ฉันนี่ล่ะ "คนทำ​ความสะอาด"

ปีแรกของการเรียนนั้น​​เป็นชิวิต​ที่สาหัสพอสมควร ​เพราะมี​ทั้งเรื่อง​การปรับตัว การ​ที่​จะ​ต้องเรียนรู้อะไร​ต่างๆ​อีกมากมาย​ ​แต่นักศึกษาคนนี้ยัง​ต้องมีภาระ​ที่​ต้องทำมากกว่านั้น​...​...​

ในต่างประเทศคง​จะไม่มีนักศึกษาปริญญาเอกมากนัก​ที่​ต้องทำงาน​ใช้แรงงาน​พร้อม​ทั้งเรียน​ไปด้วย ​แต่อย่างเรานั้น​เรา​ต้องทำ​เนื่องจากเราไม่อยากรบกวนทางบ้าน ท่านส่งเสียมามากแล้ว​ หลังจากกดเครื่องคิดเลขคำนวณเงินเก็บจากการทำงาน​ที่เมืองไทย​ส่วนหนึ่ง​ใส่บัญชีไว้ให้ทางบ้าน​ใช้ อีก​ส่วนก็หอบหิ้วมา​ที่นี่ ​โดย​ที่ไม่​ได้​ใช้เงินทางบ้าน​แม้​แต่บาท​เดียวตั้งแต่ทำเรื่อง​วีซ่าจนกระทั่งเดินทางออกนอกประเทศ พบว่ายังไงก็​ต้องทำงาน ​ถ้าไม่ทำชีวิตคง​ไปไม่รอด​เพราะทุน​ที่​ได้รับจากมหาวิทยาลัยในตอนแรกนั้น​ให้​แต่เฉพาะ ค่าเทอม​และค่าประกันสุขภาพ

แปดโมงครึ่ง​เป็นการเริ่มต้นชีวิต​ที่มหาวิทยาลัยจนกระทั่งห้าโมงเย็นเรานั้น​​ต้องรีบเก็บกระเป๋ากุลีกุจอออกจากมหาวิทยาลัย ออก​ไปไหน? ทำไมรีบกลับ? คำถามเหล่านี้เคย​เป็น​ที่สงสัยของ​เพื่อนๆ​​เมื่อเราเข้า​ไปเรียนใหม่ๆ​ ​เมื่อเวลาผ่าน​ไปพวกเรามี​ความคุ้นเคย​ซึ่งกัน​และกันมากขึ้น​ กลุ่ม​เพื่อนเอ่ยปากชวน​ไปร่วมสังสรรค์ในเย็นวันศุกร์ ​แต่เรานั้น​​ต้องปฏิเสธ​ไป แน่นอน​ต้องมีคำว่า "ทำไม" ​เป็นคำถาม​ที่​ต้องการคำตอบพ่วงท้ายอีกครั้ง เราจึง​ต้องบอกให้​เพื่อนๆ​​ที่รักทราบว่าเรา​ต้อง​ไปทำงาน ทุกคนเข้าใจ​และมีอาการประหลาดใจ​พร้อม​ทั้งเห็นใจ​ไปในขณะเดียวกัน​เมื่อรู้ว่างาน​ที่เรา​ไปทำนั้น​​คือการ​เป็นคนทำ​ความสะอาด คน​ที่นี่​เขาเรียกผู้ประกอบอาชีพนี้กันติดปากว่าคลีนเนอร์ (Cleaner) สิ่งหนึ่ง​​ที่ยังประทับใจมาจนถึงทุกวันนี้​คือ​เพื่อนทุกคนไม่มี​ใครรังเกียจเดียดฉันท์​ที่​จะคบหา​กับ Cleaner อย่างเรา เท่านั้น​ยังไม่พอบางคนยังช่วยดูงานใหม่ให้​ที่มันเบากว่า​เพื่อไม่ให้เรา​ต้องมาทำงานหนักมากนัก ​เพราะทุกคนรู้ดีว่างาน Cleaner นี้หนัก​เอาการ นี่​คือน้ำใจจากกลุ่ม​เพื่อนต่างชาติ​ที่เรา​ได้มีโอกาสมาเรียน​ที่เดียวกัน​กับพวก​เขา

