นิตยสารรายสะดวก  Memorandum  ๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๙
เพราะชีวิต...มหัศจรรย์เกินกว่าที่เราเคยคิดไว้
พันนที
...ตอน​​ที่​​เป็นเด็กอายุน่า​​จะสัก 7 ขวบ ฉัน​​ไปเ​​ที่ยวบ้านยาย​​กับครอบครัว บ้านยายของฉันไกลมาก อีกนิดเดียวก็​​จะถึงชายแดนลาว​​และจีนอยู่​​แล้ว​​ ​​แต่ฉันก็ชอบมาก ​​เพราะอากาศ​​ที่นั่นช่างบริสุทธิ์ เหมือนจิตใจ​​และรอยยิ้มของคนในท้องถิ่น...
ตอน​ที่​เป็นเด็กอายุน่า​จะสัก 7 ขวบ
ฉัน​ไปเ​ที่ยวบ้านยาย​กับครอบครัว บ้านยายของฉันไกลมาก
อีกนิดเดียวก็​จะถึงชายแดนลาว​และจีนอยู่​แล้ว​
​แต่ฉันก็ชอบมาก ​เพราะอากาศ​ที่นั่นช่างบริสุทธิ์
เหมือนจิตใจ​และรอยยิ้มของคนในท้องถิ่น
เด็ก 7 ขวบ ​ไปเ​ที่ยวบ้านยาย ไม่มี​เพื่อนเล่น ไม่คุ้นพื้น​ที่วิ่งเล่น
ฉันเลย​เลือก​ที่นอนเล่นกลิ้ง​ไปกลิ้งมาบนฟูกนุ่น
หลังจากนอนเล่นพักนึง
ฉันเหลือบ​ไปเห็นหนังสือเก่าแทบขาดเล่มหนึ่ง​
จึงหยิบขึ้น​มาอ่าน
...​.
ฉันจำชื่อหนังสือไม่​ได้
หรืออีกทีหน้าปกหนังสือเล่มนั้น​ก็ขาดหาย​ไปแล้ว​
ฉันนอนอ่านเนิ่นนาน รู้สึกเหมือนว่า​กำลังอ่านนิทาน
ผู้ใหญ่ในหนังสือเล่มนี้ ทำไมถึงเก่ง​ได้ขนาดนี้นะ
นักวิทยาศาสตร์​และศิลปินผู้เลื่องชื่อของโลก
Leonardo Da Vinci
เจ้าของภาพวาดโมนาลิซ่า ภาพวาดมุมมองปริศนา
ผู้​ที่ไม่เคยเรียนระดับมหาวิทยาลัย
​แต่ศึกษา​และเรียนรู้ด้วยตนเองด้วยการมีมุมมองแบบสามมิติ
นอกจากงานศิลปะ​ที่น่าทึ่ง ในอีกด้านหนึ่ง​​ที่ฉันจดจำ
​คือ ดาวินชี ​เป็นบิดาแห่งวิชากายวิภาคศาสตร์

ในหนังสืออธิบายถึงสิ่ง​ที่ดาวินชีค้นพบ
เลือดประกอบด้วยอะไร​บ้าง ทำหน้า​ที่อย่างไร
เลือด​ไปตามอวัยวะต่างๆ​​เพื่ออะไร​
กลไกการทำงานของ สมอง หัวใจ กล้ามเนื้อ
ในจินตนาการของฉัน
มีภาพของสิ่งมีชีวิตเล็กๆ​ ​ที่ทำงานขยันขันแข็ง
​แต่ละหน่วยมีหน้า​ที่หลักของตัวเอง
​และทำงานร่วม​กับหน่วยชีวิต​ที่มีหน้า​ที่อื่น
ทุกหน่วยสามัคคีกันทำงานในทุกวินาที

มีวิศวกร มีหมอ มีหมอยา มีสถาปนิก
มีนักบัญชี มีศิลปิน มีนัก...​อีกหลายนัก...​ตัวจิ๋วๆ​
​ทั้งหมดนั้น​ รวมกัน​เป็น ร่างกายของเรา


อ่านถึงตรงนั้น​ ฉันลุกขึ้น​มาสำรวจร่างกายตัวเอง
มองผ่านผิวหนัง คิดถึงเซลล์เล็กๆ​ทุกเซลล์ว่าเคลื่อนไหว​ไปมา
​เพื่อทำหน้า​ที่หล่อเลี้ยงร่างกายเหมือนอย่าง​ที่ในหนังสือบอก...​
ร่างกายเราช่างมหัศจรรย์

