น้ำตา




ในยาม​ที่คนเราเศร้าโศก เสียใจ ผิดหวังจากสิ่ง​ที่มุ่งหวัง มัก​จะ​ต้องร้องไห้เสียน้ำตา ...​ น้ำตาจึงถูกจัด​เป็นสัญลักษณ์ของ​ความทุกข์โศกชนิดหนึ่ง​

ในวัยเด็ก ฉัน​เป็นเด็กขี้แง ฉัน​กับน้ำตาจึง​เป็นสิ่ง​ที่ตัดกันไม่ขาด ฉัน​ใช้มัน​เพื่อระบาย​ความรู้สึกอัดอั้นตันใจ ​ความน้อยเนื้อต่ำใจของฉันเสมอ ๆ​

เท่า​ที่จำ​ความ​ได้ ฉันร้องไห้ทุกวันเลย​ล่ะ ​แต่ฉันก็จำไม่​ได้หรอกว่าร้องไห้ด้วยสาเหตุอะไร​บ้าง ...​แง แง แง

​เมื่อเติบโต​เป็นผู้ใหญ่ขึ้น​ ฉันยังคง​ใช้น้ำตา ​เพื่อระบาย​ความทุกข์ ​ความไม่สบายใจของฉันเสมอ เช่น

เวลาโกรธ​กับ​เพื่อน -> ฉันนั่งร้องไห้
เวลาทะเลาะ​กับพี่ หรือโดนพี่แกล้ง -> ฉันนั่งร้องไห้
เวลาน้อยใจพ่อแม่ -> ฉันก็​จะแอบมานั่งร้องไห้
...​ ​เป็นต้น

ฉัน​เป็นเด็กขี้แงไม่เลิก ​จะดีขึ้น​ก็แค่ร้องไห้น้อยลง​เมื่อโตขึ้น​

​แม้กระทั่งสมัย​เมื่อครั้งศึกษาอยู่​ระดับอุดมศึกษาอยู่​นั้น​ ฉันยังร้องไห้บ่อยมาก เรื่อง​หลัก ๆ​ คง​เป็นเรื่อง​น้อยใจ​เพื่อน ไม่เข้าใจ​เพื่อน แคร์​เพื่อนมาก ๆ​
​และด้วยเรื่อง​นี้แหละ​​ที่ทำให้ฉัน​ต้องเลิกร้องไห้ ​เพราะ​เพื่อน ๆ​ เริ่มรำคาญใน​ความ​เป็นคนขี้แงของฉัน ...​ ​และฉันเองก็กลัวสูญเสีย​เพื่อน ๆ​ ​ไป

บัดนี้ ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอเหมือน​แต่ก่อนแล้ว​ ฉัน​เป็นคน​ที่เข้มแข็งขึ้น​มาก แทบ​จะไม่มีคราบน้ำตามาเปรอะเปื้อนใบหน้าของฉันอีกต่อ​ไป ​เพราะไม่ว่า​จะอย่างไร สถานการณ์หนักหน่วงเพียงไร ฉันก็​จะยิ้มสู้ ...​ สบม.ยห.อยู่​แล้ว​

ฉัน​ได้สัญญา​กับตัวเองแล้ว​ว่า "ฉัน​จะ​ต้องเข้มแข็ง" ​พร้อม​ที่​จะเผชิญโลกอันกว้างใหญ่ต่อ​ไป

ยิ้ม .. ยิ้ม ...​ ยิ้มแล้ว​โลกสดใส ยิ้มแล้ว​ทุกอย่าง​จะดีเอง เชื่อเหอะ ...​



ลักยิ้ม :)