​เมื่อฉันเหงา...​.ฉันมักเฝ้ามองดูดวงดาว...​ดวงดาวนับล้านดวง...​ส่องประกายระยับ...​

ท้องฟ้าสำหรับฉัน...​อาจ​เป็นเพียงม่านผืนใหญ่...​​ที่​แต่งแต้มด้วยริ้วของดวงดาว...​

พ่อเคยบอกฉันว่า...​​เมื่อเรามองดูดาว...​.นั่น​คือเรา​กำลังมองอดีตของมัน...​

ดวงดาว​ที่เราเห็นหยอกล้ออยู่​ใกล้ๆ​กัน...​นั่นแท้จริงแล้ว​ไม่ใกล้กันเลย​...​

ไม่ห่างไกลในแนวตั้ง...​ก็​ต้องห่างกันในแนวนอน...​

ไม่มีดาวดวงไหน...​​ที่ซ้อนทับกันใกล้...​อย่าง​ที่เราเห็นด้วยตา...​

เช่นเดียว​กับเรา...​สิ่ง​ที่เห็นอยู่​แค่เอื้อม...​อาจไกลเกินกว่า​ที่​จะไขว่คว้า...​

บางสิ่ง​ที่อยู่​ไกลลับตา...​อาจ​ได้มาอย่างไม่ตั้งใจ...​.



พ่อบอกว่าการค้นหาตัวเองนั้น​...​ยากยิ่งกว่าการงมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก...​

​เพราะว่าการงมเข็มในมหาสมุทรนั้น​...​ เรายังรู้ว่าเรา​กำลังหาอะไร​...​

​แต่​กับการค้นหาตัวเอง...​บางครั้งเราไม่รู้​แม้​แต่ว่าเรา​กำลังหาอะไร​...​

​และบางคนก็​ใช้เวลา​ทั้งชีวิต...​​แต่ก็ยังหาไม่เจอ...​



ฉันแหงนหน้ามองท้องฟ้า...​นึกถึงคำพ่อ...​แล้ว​ก็อดยิ้ม​กับตัวเองไม่​ได้...​

ก็มหาสมุทรของฉันน่ะ...​มีเข็มให้งมหลายเล่มเชียว...​

​แม้บางครั้งมัน​จะเหงาบ้าง...​ก็ไม่เห็น​เป็นไร...​