![]() |
![]() |
Silverfur![]() |
...ขุนนาง... ต่างจากโจรร้ายเพียงไหน
โจรร้าย... ต่างจากวีรบุรุษเพียงไหน...
ไม่มีอะไรต้องละอายต่อมโนธรรมของข้าทั้งนั้น การกระทำของข้าเปิดเผยห้าวหาญสามารถตีแผ่ต่อฟ้าดินโจรร้าย... ต่างจากวีรบุรุษเพียงไหน...
ต้นไม้นี่เหมาะดีเหมือนกันที่จะเป็นที่ตัดสินของข้ากับหลงหวาง ถือเป็นมหรสพแก่ฟ้าดิน
คู่มือที่คู่ควรหายาก ถึงอย่างไรมันก็ต้องมา
ลูกผู้ชาย หากขาดสัจจะแล้วต่อให้นุ่งกระโปรงยังน้อยเกินไปเลย
ไม่มีอะไรต้องละอายต่อมโนธรรมของข้าทั้งนั้น การกระทำของข้าเปิดเผยห้าวหาญสามารถตีแผ่ต่อฟ้าดิน
ข้าทำตามหน้าที่ด้วยความจงรัก จะสังหารโจรร้ายขโมยของหลวงรายนี้ให้ได้
รอข้าก่อนเถอะ ไป๋หู่ ต้นไม้แห่งตำนานจะเป็นที่ฝังศพเจ้า
ใช่แล้ว เป็นที่ฝังศพเจ้า...
ลมพัด
เสียงผู้หญิงร้องโหยหวน ในกลียุคเช่นนี้ชีวิตไม่มีค่าแม้แต่อีแปะเดียว
เหรียญอีแปะร่วงลงกับพื้น ดาบของข้าแทงใส่คอทหารคนนั้น
มันตาเหลือกค้าง ถึงตายมันก็คงไม่เชื่อสินะว่าจะตายก่อนได้เห็นผู้หญิงคนนั้นถูกมันแทงอกทะลุ
ไม่จำเป็นต้องเชื่อหรอกน่า เอาแรงไปคุยกับยมบาลเสียเถอะ
เธอตายหลังจากไอ้สารเลวนั่นไม่นาน พักผ่อนเสียเถิด คนดีอย่างท่านไปรอบนสวรรค์เสียก่อน
แล้วข้าจะส่งเจ้าพวกลูกเต่านั่นไปคุยกับยมบาลให้เอง
ลมพัด
กระบี่ประจำตำแหน่งอยู่ในมือข้า บัดนี้ข้าเป็นมือปราบแล้ว
ห้าปีผ่านไปเร็วเหลือเกิน บางครั้งข้าเองก็ยังไม่เชื่อว่าจะหลุดพ้นจากการฝึกที่เรียกว่าขุมนรกนั่นได้
ชักดาบวันละหมื่นครั้ง วิ่งวันละหมื่นวา
เพื่อชาติ ศาสน์ กษัตริย์และประชาชน ความจริงการฝึกแค่นี้ไม่นับว่าเป็นอย่างไรเลย
เพื่อสันติสุขของทวยราษฎร์ ข้าจะสังหารโจรร้ายให้สิ้น
ขุนนางสุขสบาย ชาวนาเดือดร้อนไม่พอยาไส้
พวกมันอยู่ในบ้านหลังใหญ่หรูหรา ปล่อยให้รากหญ้าอดตาย
พวกมันเผาตำราขงจื๊อไปแล้วหรืออย่างไร เมตตาหายไปไหนกัน
แต่ข้าเชื่อถือในหนทางของข้ามากกกว่า
ผู้มีน้อยจะได้รับ ผู้มีมากจะถูกลดทอน
ข้าจะลดทอนมันเอง
โจรร้ายคิดก่อกวนบ้านเมือง มันไม่กลัวตายหรืออย่างไรกัน
สังหารทหารหาญชาวฮั่นไปมากมาย ยังส่งสาสน์ท้ามายังจวนเจ้าเมืองอีก
ไป๋หู่ เจ้าบังอาจเกินไปแล้ว
ถึงแม้ว่านี่จะเป็นหัวเมือง แต่คิดว่าบ้านเมืองไม่มีขื่อมีแปหรืออย่างไร
คอยดูเถอะ ท่านเจ้าเมืองจะปลอดภัย และเจ้าจะต้องตาย
ส่งเสียงบูรพา ฝ่าตีทิศประจิม
ป่านนี้ไอ้พวกกรมเมืองหน้าโง่คงจะไปรวมตัวกันที่จวนเจ้าเมืองหมดแล้ว
ยุ้งฉางทางสะดวก ไม่มีคนเฝ้า
คราวนี้ชาวบ้านตาดำๆก็จะได้อิ่มท้องเสียที
