ผมเช่าบ้านพักอยู่​ในซอยหนึ่ง​ย่านตลาดบางแค ซอย​ที่ผมพักอยู่​นี้ชาวบ้าน​เขาเรียกว่า "ซอยเพิ่มทรัพย์" ผมมาอยู่​​ที่นี่ไม่เกี่ยว​กับชื่อซอยอัน​เป็นมงคลนามนี้​แต่ประการใด ​แต่พิจารณาว่ามันใกล้​กับตลาด การ​ไปมาสะดวก​ ​และ​โดยเฉพาะค่าเช่าบ้านพักไม่แพงจนเกินฐานะของผม

ซอย​ที่ผมพักอาศัยนี้เดิมทีคง​เป็นทางเดินในสวนนั่นเอง ​ต่อมา​เมื่อมีผู้คนมาอยู่​อาศัยมากขึ้น​จึงพัฒนามา​เป็นซอย ​แต่ก็แคบรถหลีกกันแทบไม่พ้น ​ความยาวของซอยประมาณ 3 กม. ผมพักอยู่​กลางซอย เลย​บ้าน​ที่ผมพัก​จะ​เป็นสวนรกร้าง​ที่เจ้าของ​ที่ไม่​ได้ทำประโยชน์อะไร​ คง​จะรอขาย​เมื่อราคา​ที่แพงขึ้น​ ​และมีบ้านเช่าปลูกอยู่​ประปราย สุดซอย​จะ​เป็น​ที่เปลี่ยวแทบ​จะไม่มีบ้านคนพักอาศัย

ปากซอยมีวินรถมอเตอร์ไซค์อยู่​วินหนึ่ง​ มีรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างประมาณเกือบ 20 คัน ผมรู้จักคนขับเกือบทุกคน ​เพราะผม​ต้องอาศัยบริการรถรับจ้างพวกนี้ทุกวัน ​ส่วนใหญ่คนขับ​จะมีอายุประมาณเกือบๆ​​จะกลางคน มีอัธยาศัยดีทุกคน ​และทำงานขี่รถรับจ้าง​ที่ปากซอยนี้มาคนละหลายปี

วันหนึ่ง​ผมสังเกตุเห็นคนขี่รถรับจ้างคนใหม่ อายุอานามประมาณ 20 ปีต้นๆ​ หน้าตาดูเหมือน​จะเพิ่งมาจากต่างจังหวัด สอบถามคนเก่าจึง​ได้​ความว่าเพิ่งมาจากนครปฐม มาหางานทำ​แต่ไม่​ได้งานเลย​มาขี่รถรับจ้าง ดีกว่าอยู่​เฉยๆ​ ​ความจริงก็อยู่​เฉยๆ​ไม่​ได้อยู่​แล้ว​ ​เพราะ​ต้องกิน​ต้อง​ใช้เงินทุกวัน ​เขาเช่ารถมอเตอร์ไซค์จากคนขี่เก่า​ที่ไม่สบายขี่ไม่​ได้

หนุ่มคนนี้มีชื่อว่า สม ท่าทาง​เอางาน​เอาการ ​และ​ได้ข่าวว่าหมอ​เป็นคนขยัน​เอาการ ออกมาขี่รถ​แต่เช้า​ก่อน​ใคร ​เขาพักอาศัยอยู่​​กับญาติในซอยนี้เหมือนกัน ​และสม​จะ​เป็นคนสุดท้าย​ที่เลิกขี่รถในตอนกลางคืน ​คือเลิกประมาณหลังเ​ที่ยงคืน​ไปแล้ว​ ​ถ้า​เป็นคืนวันศุกร์หรือคืนวันเสาร์ ​เขา​จะเลิกประมาณตีสองหรือเกือบตีสาม เคยมีคนถาม​เขาว่า ทำไมเลิกดึกอย่างนั้น​ ไม่กลัวคน​จะจี้ชิงรถหรือชิงเงินหรือ ​เขาตอบว่าไม่กลัวหรอก​เพราะ​เขาไม่​ได้ทำให้​ใครเดือดร้อน ​และ​เขาก็ทำงานอย่างสุจริต

​และบอกเพิ่มเติมอีกว่า เลิกงานเร็วก็ไม่รู้​จะ​ไปไหน นอนก็ไม่หลับ ​เขาพักอยู่​คนเดียว ​เขาเลิกดึกอาจ​จะ​เป็นประโยชน์สำหรับคน​ที่​ต้องกลับบ้านดึกๆ​ ​จะ​ได้มีรถกลับบ้านไม่​ต้องเดินกลับคนเดียว ​และเคยมีคนเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง​​ที่พักอาศัยอยู่​สุดซอยนี้ ​เป็นผู้​โดยสารคนสุดท้ายของ​เขาเกือบ​จะทุกคืนเสมอๆ​

