ไม่มีอะไร​​ต้องละอายต่อมโนธรรมของข้า​ทั้งนั้น​ การกระทำของข้าเปิดเผยห้าวหาญ​สามารถตีแผ่ต่อฟ้าดิน

ต้นไม้นี่เหมาะดีเหมือนกัน​ที่​จะ​เป็น​ที่ตัดสินของข้า​กับหลงหวาง ถือ​เป็นมหรสพแก่ฟ้าดิน

คู่มือ​ที่คู่ควรหายาก ถึงอย่างไรมันก็​ต้องมา

ลูกผู้ชาย หากขาดสัจ​จะแล้ว​ต่อให้นุ่งกระโปรงยังน้อยเกิน​ไปเลย​



ไม่มีอะไร​​ต้องละอายต่อมโนธรรมของข้า​ทั้งนั้น​ การกระทำของข้าเปิดเผยห้าวหาญ​สามารถตีแผ่ต่อฟ้าดิน

ข้าทำตามหน้า​ที่ด้วย​ความจงรัก ​จะสังหารโจรร้ายขโมยของหลวงรายนี้ให้​ได้

รอข้าก่อนเถอะ ​ไป๋หู่ ต้นไม้แห่งตำนาน​จะ​เป็น​ที่ฝังศพเจ้า

ใช่แล้ว​ ​เป็น​ที่ฝังศพเจ้า...​



ลมพัด

เสียงผู้หญิงร้องโหยหวน ในกลียุคเช่นนี้ชีวิตไม่มีค่า​แม้​แต่อีแปะเดียว

เหรียญอีแปะร่วงลง​กับพื้น ดาบของข้าแทงใส่คอทหารคนนั้น​

มันตาเหลือกค้าง ถึงตายมันก็คงไม่เชื่อสินะว่า​จะตายก่อน​ได้เห็นผู้หญิงคนนั้น​ถูกมันแทงอกทะลุ

ไม่จำ​เป็น​ต้องเชื่อหรอกน่า ​เอาแรง​ไปคุย​กับยมบาลเสียเถอะ

เธอตายหลังจากไอ้สารเลวนั่นไม่นาน พักผ่อนเสียเถิด คนดีอย่างท่าน​ไปรอบนสวรรค์เสียก่อน

แล้ว​ข้า​จะส่งเจ้าพวกลูกเต่านั่น​ไปคุย​กับยมบาลให้เอง



ลมพัด

กระบี่ประจำตำแหน่งอยู่​ในมือข้า บัดนี้ข้า​เป็นมือปราบแล้ว​

ห้าปีผ่าน​ไปเร็วเหลือเกิน บางครั้งข้าเองก็ยังไม่เชื่อว่า​จะหลุดพ้นจากการฝึก​ที่เรียกว่าขุมนรกนั่น​ได้

ชักดาบวันละหมื่นครั้ง วิ่งวันละหมื่นวา

​เพื่อชาติ ศาสน์ กษัตริย์​และประชาชน ​ความจริงการฝึกแค่นี้ไม่นับว่า​เป็นอย่างไรเลย​

​เพื่อสันติสุขของทวยราษฎร์ ข้า​จะสังหารโจรร้ายให้สิ้น


ขุนนางสุขสบาย ชาวนาเดือดร้อนไม่พอยาไส้

พวกมันอยู่​ในบ้านหลังใหญ่หรูหรา ปล่อยให้รากหญ้าอดตาย

พวกมันเผาตำราขงจื๊อ​ไปแล้ว​หรืออย่างไร เมตตาหาย​ไปไหนกัน

​แต่ข้าเชื่อถือในหนทางของข้ามากกกว่า

ผู้มีน้อย​จะ​ได้รับ ผู้มีมาก​จะถูกลดทอน

ข้า​จะลดทอนมันเอง



โจรร้ายคิดก่อกวนบ้านเมือง มันไม่กลัวตายหรืออย่างไรกัน

สังหารทหารหาญชาวฮั่น​ไปมากมาย​ ยังส่งสาสน์ท้ามายังจวนเจ้าเมืองอีก

​ไป๋หู่ เจ้าบังอาจเกิน​ไปแล้ว​

ถึง​แม้ว่านี่​จะ​เป็นหัวเมือง ​แต่คิดว่าบ้านเมืองไม่มีขื่อมีแปหรืออย่างไร

คอยดูเถอะ ท่านเจ้าเมือง​จะปลอดภัย ​และเจ้า​จะ​ต้องตาย


ส่งเสียงบูรพา ฝ่าตีทิศประจิม

ป่านนี้ไอ้พวกกรมเมืองหน้าโง่คง​จะ​ไปรวมตัวกัน​ที่จวนเจ้าเมืองหมดแล้ว​

ยุ้งฉางทางสะดวก​ ไม่มีคนเฝ้า

คราวนี้ชาวบ้านตาดำๆ​ก็​จะ​ได้อิ่มท้องเสียที



โจรใจขลาดเขลาไร้ยางอาย เห็นวาจา​เป็นเพียงผายลม

​ที่แท้มันก็ไร้น้ำยาเยี่ยงนี้เอง

ทหารนั่นมาทำไมน่ะ

อะไร​นะ! เสบียงในยุ้งฉาย​ทั้งหมดถูกขโมย

"ข้า​จะขอชีวิตให้แก่ชาวบ้าน เตรียมใจไว้เถอะ เจ้าพวกลูกเต่า"