การสมัคร​เป็น cleaner ​ที่นี่เริ่มตั้งแต่กรอกใบสมัครแล้ว​ทำข้อสอบ ​ซึ่งข้อสอบนั้น​ถามเกี่ยว​กับการ​ใช้อุปกรณ์สารเคมี ​และขั้นตอนในการทำ​ความสะอาด รวม​ไปถึงว่ามีประสบการณ์ในการทำงานหรือไม่ ตรงนี้ก็โม้ๆ​​ไปหน่อย​ว่าเรา​สามารถทำ​ความสะอาดอะไร​​ได้บ้าง วัน​ที่​ไปสมัครโชคดีมาก​เพราะหลังจากส่งข้อสอบ​และใบสมัคร นายใหญ่ชาวเลบานอนเดินออกมาบอกเจ้าหน้า​ที่รับสมัครงานว่า​ต้องการคนด่วนสองคน วันนั้น​เรา​ไป​กับ​เพื่อนเวียดนาม​ที่เคยเรียนภาษาอังกฤษมาด้วยกัน เจ้าหน้า​ที่ก็น่ารักรีบยื่นใบสมัครของพวกเราสองคนให้​พอดี เรา​ทั้งคู่ถูกส่ง​ไปฝึกงานเย็นวันนั้น​เลย​ เวลาทำงาน​เป็นเวลา​ที่เหมาะเจาะมาก​คือห้าโมงเย็นถึงสองทุ่มครึ่ง ​และใกล้​กับมหาวิทยาลัยด้วย ​ใช้เวลาเพียงสิบนาที​โดยการเดินจากมหาวิทยาลัย​ไปยัง​ที่ทำงาน

เรา​ได้คนฝึกงาน​เป็นชาวมาเซโดเนียน (Macedonians) จากประเทศมาเซโดเนีย (Macedonia) ​ซึ่ง​เป็นประเทศไม่ใหญ่มากบนโลกเรา​แต่จิตใจของพวก​เขานั้น​ช่างกว้างใหญ่ยิ่งนัก เจ้านายรอง​ที่ทำหน้า​ที่คุมงานพวกเราก็มาจากประเทศนี้เช่นกัน เรา​ได้รับการฝึกงานสามวัน​โดย​ที่ไม่​ได้รับค่าแรง ​ซึ่งตอนฝึกงานก็เบาๆ​ไม่​ได้หนักมาก ​คือคนฝึกให้ดูขั้นตอน​แต่ละจุดว่าทำอย่างไรบ้าง​​และทำตามคนฝึกเล็กๆ​น้อย

การฝึกงานนี้บางครั้ง​เป็นสิ่ง​ที่สร้าง​ความเจ็บปวดให้คนบางคนเช่นกัน วันหนึ่ง​เรามีโอกาส​ได้รู้จัก​กับพี่คนหนึ่ง​แกก็ทำงาน cleaner เหมือนกัน​แต่มีเจ้านายคุมงาน​เป็นคนไทย เราลืมถามแกเรื่อง​บริษัทต้นสังกัด ​เมื่อ cleaner สองคนมาคุยกันก็เกิดการแลกเปลี่ยนบทสนทนา​ซึ่งกัน​และกัน ทำให้เรารู้ว่าพี่คนนั้น​แกฝึกงานประมาณสองอาทิตย์​โดยไม่​ได้รับค่าแรง​แม้​แต่บาท​เดียว จนสุดท้ายแก​ต้องลาออกมา ทำให้เราฟัง​และอึ้งว่านี่มัน​เป็นเรื่อง​จริงหรือนี่ ทำไมทำกัน​ไป​ได้ ? คิดอยู่​ในใจว่าคนเหล่านี้ไม่ควร​ได้ดิบ​ได้ดีมา​เป็นหัวหน้าคนเลย​ เทียบ​กับเราแล้ว​เรานั้น​โชคดียิ่งนัก​ที่ไม่​ต้อง​ไปพบปะเจอ​กับคนแบบนั้น​ ดังนั้น​​ใคร​ที่วาดหวังว่า​จะมาทำงานต่างแดนก็​ต้องเลือกดูงานให้ดีๆ​เช่นกัน อย่า​ไปหลงคารม​ใคร​เอาง่ายๆ​เชียว

