ตะวันลับฟ้า ​เมื่อตอนเย็นเย็น ​จะ​เป็นเวลา​ที่ใจหาย
ปลายท้องฟ้า ​กับแดดรำไร ฉันเหมือน...​ใจ​จะขาด
ยังกังวล ห่วง​ใครบางคน ​ที่ไม่อาจพบ​และเจอ
คิดถึงเธอทุกที..​ที่อยู่​คนเดียว

ไม่เคย​ได้รู้ว่าเธอ​เป็นไง ข่าวคราวเงียบหาย​เมื่อจากกัน
เธอมี​ใครมาแทน​ที่ฉัน ​และ​เขาดีหรือเปล่า...​มีฉันไหม เวลา​ที่ฝัน
หรือ ว่าลืมทุกเรื่อง​ราว คิดถึงฉันหรือเปล่า..​เมื่ออยู่​คนเดียว..

ฟังเพลงนี้ครั้งแรกแล้ว​สะดุดหู ท่วงทำนองอันอ้อยสร้อย เสียงแซกโซโฟน
บรรยากาศ​ที่ชวนให้จินตนาการ ฉันมี​ความหลัง​กับบรรยากาศ ยามเย็น​พระอาทิตย์ตกแบบนี้

​จะว่า​ไปแล้ว​บรรยากาศมีผลต่ออารมณ์จริงๆ​ ​แต่มันก็ขึ้น​อยู่​​กับวิธีการคิด ประสบการณ์ด้วยหล่ะ ​เพื่อนฉันคนนึงพูดถึงบรรยากาศตอนเย็นๆ​ โพล้เพล้แบบนี้ว่า ให้​ความรู้สึกสบายใจว่า วันนี้ผ่าน​ไปอีกวันแล้ว​

​แต่ผิด​กับตัวฉัน ฉันรู้สึกว่า​ บรรยากาศเวลา​พระอาทิตย์​จะลับขอบฟ้า ​เป็นเวลา​ที่ทุกคนล้วนมีทางของตัวเอง มันรู้สึกโดดเดี่ยวพิกล ​ความรุ้สึกแบบนี้ เกิดขึ้น​ครั้งแรก​เมื่อฉัน​ต้องจากบ้าน​ไปเรียนหนังสือ เย็นวันนึงฉันนอนหลับ ​และตื่นขึ้น​มาไม่เจอ​ใคร

ในบรรยากาศแบบนี้ มอง​ไปนอกหน้าต่าง เห็นนกบินกลับรัง​เป็นฝูงๆ​ บางคนเดิน​ไปทานข้าว บางคนจับกลุ่มอ่านหนังสือ แล้ว​ฉันทำอะไร​อยู่​เนี่ย

​ต่อมา เวลาเจอบรรยากาศแบบนี้ทีไร มันทำให้รู้สึกเหงา ๆ​ คิดถึงเรื่อง​เศร้าๆ​ ​ที่ผ่านมาอยู่​เรื่อยๆ​