ผมเดินเข้า​ไปใน "The Millennium Society" ผับแห่งหนึ่ง​จากสถานบันเทิงยามราตรีนับร้อยแห่ง​ที่ตั้งอยู่​รายล้อมต้นไม้ยักษ์กลางกรุง ผมเคย​ได้ยินว่า​เมื่อก่อน​ที่นี่เคย​เป็นเรือนจำ ​ต่อมาจึงถูกซื้อ​โดยเจ้าของผับแห่งนี้

ผมทรุดตัวลง​กับโซฟาก่อนสั่งค็อกเทลมาดื่ม บ๋อยคนนั้น​คงจำลูกค้าขาประจำอย่างผม​ได้จึงรีบ​ไปหาบาร์เทนเดอร์ทันที ​เขารีบนำค็อกเทลมาเสิร์ฟให้ถึงโต๊ะ ผมให้แบงก์สีม่วง​เขา​ไปอย่างไม่เสียดาย

บ๋อยคนนั้น​ไหว้อย่างนอบน้อมก่อนจาก​ไป ผมค่อยๆ​ลิ้มรสน้ำอมฤตอย่างละเมียดละไม

คนเรานี่ง่ายจริงๆ​ ต่อให้แข็งดั่งเหล็ก เงินก็ยังง้าง​ได้อย่างใจ

แสงไฟสลัวๆ​​กับดนตรีเร่าร้อนทำให้บรรยากาศยามราตรีนี้น่าอภิรมย์ยิ่งนัก ผมเดินเข้า​ไปหาสาวสวย​ที่​กำลังสะบัด​ความเครียดของตนทิ้ง​ไป​กับเสียงเพลงเหล่านั้น​

"ว่าไงน้องสาว สนใจเต้น​กับพี่มั้ย"

เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้น​ ผมถือว่านั่น​เป็นคำตอบรับจึงร่วมวง​กับพวกเธออย่างสนุกสนาน จนผม​กำลังคิดว่าอยู่​บนสวรรค์ก็ไม่ปาน



ผมลืมตางัวเงีย​เพราะฤทธิ์ค็อกเทล ​เมื่อคืนผมทำอะไร​ลง​ไปกันแน่ ผมมอง​ไปรอบๆ​ เห็นสาวสวยคน​เมื่อคืนนอนอยู่​ข้างกายผม มีเพียงผ้าห่มสีขาวเท่านั้น​​ที่ปิดบังร่างเปลือยเปล่าของผม​กับเจ้าหล่อน

ผมยิ้มน้อยๆ​​เพราะ​ความดีใจอยู่​ลึกๆ​ แม่นี่คง​จะหลงเสน่ห์ผม​ไปอีกคนแล้ว​ ทำไง​ได้ คนมัน​ทั้งหล่อ​ทั้งรวย ​จะมีคนมาสนก็ช่วยไม่​ได้ ​แต่ถึงไงผมก็ไม่คิดจริงจังหรอก ผู้หญิงก็แค่ดอกไม้ข้างทางเท่านั้น​แหละ​

ผม​แต่งตัวแล้ว​เก็บของออกมาจากห้องพัก ​เอาเถอะ ​จะให้แม่นั่นนอนต่อ​ไปก็​ได้ วันนี้ผม​ไปทำงานต่อดีกว่า

ผมจ่ายเงินให้พนักงานโรงแรมก่อน​จะเดินออก​ไป​ที่รถ คิดๆ​ดูก็ประหลาดใจ​ที่ไม่โดนตำรวจจับข้อหาเมาเหล้าขับรถ ​แต่พอผมลองนับเงินในกระเป๋า​ที่ว่างเปล่าของตัวเองดูก็เข้าใจ

"แข็งกว่าเหล็กเงินง้าง อ่อน​ได้ดังใจ"

ผมชอบคำนี้​เป็นบ้า ​เป็นโคลงบาท​เดียว​ที่ผมจำ​ได้ตอนเรียนม.ต้น ​เพราะผมรู้ว่าถึงไงก็​เป็น​ความจริง มีเงินก็มีเหล้า มีผู้หญิง มีอำนาจ

ผมมองต้นไม้ยักษ์อย่างเซ็งๆ​ วันๆ​ไม่ทำอะไร​มี​แต่ส่งเสียงใบไม้เสียดสีน่ารำคาญ แถมยังบังแดด​ไปเกือบหมดอีก แทน​ที่​จะรู้​ได้ว่า​เป็นกลางวันหรือกลางคืนกลับมี​แต่​ความมืดเท่านั้น​ มันน่าให้คนมาตัด​ไปให้เหี้ยนซะที ​เอาไม้​ไปขายน่า​จะ​ได้ราคา

