มิเนโกะ อิวาซากิ ​เป็นอดีตเกอิชา​ที่มีชื่อเสียงทั่วโลกจากหนังสือเรื่อง​ Geisha ​และยัง​เป็น​ที่มาของหนังสือยอดนิยมเรื่อง​ Memoirs of a Geisha ของอาเทอร์ โกลเดน

ในวัยเด็กนั้น​เธอมีชีวิต​ที่ลำบากแสนเข็ญ ​เนื่องจาก​เป็นเด็กกำพร้า​และไร้การศึกษา ลุงจึงนำเธอ​ไปขายให้แก่สำนักเกอิชาตั้งแต่ยังเล็ก ชีวิตของเธอเต็ม​ไปด้วยเคราะห์กรรม นอกจากสูญเสียน้องชาย​ที่รักแล้ว​ เธอยังสูญเสียคนรัก​ที่​เป็นทุกอย่างในชีวิต

แล้ว​วันหนึ่ง​เธอก็ตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง เธอเดินเข้า​ไปในป่าท่ามกลางพายุหิมะ​และนั่งรอ​ความตายอันหนาวเหน็บ ​แต่ชายชราผู้หนึ่ง​ช่วยชีวิตเธอ​เอาไว้

ชายชราพูดประโยคหนึ่ง​​ซึ่งเตือนใจให้เธอ​ได้คิด "คน​ที่คิดถึง​แต่ตัวเองย่อมอยากตาย​ทั้งนั้น​" ชายชราขอให้เธอกลับเข้า​ไปในเมือง ​และทำดี​กับผู้อื่นวันละคน หลังจากนั้น​​ถ้าเธอยังอยากตาย ​เขา​จะช่วยเธอให้สมปรารถนา

เธอทำตาม​ที่ชายชราแนะนำ เธอเริ่มต้นด้วยการซื้อหนังสือให้เด็กยากจนคนหนึ่ง​ จากนั้น​เธอก็เล่านิทานให้เด็กฟังวันละคนสองคน ​ต่อมาเธอเริ่ม​แต่งนิทานเอง นับ​แต่วันนั้น​เธอไม่เคยกลับเข้า​ไปในป่าแห่งนั้น​อีกเลย​



ในยาม​ที่เราประสบเคราะห์กรรม เรามักคิดว่าโลกนี้โหดร้าย​กับเรา​เป็นอย่างยิ่ง "ทำไมถึง​ต้อง​เป็นฉัน ?" ทุกคนอดไม่​ได้​ที่​จะตั้งคำถามนี้ราว​กับว่ามีฉันคนเดียว​ที่โชคร้ายอย่างนั้น​ ​แต่ทันที​ที่เรามองพ้นตัวเองออก​ไป ​จะพบว่าคน​ที่ทุกข์อย่างเราก็มีไม่น้อย ​และคน​ที่ทุกข์ยิ่งกว่าเรายังมีอยู่​อีกมากมาย​

การรับรู้ว่ายังมีคนอีกมากมาย​​ที่ทุกข์ยิ่งกว่าเรา ช่วยให้เราทานทนเคราะห์กรรม​ได้มากขึ้น​ ​แต่ดียิ่งกว่านั้น​ก็​คือการก้าวพ้นจากโลกของตัวเอง ออก​ไปช่วยเหลือคนเหล่านั้น​ การ​ได้ช่วยเหลือผู้อื่นไม่เพียงช่วยให้เราหมกมุ่น​กับ​ความทุกข์ของตัวเองน้อยลงเท่านั้น​ หากยังทำให้จิตใจ​ได้รับ​ความสุข สุข​เพราะรอยยิ้มของผู้​ที่​ได้รับไมตรีจากเรา ​และสุข​เพราะ​ได้พบว่าชีวิตของเรายังมีคุณค่าอีกมาก หา​ได้ไร้ค่าอย่าง​ที่เคยเข้าใจไม่

"ผู้ให้​ความสุขย่อม​ได้รับ​ความสุข" พุทธภาษิตนี้​คือ​ความจริง​ที่คงทนต่อการพิสูจน์เสมอ



