![]() |
![]() |
Anantra![]() |
...ฉันถามตัวเองว่า ฉันยังรักอ้นอยู่อีกไหม ถึงตอนนี้ฉันกลับตอบได้ไม่เต็มปากว่าฉันยังคงรักเขา มันเป็นเพราะอะไรทั้ง ๆ ที่ฉันก็คิดถึงเขา เฝ้าคิดวนเวียนถึงเรื่องราวเก่า ๆ อยู่บ่อย ๆ และยังคงรู้สึกเจ็บแปลบเวลานึกถึงวันที่เขาจากไปกับใครคนนั้น...
คำพูดของอ้นทำให้ฉันถึงกับอึ้ง ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย ทำไม ทั้งๆ ที่ฉันอุตส่าห์ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขามีครอบครัวที่มีความสุข อยู่กันพร้อมหน้า ฉันยอมแม้กระทั่งทำร้ายหัวใจตัวเอง เสียสละเขาให้กับคนอื่น ฉันเสียใจจริง ๆ ที่มันกลายเป็นแบบนี้"อ้นไม่เคยลืมอรเลยนะ ถึงยังไงอ้นก็ทำใจให้รักเขาไม่ได้ อ้นพยายามแล้วนะอร แต่มันสุดความสามารถของอ้นจริง ๆ" เขาพูดเสียงเครือ
นี่ฉันควรจะดีใจ หรือ เสียใจกันแน่ ฉันสับสนจริง ๆ ทำไมมันถึงต้องมาเป็นแบบนี้อีกนะ ทั้ง ๆ ที่ฉันกำลังจะลืมเขาได้แล้ว
โทรศัพท์มือถือดังขึ้น ชื่อพี่หนึ่งโชว์หราบนหน้าจอ ฉันกดทิ้ง ไม่อยากรับ แต่เขาก็ยังกระหน่ำโทรมา ฉันเกรงใจเลยต้องยอมรับสายของเขา
"สวัสดีค่ะ" ฉันรับ
"อร อยู่ที่ไหนครับ"ปลายสายถาม
"มีอะไรหรือเปล่าคะ คือตอนนี้อรยังไม่สะดวกคุยน่ะค่ะ" ฉันพูดเสียงเบา
"อร พี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่เลยนะ เรื่องนี้พี่อธิบายได้นะครับ" เขาอ้อนวอน
"แค่นี้ก่อนนะคะพี่หนึ่ง ไว้เราค่อยคุยกัน อรไม่สะดวกจริง ๆ" ฉันบอกเขา พร้อมกับปิดโทรศัพ์ไปด้วย เพราะรู้ว่าเขาจะต้องโทรมาอีกเป็นแน่
"เขาโทรมาตามแล้วเหรอครับ" อ้นถามฉันทันที หลังจากที่ฉันวางหู
ฉันพยักหน้าตอบเขาเหมือนเดิม
"เขาคงจะเป็นห่วงอรมากแล้วล่ะ งั้นเราไปกันเถอะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง" อ้นพูดพร้อมกับลุกขึ้น
ภายในรถของเขาเปลี่ยนไปจากเดิม มีที่นั่งสำหรับเด็กในรถ และมีของเล่นหล่นอยู่ประปราย แม้กระทั่งเบาะหน้ายังมีตุ๊กตาไดโนเสาร์สีเขียววางอยู่ อ้นยิ้มอย่างอาย ๆ และขอเวลาเก็บของต่าง ๆ ซึ่งมีทั้งเอกสารของคุณพ่อ และของใช้สำหรับคุณลูก
ฉันแอบขำเล็ก ๆ และแอบดีใจที่เขาเป็นคุณพ่อคุณภาพ เขาเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากจากเวลาแค่ไม่กี่ปี มันทำให้ฉันรู้ว่าเขารักลูกชายของเขามากแค่ไหน จากรถซิ่งกลายเป็นรถที่ติดสติกเกอร์ "BABY IN CAR"
เราทั้งสองนั่งเงียบไปตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยสักคำ
ฉันไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย มันอึดอัด อยากจะถึงบ้านเร็ว ๆ อยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียว ใช้เวลานั่งคิดทบทวนสิ่งต่าง ๆ คนเดียว มันคงจะดีกว่ามานั่งอยู่ด้วยกันแบบนี้
ระหว่างที่เลี้ยวรถเข้าไปในซอยบ้าน ฉันเห็นรถพี่หนึ่งจอดอยู่หน้าบ้าน และตัวเขาก็ยืนรอฉันอยู่หน้าบ้านด้วยเช่นกัน
"ถึงแล้ว ขอบคุณมากนะคะ" ฉันบอกอ้น พร้อมเตรียมตัวลงจากรถ
"ผมขอโทรหาอรบ้างได้ไหม" อ้นถามฉันในตาเว้าวอน
ฉันพยักหน้าให้ เขา แล้วก็ลงจากรถ พี่หนึ่งรีบเดินมารับฉันตรงประตูรถทันที
อ้นโบกมือให้ฉัน ก่อนที่เขาจะขับรถออกไป ฉันก็โบกมือให้เขาเช่นกัน
"อร ไปไหนมา ทำไมพึ่งกลับมาป่านนี้" พี่หนึ่งพูดเสียงแข็ง
"อรจะไปไหนต้องรายงานพี่หนึ่งด้วยเหรอคะ" ฉันตอบหน้าเฉย
"อรก็รู้นี่ เขามีลูกมีเมียแล้วนะ อรไม่ควรจะ" พี่หนึ่งเตือน
"แล้วคนที่มีคู่หมั้นแล้วล่ะคะ อรควรไม๊" ฉันแทรกทันที
