ห้อง "สุขา" ทางซ้าย จ่าย สามบาท​
ห้อง "สุขจ๋า" ทางขวา ไม่เสียเงินจ้า เข้าฟรี
​ไปห้องสุขาก่อน แล้ว​อย่าลืมเลี้ยวขวามาห้องสุขจ๋า บ้างนะคะ​

ฉันเคยถามตัวเอง ว่าทำไมถึง​ต้องมี​ความทุกข์ ...​ขอสุขอย่างเดียวไม่​ได้เลย​เหรอ
วันเวลาผ่าน​ไป ฉันก็​ได้คำตอบให้​กับตัวเองว่า ​ความทุกข์​เป็นของขวัญล้ำค่า ​ที่มี​ได้​แต่อย่าเก็บไว้นาน

​เพราะว่า...​ทุกข์ทำให้เราเห็นคุณค่าของ​ความสุข
​เพราะว่า...​ทุกครั้ง​ที่ทุกข์ใจ​จะมีมิตรแท้ปรากฎกาย ปิ๊ง ขึ้น​มา (มาจากไหนก็ไม่รู้เนอะ)
​เพราะว่า...​​ถ้าเรามี​แต่​ความสุข ชีวิต​จะขาด​ความสมดุล
เห็นไหม...​​ความทุกข์ให้อะไร​มากกว่า​ที่คุณคิด

ฉันเคยผ่านวัน​ที่เสียใจกอด​ความทุกข์ไว้​กับตัวเอง (หวงมากเสียด้วยนะ)
มอง​ไปทางไหนอะไร​ก็ไม่สวยเลย​ ขนาดว่ามองตัวเองก็ยัง ไม่สวย
โลก​ทั้งโลก ฉันนี่แหละ​ น่าสงสาร​ที่สุด
​และแน่นอน ไม่เคยมี​ใครเข้าใจเลย​ ว่าฉันเศร้าแค่ไหน
(​จะทุกข์อะไร​​ได้ปานนั้น​กันนะเรา)
ไม่รู้ล่ะ ตอนนั้น​ ฉันว่าฉันทุกข์อย่าง​ที่สุดแล้ว​ เดิน​ไปไหนฉันก็ทำหน้าบูด​ไปด้วย (ยิ่งไม่สวยหนักเข้า​ไปอีก)

วันนึงถึงขีดสุด เศร้าก็ควรทำตัวให้ดูรันทดเข้าไว้
ฉันเลือก​ที่​จะนั่งรถเมล์จากอนุสาวรีย์ชัย​ไปฟิวเจอร์รังสิต (วันนี้ฉันถามตัวเองว่า...​วันนั้น​​ไปทำไมนะนั่น)
นั่งรถ มองภาพข้างทาง คิด...​นั่ง​ไปถึงห้างฟิวเจอร์ตอนอีกครึ่งชั่วโมงห้างก็​จะปิดแล้ว​
ฉันเดินขึ้น​สะพานลอย เปลี่ยว ​และ มืด ในตอนนั้น​อารมณ์เหมือน​จะอะไร​ก็ช่างแล้ว​
บนสะพานลอย ไม่มี​ใคร ลมพัดเย็นดีนะ ใจร้อนๆ​ของฉันค่อยอุ่นลง
แล้ว​ฉันก็พบ...​.พบ​กับประกายสว่างให้​กับใจฉัน (ใช่ค่ะ​ ฉันพบบนสะพานลอยหน้าห้างฟิวเจอร์รังสิตในเวลาเกือบสี่ทุ่ม)

ภาพตรงหน้า...​..
เด็กตัวเล็กๆ​ นั่งเรียงรายห่างกัน​ไปเพียงราว 2-3 เมตร
เสื้อผ้าเก่าจนขาด เนื้อตัวมอมแมม ก้มหมอบไหว้ มีแก้วพลาสติกวางตรงหน้า
บางคน​กำลังนั่งทานข้าวกล่องด้วยท่าทาง​ที่ดูหิวมาก
ในขณะ​ที่บางคนไม่ ไม่มีอะไร​​จะทาน...​

นี่​จะสี่ทุ่มแล้ว​นะ ทำไมยังมาอยู่​ตรงนี้กัน
หิวไหม กินอะไร​หรือยัง แล้ว​​จะ​ได้กลับ​ไปนอนพักกันตอนไหน
ทำไมผู้ใหญ่พวกนั้น​เค้าใจร้าย​กับพวกเธอจัง

ฉันยืนนิ่ง มอง สะท้อนใจ
เด็ก วัย​ที่ควรสดใสร่าเริง วิ่งเล่น กินอิ่ม นอนหลับ
อนาคตของชาติ...​ทำไมยังมาอยู่​ตรงนี้ ในเวลานี้

ฉันมาทำอะไร​​ที่นี่ ในเวลานี้...​
นี่ฉันคิดอะไร​น้อยเกิน​ไปหรือเปล่า
ฉันมา​เพราะว่า ฉันคิดว่า ฉันทุกข์ น่ะเหรอ
แล้ว​...​ตรงหน้าฉันนี่ล่ะ
ฉันเลิกมอง​แต่​ความทุกข์ของฉันแล้ว​
ฉันมองถึงเด็กๆ​ ​ที่​แม้​จะยิ้มให้ตัวเองบ้าง ยังไม่มีแรงใจให้ทำแบบนั้น​
ฉันนั่งรถกลับห้อง

เช้า​วันใหม่ .ฉันเริ่มใหม่
ยิ้มให้​กับตัวเอง ยิ้มให้​กับคนอื่น ยิ้มให้คน​ที่ฉันไม่รู้จักด้วยนะ...​
จนเดี๋ยวนี้เค้าเหล่านั้น​กลาย​เป็นคน​ที่รู้จัก ​ที่ยิ้มรอตั้งแต่เห็นฉันอยู่​ไกลๆ​

วันเวลาผ่าน เวลาสอนฉันว่า
ทุกอย่างหมุนเวียนเปลี่ยนตลอด
ใจ...​ทุกข์ ​และ สุข ผลัดเปลี่ยนกัน​ไป

วันนึง​ที่ฉันทุกข์...​ฉัน​จะบอก​กับตัวเองว่าเดี๋ยวมันก็​ไป ทุกข์ ไม่รักฉันนานหรอก
อย่างน้อยเพียงฉันหลับตา พรุ่งนี้​จะดีกว่า​เมื่อวาน


ปล่อยทุกข์มัน​ไปเ​ที่ยวบ้าง อยู่​กันนานๆ​มันเบื่อกัน​ได้นะ
แล้ว​เธอล่ะ ยังหวงทุกข์ไว้​กับใจคนเดียวหรือเปล่า
วางมันลงเถอะ...​แล้ว​เลี้ยวขวามาหาฉันในห้อง สุขจ๋า นะ ฉันรออยู่​