 ถึงเธอ |
|
| vivawonder |
...ด้วยความอ้างว้าง กับพื้นที่ว่างๆในกระดาษ จึงไม่อาจหยุดคิด...
ถึงเธอ... หนาวมาอีกแล้วหนอ......
ไม่รู้ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน สบายดีไหม... ฉันมีแต่ความคิดถึงเต็มไปหมด ทั้งในห้วงความคิด ในหัวใจ และในมวลอากาศอันหนาวหนัก
ฉันคิดถึงเธอ........ฉันคิดถึงมากเหลือเกิน
ฉันจำวินาที...นาที หรือแม้กระทั่งวัน ที่เราจากกันไม่ได้
จำได้ว่าเป็นเดือนเดียวกันนี้ล่ะ...เดือนNovemberที่หนาวเหน็บ
จำไม่ได้หรอกว่าที่ไหน หรือเธอใส่เสื้อสีอะไร
จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทำไมเราต้องจากกัน
ว่ากันว่า หน้าหนาวเวลาจะผ่านไปเชื่องช้า
ราวกับกาลเวลาถูกแช่แข็ง...
ลมหนาวที่พัดมาสัมผัสผิว ก็ราวกับคมใบไผ่ที่บาดเนื้อ
เย็นไปถึงขั้วใจ....หลายคนว่าอย่างนั้น
แล้วเธอล่ะว่าอย่างนั้นไหม...หนาวอยู่รึปล่าว....มีผ้าห่มพอไหม
ฉันเป็นห่วง.....ฉันคิดถึงแล้วห่วงเหลือเกิน
ห่วงกลัวเธอจะอ้างว้าง เหน็บหนาว ยาวนานอยู่เงียบงัน
ความลำพังเหมือนน้ำแข็งที่ทำให้ยิ่งหนาว...
ฉันไม่ได้อยู่ลำพังหรอก....เธอล่ะ...มีใครข้างๆบ้างไหม
ฉันไม่รู้เรื่องเธอแม้แต่น้อย....
ฉันได้แต่กังวลวุ่นวายอยู่ในใจ...ฉันกระสับกระส่ายเมื่อนึกหาคำตอบ...
เธอไหวรึปล่าว ทุกอย่างเรียบร้อยรึปล่าวในหนาวนี้
คำถาม ความปรารถนา ความห่วงคนึง...ประดังเข้ามาใส่ฉัน
ทำให้ตอนนี้รู้สึกอุ่นถึงร้อนใจทีเดียว....เธอคงไม่รู้หรอก
ฉันยังทุกข์ร้อนและห่วงเธอ... แล้วฉันจะทำยังไง จะไปสู่เธอได้อย่างไร....
ฉันกำลังทอดถอนใจ....
มีไออุ่นออกมาแผ่วเบา มันค่อยๆจางหายไป
ฉันนิ่งคิดถึงเธอ ยังคิดถึงอยู่อย่างนั้น แต่ค่อยลดระลอกคลื่นลงแล้ว
มันกลายเป็นความรู้สึกเย็นและเบาลง
ฉันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้...สิ่งดีๆที่อาจส่งไปถึงเธอ
ที่ไม่รู้ว่าอยู่ใกล้หรือไกล....
สิ่งที่พอจะทำให้เธอคลายหนาว
ปัดเป่าให้เธอได้บ้าง...
คงมีแต่ความรู้สึกนี้...ความปรารถนาอย่างยิ่งยวดที่จะส่งผ่านไปสู่เธอ
ผ่านลมหนาวหนานิ่งนี้ ... ไปสู่ที่ใดที่หนึ่งที่เธออยู่
สู่อากาศที่เธอจะหายใจ สู่กายและหัวใจ
ฉันฝากความรู้สึกอันมากมายไปเป็นถ้อยคำอวยพร
ขอให้เธอ...โชคดี ทุกย่างก้าวทุกลมหายใจ
ให้ลมหนาวพัดพลาดผ่านเธอไปไม่กระทบกาย
ให้เธออุ่นสบายทั้งกายใจ ทุกเวลาวินาที
ให้ผ้าห่มของเธออุ่นอยู่เสมอ อุ่นกว่าของใคร
ให้ซุปร้อนของเธอร้อนและอร่อยเสมอ ทุกครั้งที่เธอต้องการ
ขอให้บ้านของเธออบอุ่น ขอให้ทุกที่ที่เธอไปมีความอบอุ่น
ขอให้เธอสุขสบายและแข็งแรงทั้งกายใจ...
เท่านี้ที่ฉันทำได้....
จากใครคนหนึ่งที่เธออาจลืมไปหรือยังจำได้เลือนลาง
จากหน้าหนาวที่แล้ว Novemberที่แล้ว...
จากคนที่จำได้เพียงชื่อ ใบหน้า และรอยยิ้มของเธอ
และเดือนจากที่แสนหนาวร้ายนัก
อุ่นขึ้นบ้างไหม.....
หลับฝันดีนะ
...คนดี
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 29 เม.ย. 2549, 15.53 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...