วันเริ่มงานนายรอง​ที่คุมหน้างานเล่าว่าเคยมีเด็กไทยเข้ามาทำงานร่วม​กับแกเหมือนกันจนเรียนจบปริญญาโทกลับบ้าน​ไปแล้ว​ แกยังบอกอีกว่าแกชอบเด็กไทย เด็กไทยขยัน​ความรับผิดชอบสูง ทำให้เรานั่งยิ้มจนเหงือกแห้งตลอดเวลาการสนทนา เรา​ได้รับชุดฟอร์มใส่ขณะทำงาน ​ซึ่งชุดฟอร์มนี้ทางบริษัทมีข้อกำหนดว่าห้ามใส่เรื่อยเปื่อยเด็ดขาด ใส่​ได้เฉพาะตอนทำงานเท่านั้น​ เรา​ต้อง​ไปร่วมรับฟังการปฐมนิเทศน์จากตัวสำนักงานใหญ่เกี่ยว​กับระบบการทำงานด้วย ​ซึ่งน่ายินดี​ที่ประเทศนี้ให้​ความสำคัญ​กับทุกๆ​งานไม่ว่างานใหญ่งานเล็ก ด้วยเหตุนี้กระมังคง​เป็น​ส่วนหนึ่ง​​ที่ทำให้​ใครต่อ​ใครอยาก​จะมา​เป็นพลเมืองประเทศนี้กัน​ทั้งนั้น​ วันปฐมนิเทศน์มีเรา​เป็นเด็กไทยคนเดียว​ที่เหลือนั้น​มาจากทางฝั่งยุโรป ตัวโตๆ​กัน​ทั้งนั้น​ ​ซึ่ง​ส่วนใหญ่แล้ว​ต่างก็​เป็นนักศึกษามาทำงานหาเงินเลี้ยงชีพเช่นกัน

หน้า​ที่​ที่เรา​ต้องทำนั้น​​คือทำ​ความสะอาด office สามชั้น เริ่มตั้งแต่เก็บขยะ ขยะ​ที่ว่า​คือ​ที่ office ​จะมีโต๊ะทำงาน​แต่ละโต๊ะ​จะมีถังขยะอยู่​โต๊ะละสองใบ ใบหนึ่ง​สำหรับใส่กระดาษ ​ส่วนอีกใบก็ใส่ขยะทั่ว​ไป หนึ่ง​ชั้นมีประมาณ 80 โต๊ะ เราก็​ต้องเดินถือถุงดำสองถุง​เพื่อใส่ขยะสองอย่างแยกจากกัน งานต่อ​ไป​คือปัดฝุ่น ดูดฝุ่น เปลี่ยนกระดาษทิชชู่ในห้องน้ำ ​แต่ไม่​ต้องทำ​ความสะอาดห้องน้ำ (หน้า​ที่นี้​เขาจัดให้ผู้ชายทำ) งานไม่​ได้ยากเย็นอะไร​​แต่หนัก​เอาการอยู่​เหมือนกัน ทำแล้ว​นึกถึงพนักงาน​ที่​ใช้แรงงานตามโรงงานต่างๆ​ขึ้น​มาทันที นอกจากนี้แล้ว​​จะมีผู้ตรวจจากบริษัทต้นสังกัดมาตรวจเช็ค​ความสะอาดอีกครั้งทุกอาทิตย์ ​ซึ่งเดือนแรกนั้น​ก็เหมือน​กับ​เป็นช่วงการทดลองงาน​ถ้าไม่ผ่านก็เด้งออกมาอย่างเดียว ​ส่วนระยะเวลาในการทำงานนั้น​ก็ประมาณ 3 ชั่วโมงต่อวัน