​ที่แท้ข้อ​ความในจดหมายเตือนไม่​ได้หมายถึงมัน​จะมาฆ่าเจ้าเมือง ​แต่​เป็นขโมยเสบียงในยุ้งฉางอย่างนั้น​หรือ

การทหารมิเคยหน่ายเล่ห์จริงๆ​



กองไฟ

ผู้คนต่างกินดื่มอย่างสนุกสนานล้อมรอบกองไฟ ทุกคนไม่เคยมี​ความสุขอย่างนี้มานานแล้ว​

​ความสุขของพวก​เขา​ที่ถูกพวกต่ำช้าแย่งชิง​ไป ใน​ที่สุดก็คืนแก่เจ้าของเสียที

ของขวัญจากธรณีสมควร​เป็นของชาวนาตั้งแต่ต้นอยู่​แล้ว​

หวังว่าพวกโง่นั่นมันคงเห็นสาสน์ท้าในยุ้งฉางก็แล้ว​กัน



ยุ้งฉางว่าง

รอยเกวียนจำนวนมากปรากฏบนพื้นรอบๆ​ การป้องกันหละหลวมจนมันทำ​ได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ

จริงสิ ท่านเจ้าเมืองเรียกระดม​กำลัง​ทั้งหมด ไม่เว้น​แม้​แต่ทหารยาม

ประมาทมันเกิน​ไป ไม่คิดเลย​ว่าพวกโจร​จะฉลาดขนาดนี้

ทหารยามส่งเทียบสีแดงมาให้ ชื่อของข้าถูกเขียนอยู่​บนนั้น​

"อีกสามวันพบกัน​ที่ต้นไม้แห่งตำนาน ข้า​จะคืน​ความยุติธรรมให้แก่ท่าน ​ไป๋หู่"

​ได้สิ ต้นไม้แห่งตำนาน​ที่อยู่​​พร้อมกำเนิดโลก​จะ​เป็น​ที่ฝังเจ้า



"​ได้ยินชื่อมิสู้​ได้พบ ​ไป๋หู่ ข้า​จะให้เจ้าชด​ใช้โทษทัณฑ์ของเจ้าด้วยชีวิต"

"ยอดมือปราบหลงหวาง ข้า​จะดูว่าดาบเจ้า​จะเหมือนฝีปากเจ้าหรือไม่"

ดาบกระบี่ปะทะกันติงตัง ประกายไฟแล่บออกมา

"ฝีมือดีนี่ ไม่น่า​ไป​เป็นสุนัขรับ​ใช้พวกกังฉินเลย​"

"ข้าทำหน้า​ที่ด้วย​ความจงรัก ผิด​กับโจรร้ายอย่างเจ้า"

"รู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงส่งเทียบให้เจ้า"

"วิญญูชนอย่างข้าคำนวณ​ความคิดของคนต่ำช้าเช่นเจ้าไม่​ได้หรอก"

"ลูกผู้ชายเปิดเผยห้าวหาญ นอกจากข้าอยากประลอง​กับเจ้าแล้ว​ ข้ายัง​ต้องการให้พวกขุนนางรู้ด้วยว่าชาวบ้านไม่​ได้ก้มหัวให้พวกเจ้าตลอด​ไปหรอก"

"ผายลมมารดาเจ้า ทางการปกครองให้พวกเจ้ากินดีอยู่​ดี เจ้าเองต่างหาก​ที่​ต้องการหาเรื่อง​"

ท่าร่างของ​ทั้งคู่เร่งร้อน ต่างก็แสดงฝีมือ​และฝีปาก​ไป​พร้อมๆ​กัน

"ไม่เคยลืมตาดูโลกภายนอกบ้างหรืออย่างไร ​จะทำตัว​เป็นหนอน​ที่แข็งตายในฤดูสารท ไม่เคยเห็นหิมะ​ไปถึงไหนกัน"

"หุบปาก"

กระบี่ฟันลงอย่างเร่งร้อน ​ไป๋หู่​ที่ปัดกระบี่ไม่ทันถูกฟันขาดสะพายแล่ง

"จงรักภักดี...​ ​คือการทำ​เพื่อราษฎร...​"



ลมพัดใบไม้ไหว ต้นไม้แห่งตำนานคล้าย​จะขับเพลงส่งวิญญาณผู้ตาย