แปลกดี...​​ที่บ้านนาแสนไกลจาก​ความเจริญทางด้านวัตถุ
ในบ้านของยาย...​มีหนังสือวิชาการแบบนั้น​อยู่​
บางทีจุดเวลาเล็กๆ​บนฟูกนุ่นในวันนั้น​
อาจ​เป็นจุดหนึ่ง​ให้ฉัน​เป็นฉันในวันนี้ ​โดยไม่รู้ตัว

กลไกร่างกาย​ที่ว่าสำคัญ...​
จนถึงวันนี้ วัน​ที่ฉันเติบโตขึ้น​ ฉัน​ได้เรียนรู้เพิ่มขึ้น​ว่า
สิ่ง​ที่เรียกว่าหัวใจ ก็แสน​จะมหัศจรรย์

เริ่มแรกในเรื่อง​ของ ​ความรัก
หัวใจเราช่างละเอียดอ่อน ​เมื่อเรามี​ความรัก
หัวใจทำให้เรามองเห็นภาพจินตนาการ
เห็น​ความสวยหวาน​ทั้งมวลในโลกใบนี้
อมยิ้ม สุขใจ อบอุ่น อ่อนหวานละเมียดละไม
​ความรัก ​เป็นแรงผลักดัน​เพื่อสร้าง ​เพื่อทำอะไร​
ให้​กับคน​ที่เรารักอย่างไม่เคยเหนื่อย
ฉันรู้สึกถึงสิ่งเหล่านี้
​เมื่อตระหนักถึงคำว่ารักแท้จากพ่อ แม่ ​และน้องสาว
มันทำให้ฉันรู้สึกว่า​ ต่อ​แต่นี้​ไป
ฉัน​จะรักตัวเองให้​เป็น ​เพื่อ​ที่​จะอยู่​ดูแลทุกคน​ที่ฉันรักให้ดี

​ความฝัน ​เป็นแรงผลักดันหัวใจ
คน​ที่มีฝัน ​และตั้งใจมุ่งมั่น​ที่​จะก้าว​ไปในทาง​ที่ตัวเองฝัน
คน​ที่อาจเคยร้องไห้ ​แต่ไม่เคย​จะยอมแพ้​เมื่อสะดุดล้ม
คน​ที่กล้า​ที่​จะก้าว​ไป ​แม้ไม่รู้ว่าทางข้างหน้า​จะ​เป็นอย่างไร
คน​ที่เรียนรู้จาก​ความผิดพลาด ​เพื่อ​ที่​จะผิดลดน้อยลงในเรื่อง​เดิม
คน​ที่เห็นว่าอุปสรรค ​คือ ​ความท้าทาย
​จะ​เป็นคน​ที่เห็นคุณค่าของแสงตะวันในทุกเช้า​วันใหม่
​และยินดี​จะยอมรับ​กับทุกเรื่อง​ราว​ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
เพียงแค่กล้า​ที่​จะก้าวผ่าน​ความเหนื่อยยาก

หากเรากล้า​ที่​จะข้ามผ่านหนทาง​ที่แสนเหนื่อยยาก
วันนึง​ที่​ได้ยืนอยู่​บนยอด​เขาสูง เห็นท้องฟ้าว่าใกล้แค่เอื้อมมือคว้า
เห็นพื้นดินตรงหน้า​ที่กว้างใหญ่
ถึง​แม้​จะเหนื่อยมาแค่ไหน เราก็​จะภูมิใจ ​เพราะมันทำให้เรารู้ว่า...​
​ความ​สามารถของตัวเอง ไม่​ได้มีลิมิตอย่าง​ที่เคยคิด

จากวัน​ที่ฉัน​เป็นเด็ก...​จนมาถึงวันนี้
ทุกเรื่อง​ราว​ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
ยิ่งทำให้ฉันเข้าใจ...​

​เพราะหัวใจของเรา มัน​คือของเรา
หากเรารู้คุณค่าของชีวิต​และเวลา​ที่เรามี
เรา​จะรู้ว่า เรา​สามารถทำให้ชีวิตของเรา
มหัศจรรย์​ได้เกินกว่า​ที่เราเคยคิดไว้