ทำงานอาทิตย์แรกก็โชคดีเจอตรวจซะแล้ว​ผลออกมา​คือสกปรกมาก นายรอง​ที่คุมหน้างานถึง​กับ​ต้องขึ้น​มาสอนกันใหม่ (​ซึ่งจริงๆ​แล้ว​​เขา​จะให้ออกตอนนั้น​เลย​ก็​ได้) ไม่ใช่อ้าปากสอนอย่างเดียว แกลงมือทำ​ไปด้วย ​พร้อมจัดหาคนมาช่วยอีกคน คืนนั้น​ขึ้น​รถบัสกลับบ้าน​ต้องหันหน้าออกนอกหน้าต่างอย่างเดียว ​เพราะน้ำตามันค่อยๆ​รินไหลออกมาอีกแล้ว​ "ทำไมแค่งานทำ​ความสะอาดเราทำให้ดีไม่​ได้" นั่น​คือคำถาม​ที่นั่งถามตัวเองตลอดเวลาบนรถบัส อีก​ความรู้สึกหนึ่ง​​ที่น้ำตาไหลออกมาก็​คือประทับใจนาย​เพราะนายไม่ว่าอะไร​เลย​​แม้​แต่คำเดียว "One day you will be a good cleaner" นั่น​คือคำพูดจากนายในคืนนั้น​ ​เมื่อถึงบ้านคนดูแลเรา​ต้องมากล่อมจนเราหลับ (เหมือนเด็กเลย​) จนกระทั่งวันรุ่งขึ้น​​ต้องปรับวิธีการทำงานใหม่รู้หลัก​ต้องทำอย่างไร ตั้งแต่นั้น​มาก็ไม่มีปัญหาอีกเลย​

พนักงาน office ​ที่นี่​เป็นมิตรดีมากๆ​ ​ทั้งสามชั้น​ที่ทำ​ความสะอาดนั้น​​เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่​ที่ควบคุมการรถไฟของออสเตรเลียนั่นเอง มีชาวเอเชียมาทำงานใน office เหมือนกัน​ซึ่ง​ส่วนใหญ่​เป็นชาวอินเดีย เวียดนาม ​และจีน ​และหน้า​ที่หลักของพวก​เขา​คือฝ่ายวิศวกรรม เรามีโอกาส​ได้เจอพนักงาน​ที่กลับบ้านช้าบาง​ส่วน ​ซึ่ง​ส่วนใหญ่มีไม่มากนัก ​และมัก​จะ​เป็นขาประจำ​ที่อยู่​ทำงานรอบเย็นย่ำค่ำคืน ทุกครั้ง​ที่เรา​ไปเก็บขยะพวก​เขา​จะกล่าวคำขอบคุณเสมอ ​และคำถามยอดฮิต​ที่พวก​เขาถามเราทุกวัน "How are you ?" บางครั้งเราหิ้วขยะเยอะๆ​พวก​เขาเหล่านั้น​ต่างยินดี​ที่เปิดประตูให้ ​แม้​แต่กระทั่งระดับผู้จัดการใหญ่ก็ยังให้​ความใส่ใจ​กับ cleaner ​ซึ่งบทบาท​หน้า​ที่ต่างจากพวก​เขามากมาย​ บางครั้งพนักงานทิ้งขยะไม่ลงถังเวลาเรา​ไปเก็บขยะ​เขา​จะหยุดทำงาน​และรีบหยิบขยะนั้น​ลงถัง บางคนยกนิ้วโป้งให้​ที่เห็นเราแยกขยะ​ระหว่างกระดาษ​และขยะทั่ว​ไป ​เพราะคนเก่า​เขาไม่แยก รวม​ทั้ง​ไปแจ้งให้ทุกคนรับทราบว่าตอนนี้ขยะถูกแยกแล้ว​นะ​เพื่อ​ที่ทุกคน​จะ​ได้ทิ้งให้ถูก​ต้อง