หญิงผู้หนึ่ง​​ซึ่ง​เป็นแพทย์เด็ก​ได้สูญเสียสามีอย่างปัจจุบันทันด่วน เธอโศกเศร้ามากจนไม่มีใจทำอะไร​​ทั้งสิ้น​แม้​จะกลับ​ไป​ที่ทำงานหลังเสร็จสิ้นพิธีศพ เธอก็​ได้​แต่นั่งจับเจ่าอยู่​ในห้อง ไม่ออก​ไปหาคนไข้ ​และไม่พูดไม่จา​กับ​ใคร หัวหน้า​และ​เพื่อน ๆ​ ในแผนกกุมารเวชพยายามปลอบโยน​และให้​กำลังใจ ​แต่ก็ไร้ผล

ผ่าน​ไปสองสัปดาห์เธอก็ยังไม่สร่างซาจาก​ความโศกเศร้า​และ​ความเงียบงัน ใน​ที่สุดหัวหน้าก็คิดวิธีหนึ่ง​ขึ้น​มา​ได้ ​เขานำทารกคนหนึ่ง​​ที่ป่วยหนัก​ไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของเธอ ​พร้อม​กับบอกว่าทารกคนนี้​ต้องการการดูแลรักษา แล้ว​​เขาก็เดินออกจากห้อง​ไป

ทีแรกเธอก็นั่งเฉย ​แต่ไม่นานทารกก็เริ่มร้องไห้ เธอยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง ​แต่​เมื่อทารกร้องดังขึ้น​ เธอก็อยู่​เฉยไม่​ได้ ลุกขึ้น​มาดูทารก ​และพบว่าจำ​ต้องเปลี่ยนผ้าอ้อม​และป้อนนม เสร็จแล้ว​เธอก็กลับ​ไปจับเจ่าเหมือนเดิมอีก ​แต่ทารกไม่ยอมให้เธอทำเช่นนั้น​​ได้นาน เธอจึง​ต้องลุกขึ้น​มาดูแลเด็ก​เป็นระยะ ทีนี้ไม่ใช่แค่เปลี่ยนผ้าอ้อม ป้อนนม ​แต่เยียวยาอาการเจ็บป่วยของเด็กน้อยด้วย

วันรุ่งขึ้น​​เมื่อกลับมา​ที่โรงพยาบาล สิ่งแรก​ที่เธอทำ​คือถามว่าทารกคนนั้น​​เป็นอย่างไรบ้าง​ เธอเข้า​ไปตรวจดูอาการของทารกถึงเตียง ​และพบว่ายังมีทารกอีกหลายคน​ที่รอคอยการดูแลรักษาจากเธอ

วันนั้น​​ทั้งวันเธอจึงง่วนอยู่​​กับการรักษาเด็ก วันถัด​ไปก็เช่นเดียวกัน เธอไม่มีเวลา​ที่​จะเจ่าจุก​กับ​ความทุกข์อีกต่อ​ไป ไม่นานเธอก็คลายจาก​ความโศกเศร้า ​และกลับมา​เป็นคนเดิม​ที่แย้มยิ้มหัวเราะ​ได้



คนเราทุกข์ไม่ใช่เพียง​เพราะว่าประสบ​กับสิ่งไม่สมหวังเท่านั้น​ หากยัง​เป็น​เพราะเรา​เอาใจ​ไปหมกมุ่นเจ่าจุก​กับ​ความไม่สมหวังด้วย ยิ่งหมกมุ่นก็ยิ่งทุกข์ ​แต่​เมื่อใด​ที่ถอนใจออก​ไปจดจ่อ​กับสิ่งอื่นแทน ​ความทุกข์ก็​จะบรรเทาลง

การช่วยเหลือผู้อื่น​เป็นวิธีหนึ่ง​​ที่​สามารถดึงจิตออก​ไปจาก​ความทุกข์​ได้ อีก​ทั้งยังมี​ความสุข​เป็นรางวัลตอบแทน

คนเราทุกข์ไม่สร่างก็​เพราะมัว​แต่คิดถึง​แต่ตัวเอง ​เพราะเหตุนี้ใช่ไหมชายชราจึงเตือนสติมิเนโกะอิวาซากิว่า "คน​ที่คิดถึง​แต่ตัวเองย่อมอยากตาย​ทั้งนั้น​"

นิทานเรื่อง​นี้สอนให้รู้ว่า ​ถ้ารักตัวเองจริงก็อย่าลืมนึกถึงผู้อื่นให้มาก ๆ​



​ที่มา : เมล์ฟอร์เวิร์ด
ผู้เขียน : ไม่ปรากฎชื่อ