​เพราะใน​ความจริง ​ความมหัศจรรย์ของชีวิต
ก็เริ่มขึ้น​ตั้งแต่ในวัน​ที่...​
เซลล์ทุกเซลล์มารวมกัน​เป็นร่างกายของเราแล้ว​


 

F a c t   C a r d
Article ID A-2024 Article's Rate 3 votes
ชื่อเรื่อง เพราะชีวิต...มหัศจรรย์เกินกว่าที่เราเคยคิดไว้
ผู้แต่ง พันนที
ตีพิมพ์เมื่อ ๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๙
ตีพิมพ์ในคอลัมน์ บันทึกเงาความคิด
จำนวนผู้เปิดอ่าน ๕๘๒ ครั้ง
จำนวนความเห็น ๕ ความเห็น
จำนวนดอกไม้รวม ๑๕
| | | |
เชิญโหวตให้เรตติ้งดอกไม้แก่ข้อเขียนนี้  
R e a d e r ' s   C o m m e n t
ความเห็นที่ ๑ : ศาลานกน้อย [C-9712 ], [000.000.000.000]
เมื่อวันที่ : 15 พ.ย. 2549, 18.24 น.

ผู้อ่าน​ที่รัก,

นิตยสารรายสะดวก​ ​และผู้เขียนยินดีรับฟัง​ความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดง​ความเห็น​ได้​โดยอิสระ ขอขอบคุณ​และรู้สึก​เป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมี​ส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...​

แจ้งลบข้อความ


ความเห็นที่ ๒ : Mashimaro [C-9722 ], [124.121.152.73]
เมื่อวันที่ : 15 พ.ย. 2549, 22.19 น.



ขอบคุณนะคะ​ สำหรับงานเขียนชิ้นนี้ ​เมื่อ​ได้อ่าน...​ก็รู้สึกว่า​
ชีวิตช่างมหัศจรรย์ ...​ ​และชีวิตนี้ มี​ความหมายอีกมากมาย​
ไม่ใช่เฉพาะตัวเราเอง ​แต่ยัง​เพื่อคน​ที่เรารัก .. ​เพื่อสังคม​ที่เราอยู่​

ประทับใจงานเขียนชิ้นนี้ของคุณพันนทีจังค่ะ​

^____________^

แจ้งลบข้อความ


ความเห็นที่ ๓ : รจนา เจนีวา [C-9756 ], [83.176.60.174]
เมื่อวันที่ : 17 พ.ย. 2549, 22.33 น.

หวัดดีจ้ะ​

บท​ความของพันนทีทำให้พี่รจคิดถึงประโยคภาษาอังกฤษประโยคหนึ่ง​​ที่พี่รจถือ​เป็นคติประจำใจมานานแล้ว​ ​คือ

"Accept your limitations, then go beyond them."

แจ้งลบข้อความ


ความเห็นที่ ๔ : เก็จแก้ว [C-9769 ], [203.144.155.214]
เมื่อวันที่ : 19 พ.ย. 2549, 07.56 น.

เนื้อหาดีมากค่ะ​...​ข้อ​ความมี​ความหมาย​และให้แง่คิดดีๆ​...​ภาพประกอบสีสันสดสวยด้วยค่ะ​...​..พี่แก้วขอมอบ ให้​กับน้องพันนทีค่ะ​

แจ้งลบข้อความ


ความเห็นที่ ๕ : Was. :] [C-16428 ], [125.24.202.245]
เมื่อวันที่ : 26 ต.ค. 2552, 19.35 น.

เพ่ช่างเป็ฯคน​ที่ลึกซึ้งเหลือเกิน

จุดเรื่มต้นตรงนั้น​

คงเป็ฯตอน​ที่เพ่​ได้เปิดอ่านหนังสือเล่มนั้น​สิเนอะ :)

แจ้งลบข้อความ


สั่งให้ระบบส่งเมลแจ้งการเพิ่มเติมความเห็น
 ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน  ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์ คุยกับลุงเปี๊ยก หรือทางอีเมลได้ที่ uncle-piak@noknoi.com  พัฒนาระบบ : ธีรพงษ์ สุทธิวราภิรักษ์  โลโกนกน้อย : สุชา สนิทวงศ์  ภาพดอกไม้ในนกแชท : ณัฐพร บุญประภา  ลิขสิทธิ์งานเขียนในนิตยสารรายสะดวก เป็นของผู้เขียนเรื่องนั้น  ข้อความที่โพสบนเว็บไซต์แห่งนี้ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้โพสทั้งสิ้น