก ​แม้บางวันฉัน​จะกลับดึก ​แต่ฉันก็​จะพบท่านเสมอ ฉัน​จะนั่งกินข้าวข้าง ๆ​ ท่าน ​แม้บางครั้งท่าน​จะนอนหลับอยู่​ก็ตาม

​แต่​ถ้าวันไหนฉันไม่​สามารถกลับ​ไปกินข้าว​กับท่าน​ได้ ฉัน​จะรีบโทร​ไปบอกท่าน​เพื่อ​ที่ท่าน​จะ​ได้ไม่​ต้อง​เป็นห่วงมากมาย​นัก ...​


พ่อจ๋า ..แม่จ๋า หนูรักพ่อจ๋า แม่จ๋านะจ๊ะ​
ลักยิ้ม :)