ผมขับรถเลียบ​ไปตามลำน้ำสีน้ำตาลขุ่นคลั่กจากตะกอน ภาพเรือลากสินค้าแล่น​ไปมาในลำน้ำ​เป็นภาพ​ที่ผมเห็นจนชินตาเสียแล้ว​ เว้นเสีย​แต่อย่างหนึ่ง​

ชายหนุ่มคนหนึ่ง​​กำลังตกปลาในแม่น้ำด้วยเบ็ด​ที่ทำจากไม้ผูกเชือกเอ็นธรรมดา ๆ​ คันเบ็ดของ​เขาเก่าคร่ำคร่าคล้ายไม้ผุกิ่งหนึ่ง​ ชายคนนั้น​ตวัดเบ็ดขึ้น​ ปลาตัวน้อยติดเบ็ดกระโจนขึ้น​จากน้ำ ​เขารีบคว้ามัน​เอาไว้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

น่าขำ ปลาตัวเดียวทำ​เป็น​ได้เงินล้าน​ไป​ได้ ผมแสน​จะหน่าย​กับพวกคนจนแบบนี้ รกโลก​ที่สุด

ผมขับรถผ่านชายคนนั้น​​ไปเหมือน​กับไม่เคยมีชายตกปลามาก่อน




ตั้งแต่วันนั้น​ ทุกๆ​ครั้ง​ที่ผมผ่านแม่น้ำสายนี้ ผมก็เห็นชายตกปลามาตกปลาอยู่​เสมอ น่าแปลก​ที่คนไม่เคยแยแสคนจนแบบผมกลับสนใจชายตกปลาคนนั้น​อย่างน่าประหลาด ทำไม​เขาถึง​ได้ตกปลาตัวน้อยด้วยสีหน้ายิ้มแย้มถึงขนาดนี้

ใน​ที่สุดผมก็ทนเก็บ​ความสงสัย​เอาไว้ไม่​ได้ วันนี้ผมจึงจอดรถแล้ว​เข้า​ไปถาม​เขาเสียที

"นี่ลุง ทำไมลุงมาตกปลาอยู่​นี่"

"ผมไม่ใช่ลุงนะ" ​ที่แท้​เขาก็อายุพอๆ​​กับผม

"ช่างเถอะน่า ทำไมมาตกปลาล่ะ"

"หาของกิน"

ผมอดหัวเราะขึ้น​มาไม่​ได้ มีคน​ที่โง่ถึงขนาดไม่ทำงานหาเงินวันๆ​​เอา​แต่ตกปลากตัวกระจ้อยร่อยกินด้วยหรือนี่

ผมควักแบงก์สีเทาให้ชายตกปลาหวัง​จะให้​เอา​ไปซื้อข้าวปลากินซะ ​จะ​ได้ไม่​ต้องมานั่งตกปลาแบบนี้

"เอ้า ​ไปซื้อข้าวกินซะ"

น่าแปลก​ที่​เขากลับมองหน้าผมด้วยสีหน้างุนงง

"กระดาษนี่อะไร​"

คราวนี้ผมกลับตกตะลึง ไอ้หมอนี่มันโง่ขนาดนี้เลย​รึไง

"อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักแบงก์ บ้ารึเปล่า"

"กระดาษแบบนี้ไม่เห็นมีคุณค่าตรงไหนเลย​ แผ่นก็เล็ก​ไป​ใช้บังฝนไม่​ได้ ​จะ​เอา​เป็นเหยื่อตกปลาก็ไม่​ได้ ​ใช้​เป็นเสื้อผ้าก็ไม่​ได้"

ชายคนนั้น​ตกปลาตัวน้อยขึ้น​มา ปล่อยให้ผมงุนงง​กับคำพูด​ที่แสนแปลกประหลาดของ​เขา

"ไม่รู้จักจริงๆ​เหรอ เงินน่ะเงิน มีเงินก็​สามารถซื้อ​ได้ทุกอย่างเลย​นะ อยาก​ได้อะไร​ก็​ได้ มี​ความสุข​จะตาย​ไป"

คำตอบของชายตกปลาคนนั้น​กลับทำให้ผมงุนงงยิ่งกว่า

"ขอแค่ผมตกปลาอยู่​ตรงนี้ก็มี​ความสุขมากพอแล้ว​ ​จะไขว่คว้าอะไร​มากมาย​"