 ความรักครั้งสุดท้าย#26 |
|
| Anantra |
...อ้นเดินเข้ามากอดฉัน มันเหมือนเป็นการร่ำลาจากเขา ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แต่ฉันจะทำอะไรได้มากไปกว่าการยอมรับ ยอมรับกับสิ่งที่ฉันได้เลือกแล้ว...
ฉันรู้สึกประหลาดใจที่เจออ้น เขามาทำอะไรที่นี่ในเวลาแบบนี้"อ้น มาได้ยังไงคะ" ฉันถาม
"จริงหรือเปล่า ที่อรกำลังจะไปต่างประเทศกับเขา" อ้นถามทันที
ฉันเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็พยักหน้าตอบรับในสิ่งที่เขาถาม
อ้นเงยหน้ามองฟ้า พร้อมกับรอยยิ้มปนเศร้า
ฉันได้แต่เงียบอีก ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา
"อร คิดดีแล้วใช่ไหมครับ" เขาถามย้ำอีกครั้ง
"ค่ะ" ฉันตอบสั้น ๆ
ฉันเห็นน้ำตารื้นที่ขอบตาทั้งสองข้างของเขา เพียงแต่ว่ามันยังไม่ไหลออกมาเท่านั้น
"ผมนี่มันแย่จริง ๆ ทั้ง ๆ ที่ผมตั้งใจแล้วว่าจะตัดใจจากอร จะไม่พยายามติดต่อ จะไม่ทำให้อรต้องลำบากใจ แต่ผมก็ทำไม่ได้" เขาพูด
ฉันรู้สึกสงสารเขาขึ้นมาจับใจ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ฉันเองก็ไม่เคยคิดอยากจะตัดขาดจากเขา แต่เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นทำให้มันต้องเป็นแบบนั้นไปโดยปริยาย
"ผมยินดีกับอรด้วยนะ ผมขอให้อรมีความสุข" เขาพูด
น้ำตาของฉันมันไหลออกมาเองโดยไม่รู้ตัว
"อ้นก็เช่นกันนะคะ" ฉันบอกเขาทั้งน้ำตา
ฉันยืนก้มหน้าอยู่อย่างนั้น น้ำตาไหลออกมาไม่ยอมหยุด ทั้ง ๆ ที่ฉันพยายามจะกลั้นมันเอาไว้
อ้นเดินเข้ามากอดฉัน มันเหมือนเป็นการร่ำลาจากเขา ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แต่ฉันจะทำอะไรได้มากไปกว่าการยอมรับ ยอมรับกับสิ่งที่ฉันได้เลือกแล้ว
"ผมคงต้องยอมแพ้ซะที ผมจะไม่ทำให้อรต้องลำบากใจอีก ที่ผ่านมาผมทำให้อรเสียใจมามากพอแล้ว จากวันนี้ไปผมคงไม่มีโอกาสนั้นอีก ผมขอให้อรกับเขาโชคดี" เขากอดฉันแน่น ทั้งน้ำตา
ฉันรู้สึกได้ว่าครั้งนี้อ้นพูดจริง ฉันคงจะไม่ได้เจอกับเขาอีกแล้ว เขาคงจะไม่มาวุ่นวายกับชีวิตของฉันอีกแล้ว ฉันควรจะต้องดีใจสิ แต่ไม่เลย ทำไมฉันถึงยังรู้สึกเจ็บปวด น้ำตามันยิ่งไหลออกมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่าย ๆ
เสียงรถวิ่งเข้ามาในซอยบ้าน แสงไฟหน้ารถสาดมาที่เราสองคน
พี่หนึ่งเปิดประตูรถลงมาพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ ใช่สิ ฉันลืมมันไว้ในรถของเขา เขาคงจะเอามันกลับมาให้ฉัน