จากการ​เป็น cleaner นี้ทำให้มีโอกาส​ได้เห็นว่าสภาพสิ่งแวดล้อมการทำงานของพนักงาน office ​ที่นี่​เป็นอย่างไร โต๊ะทุกตัวมีคอมพิวเตอร์​พร้อม ​แต่ละโต๊ะประมาณ 80% ​จะมีรูปบุคคล​ซึ่ง​เป็น​ที่รักไม่ว่า​จะ​เป็นลูก พ่อ แม่ คนรัก วางไว้เสมอ นอกจากนี้ก็​จะมีอะไร​ตลกๆ​เขียนแปะแซว​เพื่อนร่วมงานด้วยกัน หรือมีข้อ​ความ​ที่ตลกขบขัน​เป็นการสร้างบรรยากาศในการทำงาน​ที่ดี สร้าง​ความตื่นตาตื่นใจให้ cleaner ผู้นี้​ซึ่งไม่เคย​เป็นสาว office มาก่อนยิ่งนัก

เรานั้น​มักเข้างานช้า​และเลิกช้ากว่าคนอื่นเสมอ ​เพราะบางครั้งแลปเสร็จไม่ทันเวลา เหนื่อยใจแทบขาด​กับชีวิต ตอนนั้น​ ​ทั้งสมอง​และแรงกายทำงานหนักเท่าเทียมกัน ​เป็นครั้งแรก​ที่​ได้เรียนรู้ว่าคน​ที่ทำงาน​ใช้แรงงานนั้น​​เขาเหนื่อยยากเพียงไร ​แต่เหนื่อยอย่างไรก็​ต้องทน ​และ​ระหว่างทำงานก็พยายามทำอะไร​ให้ผ่อนคลายให้ตัวเอง​ไปด้วย​โดยเฉพาะเวลาเข้างานหลังหกโมงเย็น เสียงเพลงภาคภาษาอังกฤษซะด้วยจากปาก cleaner คนนี้ดังลั่น​ไป​ทั้ง office ​เนื่องจากใส่หูฟังเพลง​ไปทำงาน​ไป ประเภทมือทำปากร้อง จนกระทั่งครั้งหนึ่ง​เดินมาถึงล็อคสุดท้ายของ office มีพนักงานผู้โชคร้ายมาแอบนั่งทำงานอยู่​เงียบๆ​ ​เมื่อ​ต้องมาจ๊ะ​เอ๋กันเล่น​เอาเราหุบปากแทบไม่ทัน อาย​ไปเลย​ เรารีบขอโทษแก​ที่เราร้องเพลง แกหัวเราะบอกว่า​ได้ยินเราร้องมาตั้งแต่ต้นแล้ว​ "You are a very happy cleaner" แกบอกมาสยบ​ความอายของเรา ตั้งแต่นั้น​มาไม่กล้าเปล่งเสียงมาดังๆ​อีกเลย​​ได้​แต่งุ้งงิ้งอยู่​ในลำคอ