โจรใจขลาดเขลาไร้ยางอาย เห็นวาจาเป็นเพียงผายลม
ที่แท้มันก็ไร้น้ำยาเยี่ยงนี้เอง
ทหารนั่นมาทำไมน่ะ
อะไรนะ! เสบียงในยุ้งฉายทั้งหมดถูกขโมย
"ข้าจะขอชีวิตให้แก่ชาวบ้าน เตรียมใจไว้เถอะ เจ้าพวกลูกเต่า"
ที่แท้ข้อความในจดหมายเตือนไม่ได้หมายถึงมันจะมาฆ่าเจ้าเมือง แต่เป็นขโมยเสบียงในยุ้งฉางอย่างนั้นหรือ
การทหารมิเคยหน่ายเล่ห์จริงๆ
กองไฟ
ผู้คนต่างกินดื่มอย่างสนุกสนานล้อมรอบกองไฟ ทุกคนไม่เคยมีความสุขอย่างนี้มานานแล้ว
ความสุขของพวกเขาที่ถูกพวกต่ำช้าแย่งชิงไป ในที่สุดก็คืนแก่เจ้าของเสียที
ของขวัญจากธรณีสมควรเป็นของชาวนาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว
หวังว่าพวกโง่นั่นมันคงเห็นสาสน์ท้าในยุ้งฉางก็แล้วกัน
ยุ้งฉางว่าง
รอยเกวียนจำนวนมากปรากฏบนพื้นรอบๆ การป้องกันหละหลวมจนมันทำได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ
จริงสิ ท่านเจ้าเมืองเรียกระดมกำลังทั้งหมด ไม่เว้นแม้แต่ทหารยาม
ประมาทมันเกินไป ไม่คิดเลยว่าพวกโจรจะฉลาดขนาดนี้
ทหารยามส่งเทียบสีแดงมาให้ ชื่อของข้าถูกเขียนอยู่บนนั้น
"อีกสามวันพบกันที่ต้นไม้แห่งตำนาน ข้าจะคืนความยุติธรรมให้แก่ท่าน ไป๋หู่"
ได้สิ ต้นไม้แห่งตำนานที่อยู่พร้อมกำเนิดโลกจะเป็นที่ฝังเจ้า
"ได้ยินชื่อมิสู้ได้พบ ไป๋หู่ ข้าจะให้เจ้าชดใช้โทษทัณฑ์ของเจ้าด้วยชีวิต"
"ยอดมือปราบหลงหวาง ข้าจะดูว่าดาบเจ้าจะเหมือนฝีปากเจ้าหรือไม่"
ดาบกระบี่ปะทะกันติงตัง ประกายไฟแล่บออกมา
"ฝีมือดีนี่ ไม่น่าไปเป็นสุนัขรับใช้พวกกังฉินเลย"
"ข้าทำหน้าที่ด้วยความจงรัก ผิดกับโจรร้ายอย่างเจ้า"
"รู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงส่งเทียบให้เจ้า"
"วิญญูชนอย่างข้าคำนวณความคิดของคนต่ำช้าเช่นเจ้าไม่ได้หรอก"
"ลูกผู้ชายเปิดเผยห้าวหาญ นอกจากข้าอยากประลองกับเจ้าแล้ว ข้ายังต้องการให้พวกขุนนางรู้ด้วยว่าชาวบ้านไม่ได้ก้มหัวให้พวกเจ้าตลอดไปหรอก"
"ผายลมมารดาเจ้า ทางการปกครองให้พวกเจ้ากินดีอยู่ดี เจ้าเองต่างหากที่ต้องการหาเรื่อง"
ท่าร่างของทั้งคู่เร่งร้อน ต่างก็แสดงฝีมือและฝีปากไปพร้อมๆกัน
"ไม่เคยลืมตาดูโลกภายนอกบ้างหรืออย่างไร จะทำตัวเป็นหนอนที่แข็งตายในฤดูสารท ไม่เคยเห็นหิมะไปถึงไหนกัน"
"หุบปาก"
กระบี่ฟันลงอย่างเร่งร้อน ไป๋หู่ที่ปัดกระบี่ไม่ทันถูกฟันขาดสะพายแล่ง
"จงรักภักดี... คือการทำเพื่อราษฎร..."
ลมพัดใบไม้ไหว ต้นไม้แห่งตำนานคล้ายจะขับเพลงส่งวิญญาณผู้ตาย
เมื่อวันที่ : 13 ต.ค. 2548, 21.16 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...