"อร นั่นอรกำลังทำอะไรน่ะ" พี่หนึ่งเสียงดังขึ้นมาทันที
ฉันซึ่งกำลังตกใจ ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนตาค้างอยู่อย่างนั้น
พี่หนึ่งขว้างช่อดอกไม้ลงพื้นด้วยความโมโหสุดขีด เขาเดินตรงดิ่งมาทางฉันกับอ้น มือกำหมัดแน่น
พี่หนึ่งเขวี้ยงหมัดไปที่หน้าอ้นเต็มแรง อ้นล้มลงไปกับพื้นโดยไม่โต้ตอบ
"อย่าคะ มันไม่ใช่อย่างที่พี่หนึ่งคิดนะคะ" ฉันวิ่งเข้าไปดึงเขาไว้ ไม่ให้เข้าไปซ้ำอ้นอีก
"ปล่อยพี่นะอร พี่จะฆ่ามัน" พี่หนึ่งดึงดัน
"ไม่ค่ะ พี่หนึ่ง อรไม่ปล่อย...อ้นรีบไปเร็วสิ รีบไป" ฉันพูดพร้อมกับกันพี่หนึ่งไว้สุดแรง
อ้นลุกขึ้นมายืน ท่าทางของเขาดุดัน เขาคงจะโมโหพี่หนึ่งมาก แต่พยายามระงับอารมณ์ไว้
พี่หนึ่งทำท่าจะเข้าไปชกอ้นอีก
"อ้น รีบไปเถอะ อรขอร้องล่ะ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ" ฉันบอกเขา
ท่าทางของเขาคงโกรธพี่หนึ่งไม่น้อย แต่เขาก็ยอมเดินจากไปแต่โดยดี
ฉันเสียใจมากที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มันไม่ควรจะเกิดขึ้นเลย
พี่หนึ่งสะบัดตัวออกจากฉัน ท่าทางของเขาโกรธมาก
"พี่ไม่นึกเลยว่าอรจะเป็นผู้หญิงแบบนี้ เสียแรงที่พี่ไว้ใจ" เขาพูดเสียงแข็ง
"มันไม่ใช่อย่างที่พี่หนึ่งคิดนะคะ อรอธิบายได้" ฉันบอกเขาทั้งน้ำตา
พี่หนึ่งมองฉันตาเขียว เขาไม่เคยใช้สายตาแบบนี้กับฉันมาก่อน
"อรจะให้พี่เข้าใจว่าไง ในเมื่อภาพที่พี่เห็นมันฟ้องขนาดนั้น" เขาพูดโดยที่ไม่มองหน้าฉัน
ฉันได้แต่ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น มันพูดไม่ออก ไม่รู้จะอธิบายกับเขาว่ายังไง ถึงพูดอะไรไปตอนนี้พี่หนึ่งก็คงไม่ยอมรับฟัง
"พี่คงเข้าใจไม่ผิดหรอก ที่แล้วมาต่างหากที่พี่เข้าใจผิดมาโดยตลอด" เขาพูด พร้อมกับเดินไปขึ้นรถ
"พี่หนึ่งคะ พี่หนึ่ง" ฉันเรียกเขา แต่เขาไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ
พี่หนึ่งขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันคงจะเลวมากในสายตาของเขาตอนนี้
ฉันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น มันจะทำอะไรได้อีกละ ฉันคิดอะไรไม่ออก มันสับสนปนเสียใจ
มันเกิดขึ้นเร็วมากจนฉันไม่ทันตั้งตัว
"อร เป็นอะไรบ้างรึเปล่า" อ้นนั่นเอง เขาเดินกลับมาหาฉัน
ฉันยังคงนั่งก้มหน้าร้องไห้
"อรไม่ต้องเป็นห่วงนะ อ้นจะอธิบายให้เขาฟังเอง มันไม่ใช่ความผิดของอรเลยสักนิด อ้นต่างหากที่มันไม่ดี" เขาพูด
ฉันลุกขึ้นยืน ปาดน้ำตา เตรียมตัวจะเดินเข้าบ้าน