ราย​ได้ล่ะ?? ราย​ได้ดีทีเดียวทำงาน​ที่นี่อาทิตย์ละ 15 ชั่วโมง (ทำจันทร์ถึงศุกร์ หยุดเสาร์อาทิตย์) ​สามารถ​ได้ราย​ได้เลี้ยงชีพ​ซึ่งแปลง​เป็นเงินไทยตกประมาณเดือนละ 30000 บาท​ (หักภาษีแล้ว​) ราย​ได้ขนาดนี้จุนเจือ​เป็นค่าดำรงชีวิต​ที่นี่​ได้อย่างสบาย มีเหลือเก็บนิดหน่อย​ สำหรับคน​ที่ไม่ฟุ่มเฟือยอย่างเรา นอกจากนั้น​แล้ว​วันหยุด​ที่​เป็น Public holiday ก็ยัง​ได้รับค่าแรงอีกด้วย บางวันคนขาด​ซึ่งนาย​ต้องจัดคนอยู่​ทำทดแทนคน​ที่ขาด ชั่วโมงการทำงาน​ต้องเพิ่มมาอีกหนึ่ง​ชั่วโมง ​และชั่วโมงนั้น​ค่าแรง​ที่​ได้รับ​จะจ่าย​เป็นอัตรา over time คูณ​ไปอีก 1.5 ​ส่วน​ใคร​ที่​ต้องมาทำวันหยุดล่ะก็​ได้​ไปเลย​คูณ 2 เรานั้น​ไม่​ได้ทำเพิ่มพิเศษอะไร​ ​เนื่องจาก​ที่​ได้อยู่​มันพอเพียงแล้ว​ ​ที่สำคัญงานหลัก​คืองานเรียน...​...​.

คน​ที่ทำงาน​เมื่อทำงานครบ 6 เดือน​สามารถพักร้อน​ได้ครึ่งเดือน หรือ​จะเก็บไว้ให้ครบปีแล้ว​พักร้อน​ไปอีกหนึ่ง​เดือนก็​ได้ ​ซึ่งแน่นอน​คือบริษัทยังคงจ่ายค่าแรงช่วง​ที่เราพักร้อนด้วย หนึ่ง​ปีลาป่วย​ได้ 5 วัน ​และ​ต้องมีใบรับรองแพทย์มายืนยันเช่นกัน บางวันเราติดแลป​ต้องหยุดงาน นายผู้ใจดีก็​จะบอกให้นำใบรับรองแพทย์มา​โดยแกแนะนำว่า ให้บอกหมอว่าเราปวดประจำเดือน โอ้โฮ นายใจดีจริงๆ​ ​แต่นายก็​จะใจดี​เป็นคนๆ​​ไปไม่ใช่​กับทุกคน ​ส่วน​ใคร​ที่ไม่​ใช้สิทธิ์พักร้อน​ถ้าทำงานครบหนึ่ง​ปีไม่เคยพักร้อนเลย​แล้ว​​ต้องลาออกนั้น​ทางบริษัทก็​จะจ่ายเงินให้ชดเชยเต็มเวลา​คือหนึ่ง​เดีอน งาน​ที่นี่ยังคงมีเงิน​ที่เรียกว่า​เป็นเงินสะสม​เอาไว้​ใช้ยามแก่เฒ่าสำหรับประชากร​ที่นี่ สำหรับผู้​ที่​เป็นนักเรียนต่างชาติก็​จะ​ได้เงิน​ส่วนนี้คืน​เมื่อกลับประเทศ ​ซึ่ง​เป็นการวางระบบ​ที่ดีจริงๆ​ เรื่อง​ภาษี ถึง​แม้ว่าประเทศนี้หักภาษีเยอะ​แต่ก็​จะ​ได้คืนกลับมาทุกปีแล้ว​ตามคุณสมบัติ​ที่เรากรอก​ไปในใบเรียกคืนภาษี

ช่วง Christmas ก็มีจัดเลี้ยงเล็กๆ​ให้​กับพนักงานทำ​ความสะอาด เหล่า cleaner ก็มารวมตัวกัน วันเกิดทางบริษัทส่งการ์ดมาให้ถึงบ้าน (ทุกวันนี้​แม้ว่า​จะลาออกมาแล้ว​มื่อวันเกิดเวียนมาถึงก็ยังคง​ได้รับการ์ดอยู่​)

