![]() |
![]() |
พันนที![]() |
ห้อง "สุขจ๋า" ทางขวา ไม่เสียเงินจ้า เข้าฟรี
ไปห้องสุขาก่อน แล้วอย่าลืมเลี้ยวขวามาห้องสุขจ๋า บ้างนะคะ...
ห้อง "สุขจ๋า" ทางขวา ไม่เสียเงินจ้า เข้าฟรี
ไปห้องสุขาก่อน แล้วอย่าลืมเลี้ยวขวามาห้องสุขจ๋า บ้างนะคะ
ฉันเคยถามตัวเอง ว่าทำไมถึงต้องมีความทุกข์ ...ขอสุขอย่างเดียวไม่ได้เลยเหรอ
วันเวลาผ่านไป ฉันก็ได้คำตอบให้กับตัวเองว่า ความทุกข์เป็นของขวัญล้ำค่า ที่มีได้แต่อย่าเก็บไว้นาน
เพราะว่า...ทุกข์ทำให้เราเห็นคุณค่าของความสุข
เพราะว่า...ทุกครั้งที่ทุกข์ใจจะมีมิตรแท้ปรากฎกาย ปิ๊ง ขึ้นมา (มาจากไหนก็ไม่รู้เนอะ)
เพราะว่า...ถ้าเรามีแต่ความสุข ชีวิตจะขาดความสมดุล
เห็นไหม...ความทุกข์ให้อะไรมากกว่าที่คุณคิด
ฉันเคยผ่านวันที่เสียใจกอดความทุกข์ไว้กับตัวเอง (หวงมากเสียด้วยนะ)
มองไปทางไหนอะไรก็ไม่สวยเลย ขนาดว่ามองตัวเองก็ยัง ไม่สวย
โลกทั้งโลก ฉันนี่แหละ น่าสงสารที่สุด
และแน่นอน ไม่เคยมีใครเข้าใจเลย ว่าฉันเศร้าแค่ไหน
(จะทุกข์อะไรได้ปานนั้นกันนะเรา)
ไม่รู้ล่ะ ตอนนั้น ฉันว่าฉันทุกข์อย่างที่สุดแล้ว เดินไปไหนฉันก็ทำหน้าบูดไปด้วย (ยิ่งไม่สวยหนักเข้าไปอีก)
วันนึงถึงขีดสุด เศร้าก็ควรทำตัวให้ดูรันทดเข้าไว้
ฉันเลือกที่จะนั่งรถเมล์จากอนุสาวรีย์ชัยไปฟิวเจอร์รังสิต (วันนี้ฉันถามตัวเองว่า...วันนั้นไปทำไมนะนั่น)
นั่งรถ มองภาพข้างทาง คิด...นั่งไปถึงห้างฟิวเจอร์ตอนอีกครึ่งชั่วโมงห้างก็จะปิดแล้ว
ฉันเดินขึ้นสะพานลอย เปลี่ยว และ มืด ในตอนนั้นอารมณ์เหมือนจะอะไรก็ช่างแล้ว
บนสะพานลอย ไม่มีใคร ลมพัดเย็นดีนะ ใจร้อนๆของฉันค่อยอุ่นลง
แล้วฉันก็พบ....พบกับประกายสว่างให้กับใจฉัน (ใช่ค่ะ ฉันพบบนสะพานลอยหน้าห้างฟิวเจอร์รังสิตในเวลาเกือบสี่ทุ่ม)
ภาพตรงหน้า.....
เด็กตัวเล็กๆ นั่งเรียงรายห่างกันไปเพียงราว 2-3 เมตร
เสื้อผ้าเก่าจนขาด เนื้อตัวมอมแมม ก้มหมอบไหว้ มีแก้วพลาสติกวางตรงหน้า
บางคนกำลังนั่งทานข้าวกล่องด้วยท่าทางที่ดูหิวมาก
ในขณะที่บางคนไม่ ไม่มีอะไรจะทาน...
นี่จะสี่ทุ่มแล้วนะ ทำไมยังมาอยู่ตรงนี้กัน
หิวไหม กินอะไรหรือยัง แล้วจะได้กลับไปนอนพักกันตอนไหน
ทำไมผู้ใหญ่พวกนั้นเค้าใจร้ายกับพวกเธอจัง
ฉันยืนนิ่ง มอง สะท้อนใจ
เด็ก วัยที่ควรสดใสร่าเริง วิ่งเล่น กินอิ่ม นอนหลับ
อนาคตของชาติ...ทำไมยังมาอยู่ตรงนี้ ในเวลานี้
ฉันมาทำอะไรที่นี่ ในเวลานี้...
นี่ฉันคิดอะไรน้อยเกินไปหรือเปล่า
ฉันมาเพราะว่า ฉันคิดว่า ฉันทุกข์ น่ะเหรอ
แล้ว...ตรงหน้าฉันนี่ล่ะ
ฉันเลิกมองแต่ความทุกข์ของฉันแล้ว
ฉันมองถึงเด็กๆ ที่แม้จะยิ้มให้ตัวเองบ้าง ยังไม่มีแรงใจให้ทำแบบนั้น
ฉันนั่งรถกลับห้อง
เช้าวันใหม่ .ฉันเริ่มใหม่
ยิ้มให้กับตัวเอง ยิ้มให้กับคนอื่น ยิ้มให้คนที่ฉันไม่รู้จักด้วยนะ...
จนเดี๋ยวนี้เค้าเหล่านั้นกลายเป็นคนที่รู้จัก ที่ยิ้มรอตั้งแต่เห็นฉันอยู่ไกลๆ
วันเวลาผ่าน เวลาสอนฉันว่า
ทุกอย่างหมุนเวียนเปลี่ยนตลอด
ใจ...ทุกข์ และ สุข ผลัดเปลี่ยนกันไป
วันนึงที่ฉันทุกข์...ฉันจะบอกกับตัวเองว่าเดี๋ยวมันก็ไป ทุกข์ ไม่รักฉันนานหรอก
อย่างน้อยเพียงฉันหลับตา พรุ่งนี้จะดีกว่าเมื่อวาน
ปล่อยทุกข์มันไปเที่ยวบ้าง อยู่กันนานๆมันเบื่อกันได้นะ
แล้วเธอล่ะ ยังหวงทุกข์ไว้กับใจคนเดียวหรือเปล่า
วางมันลงเถอะ...แล้วเลี้ยวขวามาหาฉันในห้อง สุขจ๋า นะ ฉันรออยู่
เมื่อวันที่ : 02 มิ.ย. 2549, 02.34 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...