"ไม่เป็นไรหรอกอ้น ไม่ต้องหรอก อ้นกลับไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงอร" ฉันบอกพร้อมกับเดินเข้าบ้าน ปล่อยให้เขายืนอยู่ตรงนั้น
อ้นยังคงยืนอยู่หน้าบ้าน เขายืนก้มหน้าอยู่อย่างนั้น แม้ว่าฉันจะเข้าไปในบ้านนานแล้วก็ตาม ฉันแอบเห็นเขาทางหน้าต่าง เขาคงรู้สึกผิดที่ทำให้ฉันผิดใจกับพี่หนึ่ง
ฉันนอนร้องไห้ตลอดคืน พี่หนึ่งคงจะโกรธ และเกลียดฉันมาก เขาคงจะไม่ยกโทษให้ฉันเป็นแน่ แล้วถ้าเกิดมันเป็นอย่างนั้นขึ้นมาจริง ๆ ฉันควรจะต้องทำยังไง
วันนี้พี่หนึ่งไม่มารับฉันเหมือนเคย เขาคงโกรธฉันมากจริง ๆ คิดถึงคำพูดของเขาเมื่อคืนทีไร น้ำตาเอ่อขึ้นมาทุกที ฉันคงจะเป็นผู้หญิงไม่ดีอย่างที่เขาว่า
ฉันนั่งรออยู่สักพัก รอจนแน่ใจว่าเขาคงจะไม่มาแล้วจริง ๆ จึงตัดสินใจไปทำงานเอง
ระหว่างที่กำลังเดินออกจากซอยบ้าน อ้นขับรถมาเทียบ เขาลดกระจกลง เรียกฉันขึ้นรถ
"อร ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวผมไปส่ง" เขาเรียก
ฉันทำเป็นไม่สนใจ เดินต่อไปไม่มอง ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขาจอดรถลงมาดึงมือฉัน
"อรไม่ต้องห่วงนะ เรื่องเมื่อคืนผมจะจัดการให้เอง แต่ตอนนี้ขึ้นรถมาก่อนเถอะ" เขาขอร้อง
รถคันหลังที่ขับตามมา บีบแตรไล่กันใหญ่ ฉันเกรงใจ และก็อายคนแถวนั้น เลยต้องยอมขึ้นรถไปกับเขาแบบเสียไม่ได้
อันที่จริงฉันก็ไม่ได้โกรธหรือรังเกียจอะไรเขาหรอก เพียงแต่ว่าฉันไม่อยากจะทำตัวเป็นเหมือนผู้หญิงหลายใจ ฉันรู้สึกผิดต่อพี่หนึ่งเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่ฉันตกลงจะคบกับเขาแบบจริงจัง แต่ฉันก็ยังติดต่ออยู่กับแฟนเก่า ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรเอาเสียเลย
"ผมขอโทษ แต่อรไม่ต้องกังวลนะ ผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง" เขาพูดน้ำเสียงจริงจัง
"ไม่ต้องหรอกอ้น อรเกรงว่ามันจะยิ่งไปกันใหญ่ เรื่องนี้อรจัดการเองได้ อีกอย่างเราก็ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย พี่หนึ่งเขาคงจะเข้าใจในไม่ช้า" ฉันบอกเขา
อ้นดูเงียบลงไปอีกครั้ง ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะวางตัวแบบไหนดี ฉันเองก็ไม่ได้อยากให้เรื่องราวมันกลายเป็นแบบนี้ ฉันรู้สึกไม่ดีเลยที่เห็นอ้นต้องมาเสียใจเพราะฉัน และก็ไม่อยากให้พี่หนึ่งคิดว่าฉันเป็นคนหลายใจ ฉันคิดว่าฉันควรจะต้องทำอะไรสักอย่างที่จะสามารถทำให้เรื่องราวมันดีกว่านี้