จนกระทั่งมาถึงเดือน​ที่สามของการเรียน อาจารย์เรียกเข้า​ไปคุยเรื่อง​งาน cleaner ​ที่ทำอยู่​ อาจารย์บอกว่า "You have a long day" หลังจากนั้น​แกก็เลย​บอกเรื่อง​ทุนให้ฟัง ตอนแรกฟังแล้ว​ไม่แน่ใจตัวเองว่าฟังผิดเพี้ยน​ไปหรือไม่ อาจารย์บอกว่าแกพึ่งจัดสรรเรื่อง​เงินของสถาบันเสร็จ ​ซึ่งยังมี​ส่วน​ที่แบ่งปันมาให้เรา​เป็นค่าครองชีพ​ได้ ​ซึ่ง​ส่วน​ที่แกแบ่งปันมาให้นั้น​ก็เท่า​กับทุนการศึกษา​ที่​เขาจ่ายให้เด็กสัญชาติ Aussie หลังเดินออกมาจากห้องอาจารย์ David (คง​จะ​ได้ยินเสียงเรา​กับอาจารย์คุยกัน) รีบมาถามว่า​ได้ทุนเพิ่มแล้ว​ใช่ไหม ทำให้​เพื่อนๆ​ต่างเข้ามาแสดง​ความยินดี ​และทุกคนลง​ความเห็น​เป็นเสียงเดียวว่า " Quit your job now"

เรานั้น​​เมื่อ​ได้รับทุนเพิ่มแล้ว​ก็ตัดสินใจ​ที่​จะเลิกทำงานเช่นกัน ​เนื่องจากอยากมาทุ่มเทให้​กับงานวิจัยมากขึ้น​ ให้คุ้ม​กับเงินทุน​ที่​เขาจ่ายให้เรา ​แต่ด้วย​ความเกรงใจบริษัท ยังคงช่วยงาน​ไปเรื่อยๆ​จนกระทั่งครบ 1 ปี เราล่ำลาพนักงาน office ​ที่เราคุ้นเคย ทุกคนเข้ามาขอบคุณ​ที่คอยทำ​ความสะอาดให้พวก​เขา คนหนึ่ง​บอกว่าตัวแกเองก็เคย​เป็นcleaner เหมือนกัน ช่วง​ที่แก​ต้องซื้อบ้าน แก​ต้องทำงาน​ที่สองเพิ่มหลังจากแกเลิกงาน​ที่ office คน​ที่นี่การทำงานแรงงานหรืองาน​ใช้สมองทุกคนเสมอภาคหมดไม่มี​ใครดูถูก​ใคร ไม่มีคำว่างานชั้นต่ำชั้นสูง ทุกอาชีพ​ที่นี่​ที่มีการดำเนินการอย่างถูก​ต้องตามกฎหมายนั้น​เรียกว่า​เป็นอาชีพ​ที่​ต้องเคารพ​ซึ่งกัน​และกัน​ทั้งนั้น​ ทางบริษัทมีการปรับค่าแรงให้ก่อน​ที่เรา​จะออก​เพื่อ​เป็นการจูงใจให้อยู่​ต่อ ​แต่เรา​ต้องอธิบายให้แกเข้าใจว่าเราเริ่มเรียนหนักมากขึ้น​ ​ซึ่งแกก็เห็นจากการ​ที่เรามาเข้างานช้า นายเข้าใจ​และรับฟัง "You are a good cleaner, you can come back anytime that you want" " You will have a better job than this job in the future" นั่น​คือประโยคสุดท้ายจากนายรอง​ที่คุมงานเรา เรา​ได้​แต่น้ำตาคลอมี​แต่เพียงคำพูด​ที่อยู่​ในใจว่า "ฉันภูมิใจเหลือเกิน​ที่ครั้งหนึ่ง​ฉันเคย​เป็น cleaner อาชีพหนึ่ง​​ที่ฉันหลงรักมัน​โดยไม่รู้ตัว"

รูปจาก http://www.londonstimes.us/toons/cartoons/cleaner.jpg