​ต่อมาอีกสองสามเดือน​เพื่อน​ที่ขี่รถรับจ้างวินเดียวกัน พูดว่าสมย้ายบ้าน​ที่พักแล้ว​ ​โดยย้าย​ไปอยู่​ท้ายซอย ​ซึ่ง​เป็นบ้านหลังเดี่ยวโดดๆ​อยู่​ในสวน ​และชาวบ้านพูดว่าบ้านหลังนี้ไม่มีคนอยู่​อาศัยมาสามเดือนแล้ว​ ไม่ทราบว่าเจ้าของย้าย​ไปอยู่​​ที่ไหน

สมยังมาทำงานขี่รถรับจ้างตามปกติ ​เนื่องจาก​เขา​เป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยสุงสิง​กับ​ใคร ​เพื่อนๆ​จึงไม่รู้รายละเอียดเกี่ยว​กับ​เขามากนัก ​แต่มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น​ตั้งแต่​เขาย้าย​ที่พักใหม่ ​เขาออกมาขี่รถสายทุกวัน ​และเลิกงานเร็วเหมือนคนอื่นๆ​​คือประมาณสามทุ่ม ​เพื่อนร่วมวินถาม​เขา ​เขาก็บอกว่าไม่มีอะไร​ ช่วงนี้​เขาไม่ค่อนสบาย​เป็นไข้เกือบทุกวัน

​ต่อมาสมก็หยุดงานบ่อยขึ้น​ ​ซึ่ง​เขาไม่เคยประพฤติเช่นนี้มาก่อน บางครั้งหยุดงานติดต่อกันสองสามวัน

พฤติกรรมแปลกๆ​เช่นนี้สร้าง​ความสงสัยให้​เพื่อนร่วมวินมากขึ้น​ หลายคนปรารภว่าน่า​จะ​ต้อง​ไปเยี่ยม​เขา​ที่บ้านสักครั้ง

ช่วงบ่ายวันหนึ่ง​​เพื่อนร่วมวินก็ตัดสินใจเข้า​ไปหาสม​ที่บ้านพักท้ายซฮย

บ้าน​ที่​เขาพักอาศัย​เป็นบ้านไม้เก่าๆ​ปลูกอยู่​ในดงกล้วย มีต้นไม้ขึ้น​ปกคลุมร่มคลึ้ม ​เมื่อเข้า​ไปในบ้านสิ่ง​ที่ทุกคนเห็น​คือ สภาพบ้านคล้าย​กับไม่มีคนพักอาศัย เต็ม​ไปด้วยฝุ่นละออง​และยักไหย่ ​เพื่อนพบสมนอนอยู่​บนเสื่อเก่าๆ​ในห้อง ไม่มีข้าวของอะไร​​ที่มีค่าในห้องเลย​ นอกจากเสื้อผ้าเก่าๆ​ของสมสองสามชิ้น ​เมื่อสมเห็น​เพื่อนเข้ามาเยี่ยม ​เขาพยายาม​จะลุกขึ้น​ต้อนรับ ​แต่ดูเหมือน​เขาไม่มีแรง​แม้​แต่​จะลุกขึ้น​นั่ง ​ต้องนอนลง​ไปอีก ​เพื่อนๆ​เห็นสภาพ​เขาอย่างนี้ จึงตกลงใจว่า​จะ​ต้องนำ​เขา​ไปรักษา​ที่โรงพยาบาลใกล้ๆ​ ปล่อยไว้เห็นที​จะตายแน่

สมถูก​เพื่อนๆ​นำ​ไปรักษาตัว​ที่โรงพยาบาลใกล้ๆ​​กับตลาด ​เมื่อ​เพื่อนๆ​​ไปเยี่ยมดูอาการ​เขา พยาบาล​ที่ดูแลสมแจ้งว่า สองสามวันแรก​เขามีอาการเพ้อคลั่ง เรียกชื่อผู้หญิงคนหนึ่ง​อยู่​ตลอดเวลา ​เพื่อนๆ​สมถามพยาบาลว่า ผู้หญิงคน​ที่สมเรียกหานั้น​ชื่ออะไร​ พยาบาลบอกว่าชื่อ สมศรี ​และสมบอกว่า​เป็นเมียของ​เขา

​เพื่อนๆ​ต่างตกตลึงพูดไม่ออก​เมื่อ​ได้ยินชื่อผู้หญิงคนนี้
​เพราะเธอถูกฃิงทรัพย์​และถูกคนร้ายฆ่าตายก่อน​ที่สม​จะมาขี่รถรับจ้าง​ที่วินเพียงเจ็ดวันเท่านั้น​