ถึงที่ทำงานแล้ว ฉันรีบขอบคุณเขา และลงจากรถทันที โดยที่ไม่หันกลับไปมองเขาอีก ฉันคงจะต้องเด็ดขาดเสียที ไม่เช่นนั้นมันก็คงจะเป็นอยู่แบบนี้ไม่จบสิ้น
ฉันพยายามโทรหาพี่หนึ่งตลอด แต่เขาไม่รับสาย เขาคงจะโกรธฉันมากจริง ๆ แต่ไม่เป็นไร วันนี้หลังเลิกงานฉันจะไปรอเขาที่ร้าน ยังไงวันนี้ฉันจะต้องปรับความเข้าใจกับเขาให้ได้ ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลยที่เรื่องราวมันเป็นแบบนี้ ไม่อยากให้พี่หนึ่งเข้าใจฉันผิด
ฉันไปที่ร้านเสื้อของเขา พนักงานที่ร้านบอกว่าวันนี้ทั้งวันพี่หนึ่งยังไม่ได้เข้ามาเลย และก็ไม่ได้สั่งอะไรไว้ด้วย แต่ฉันยืนยันว่าฉันจะรอ
ฉันนั่งรอเขาตั้งแต่ 6 โมง จนร้านอื่น ๆ ค่อย ๆ ทยอยปิดแล้ว พี่หนึ่งก็ยังไม่มา
"พี่อรคะ หนิงว่าพี่หนึ่งคงจะไม่เข้ามาแล้วล่ะค่ะ ให้หนิงโทรหาพี่หนึ่งให้ไหมคะ" หนิงพนักงานร้านถามฉัน
"ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวพี่ก็คงจะกลับแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะจ๊ะ" ฉันบอกหนิงเสียงเศร้า
ฉันกลับบ้านด้วยจิตใจที่ไม่สบาย ถ้าสถานการณ์มันไม่ดีขึ้นแล้วฉันจะทำยังไง
ฉันกลั้นใจโทรหาพี่หนึ่งอีกครั้ง แต่ก็เหมือนเดิม เขาไม่ยอมรับสาย
นี่เขาจะไม่ยอมรับฟังอะไรเลยใช่ไหม กับแค่รับโทรศัพท์ฉันสักครั้ง เขายังไม่ยอมเลย
ฉันกลั้นใจอีกครั้ง ฉันจะไปหาเขาที่บ้าน ยังไงฉันต้องได้เจอเขาแน่ ๆ อยู่ที่ว่าเขาจะยอมรับฟังหรือไม่แค่นั้น ถ้าวันนี้ไม่ได้ปรับความเข้าใจกัน ฉันก็คงจะนอนไม่หลับอยู่ดี
ฉันตัดสินใจนั่งแท๊กซี่ไปหาเขาที่บ้าน ฉันเคยไปบ้านเขาก็หลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันกลับรู้สึกกลัวขึ้นมา เหมือนเป็นคนแปลกหน้าที่เขาไม่เคยคุ้นเคย
ฉันคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าถ้าเกิดฉันไปถึงแล้วพี่หนึ่งไม่ออกมาต้อนรับ ฉันจะทำยังไง แต่ก็คิดว่าเขาคงไม่ทำแบบนั้นแน่ ๆ พี่เขาเป็นสุภาพบุรุษ คงจะไม่ใจดำถึงขนาดนั้น บอกตรง ๆ ว่าฉันเดาไม่ออกจริง ๆ เพราะฉันกับเขาไม่เคยมีเรื่องเข้าใจผิด หรือโกรธกันถึงขนาดนี้มาก่อน
9 votes
ให้สำนวนเข้าใจง่ายดีค่ะ สื่อถึงอารมณ์ความรู้สึกได้ดี ชอบ แล้วจะติดตามอ่านต่อนะค่ะ ถึงตอนที่ 26 แล้ว เป็นกำลังใจให้ อิอิ 
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 27 ก.ค. 2549, 18.59 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...