พี่หนึ่งหยุดพูดทันที เขาคงไม่คิดว่าฉันจะพูดออกมาแบบนี้ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
"พี่ขอโทษ แต่เรื่องนี้พี่อธิบายได้นะ และมันก็ไม่ใช่อย่างที่อรคิด" พี่หนึ่งอธิบาย
"จริง ๆ แล้วอรก็ไม่ได้คิดอะไรนี่คะ ใครจะหมั้นกับใคร ยังไงมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับอร เลยสักนิด" ฉันพูดหน้าตาเฉย
พี่หนึ่งถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง
"อรกำลังเข้าใจพี่ผิดนะ แจนกับพี่น่ะเราเป็นพี่น้องกัน จะหมั้นกันได้ยังไง" เขาพยายามอธิบาย
"พี่หนึ่งกลับไปก่อนเถอะค่ะ อรรู้สึกเพลียมาก ๆ แล้วก็อยากพักผ่อน" ฉันไล่เขาทางอ้อม
"ก็ได้ อรไปพักผ่อนก่อนเถอะ แล้วเราค่อยคุยกันวันหลัง" เขาพูดอย่างอ่อนใจ
พี่หนึ่งเป็นคนใจเย็น พูดจามีเหตุผล และเชื่อถือได้ แต่ฉันยังไม่อยากรับรู้อะไรตอนนี้ มันลังเล สับสน ไหนจะเรื่องของอ้น ไหนจะเรื่องของพี่หนึ่งอีก
ฉันถามตัวเองว่า ฉันยังรักอ้นอยู่อีกไหม ถึงตอนนี้ฉันกลับตอบได้ไม่เต็มปากว่าฉันยังคงรักเขา มันเป็นเพราะอะไรทั้ง ๆ ที่ฉันก็คิดถึงเขา เฝ้าคิดวนเวียนถึงเรื่องราวเก่า ๆ อยู่บ่อย ๆ และยังคงรู้สึกเจ็บแปลบเวลานึกถึงวันที่เขาจากไปกับใครคนนั้น
ฉันควรจะต้องดีใจสิมันถึงจะถูก ที่ในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่า อ้นรักฉันจริง ๆ ความรักของเราทั้งคู่เป็นความรักที่แท้จริง ไม่ได้เสแสร้ง หลอกลวงเหมือนอย่างที่ฉันเคยเข้าใจ แต่ทำไมนะ ทำไมฉันยังต้องรู้สึกสับสนกับความรักระหว่างฉันกับเขาอยู่อีก
กับพี่หนึ่ง ทำไมฉันถึงต้องรู้สึกร้อนรน หวั่นไหว และไม่พอใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้รู้ว่าเขากำลังจะหมั้นหมายกับคุณแจน ทั้ง ๆ ที่ฉันควรจะต้องโล่งใจ ที่เขาจะได้ไม่ต้องมายึดติดอยู่กับฉัน ก็ในเมื่อฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขามากเกินไปกว่าเพื่อนคนหนึ่ง และฉันก็มั่นใจว่าฉันคงจะไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วไม่ใช่หรือไง แต่ทำไมวันนี้ฉันถึงได้รู้สึกแบบนี้
นี่ฉันกำลังรักใครอยู่กันแน่? ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้
ทำไมนะโจทย์ความรักของฉันมันถึงได้ยากเย็นแบบนี้
ถ้าในวันนั้นอ้นไม่นอกใจฉัน เราคงได้แต่งงานกันไปแล้ว และฉันก็คงไม่ต้องมาเจอพี่หนึ่ง
หรือว่าถ้าอ้นไม่กลับมาในวันนี้ ฉันก็อาจจะลงเอยกับพี่หนึ่งก็ได้...ไม่ใช่สิก็เขากำลังจะหมั้นกับคนอื่นอยู่นี่นา
ฉันจะปรึกษาใครได้กับเรื่องแบบนี้นี่ บางทีถ้าฉันโทรหาจอย เธออาจจะช่วยฉันได้ อย่างน้อยก็ดีกว่ามานั่งอัดอั้นอยู่คนเดียว
ฉันหยิบโทรศัพท์กดหาจอย....
"สวัสดีค่ะ" จอยรับ
"จอย นี่อรนะ ว่างอยู่รึเปล่าจ๊ะ" ฉันถาม
"อรเหรอ ฉันจะทำยังไงดี ฮือ ๆ ฉันจะทำยังไงดี" จอยร้องไห้
"จอยเป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้น" ฉันถามด้วยความตกใจ
"น้อต...น้อตเขาไปแล้ว ฉันจะทำยังไงดี" จอยพูดไปร้องไห้ไป สะอึกสะอื้น
"เดี๋ยวฉันไปหาที่บ้านนะ รอก่อนนะจ๊ะ" ฉันบอกจอย และรีบวางหูทันที
เกิดอะไรขึ้นกับจอยและน้อตนะ ทำไมใยจอยถึงได้ร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้ ฉันเดาไม่ถูกจริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา รู้แต่ว่าฉันต้องรีบไป จอยน้ำเสียงไม่ดีเลย ฉันเป็นห่วงพวกเขาเหลือเกิน
เมื่อวันที่ : 01 มิ.ย. 2549, 13.47 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...